vrijdag 22 oktober 2010

Multi talent: Francois Racine de Monville (1734-1797)

Altijd al jaloers geweest op mensen met een multi-talent: mensen die op verschillende en soms uiteenlopende terreinen uitblinken en net iets beter zijn dan de rest. Creatieve types die geweldig kunnen schilderen en 'tussendoor' ook nog een prachtig boek schrijven bijvoorbeeld.

Francois Racine de Monville was zo iemand. Maar eigenlijk doe je hem met de titel multi-talent tekort, want de in 1734 in Parijs geboren aristocraat was een alleskunner. Francois was goed in schermen, handbal! (nooit geweten dat dat toen al bestond) en boogschieten. Op creatief gebied componeerde, zong en speelde hij fluit en harp als de beste. Verder was hij architect van twee gebouwen in Parijs en ook nog 's uitvinder van de Franse centrale verwarming.
Maar het beroemdst is de Monville geworden om de door hem ontworpen tuin, 'Le Désert de Retz' in de buurt van Chambourcy in het noorden van Frankrijk.

Bij een tuin denken wij aan een klein stukje grond waar je met moeite je auto kunt parkeren. Maar in de tijd van Lodewijk de 14e was dat anders, want een beetje aristocraat had toch al gauw een paar honderd meter rond zijn optrekje tot zijn beschikking. Zo ook Francois de Monville. Op het uitgestrekte terrein staan verschillende gebouwen in uiteenlopende architectonische stijlen van all over the world. Er staat een kleine pyramide, een tombe, een theater en een Gothisch gebouw. Allemaal ontworpen door Monsieur Monville himself.

Het mooiste bouwwerk in de tuin vind ik 'La Colonne Détruite', maar dan wel de versie die te zien is op oude zwart-wit foto's toen het was vervallen tot een ruïne en nog niet was gerestaureerd. (zie foto boven).

Later is het - helaas - 'opgeknapt'. En daarmee is de uitstraling van het pilaarvormige gebouw er niet op vooruitgegaan want het herstel is naar mijn mening wel erg clean uitgevoerd. Jammer. Nee, als ik mag kiezen, doet u mij die ruïne dan maar.


Desondanks zou ik 'Le Desert de Retz' graag eens bezoeken en en een wandeling langs de verschillende gebouwen willen maken. Het is een plek die ik heb toegevoegd aan mijn steeds langer wordende lijstje 'see before you die'.

Met de Monville zelf liep het helaas niet goed af. Hij eindigde berooid en werd tijdens de Franse Revolutie door een tribunaal ter dood veroordeeld. Een tragisch eind voor zo'n veelzijdig en fantasierijke man.

Homepage Le Desert de Retz

woensdag 20 oktober 2010

Jules Verne cover designs


Het zijn zonder twijfel meesterwerken, maar ik heb ze nooit uit kunnen lezen: de boeken van Jules Verne. Sinds kort zijn er een aantal opnieuw uitgegeven met prachtig vormgegeven omslagen, gemaakt door Jim Tierney. Een reden voor mij om ze aan te schaffen, zo mooi.


Jules Verne cover designs by Jim Tierney from Jim Tierney on Vimeo.

donderdag 14 oktober 2010

Ria Get Your Gun!


'In almost every picture #7' is een fotoserie waarin we op iedere foto dezelfde vrouw in een schiettent zien staan. Ze richt haar geweer op de niet zichtbare roos. Het bijzondere aan de serie is dat deze begint in 1936 toen ze 16 was en eindigt in 2009 op haar 88e! Ria van Dijk - zo heet ze - wordt in de loop van de tijd een beetje dikker en haar haar wordt grijzer, maar haar schutterskwaliteiten blijven hetzelfde want een foto krijg je alleen bij een schot in de roos.

Bekijk de complete serie op lensculture

dinsdag 12 oktober 2010

Lachen in Pyongyang


Iedere Noord-Korea watcher zou de documentaire 'The Red Chapel' moeten zien. De documentaire gaat over het Deense komisch duo Jacob en Simon dat onder leiding van hun manager Mads Brügger in het kader van een 'culturele uitwisseling' met Noord-Korea het  regime door middel van humor op de hak probeert te nemen. Niet onbelangrijk hierbij is dat Jacob en Simon van Koreaanse afkomst zijn en dat Jacob spastisch is en moeilijk verstaanbaar.

De opzet om de machthebbers in Pyongyang in de maling te nemen verloopt al snel na aankomst anders, want sluipenderwijs wordt de inhoud van de opzettelijk genante varietévoorstelling steeds meer door de Noord-Koreanen bepaald.
Rond het gezelschap zelf gebeurt ook het een en ander. Zo blijkt de onafscheidelijke gids Mevrouw Pak - die zo afstandelijk leek - steeds meer moederlijke gevoelens te koesteren voor de spastische Jacob.
Jacob zelf, die ogenschijnlijk overal liefdevol en met veel enthousiasme wordt ontvangen krijgt tijdens zijn verblijf in Pyongyang meer sympathie voor de Noord-Koreanen, wat het voor hem steeds moeilijker maakt om de rol van 'bedrieger' mee te spelen.
Mads Brügger - de regisseur van de documentaire die in de film de manager van het gezelschap speelt - spaart zichzelf niet, zijn rol roept ook vraagtekens op, want is hij zelf niet een drammerige dictator die over de rug van Jacob zijn gelijk probeert te krijgen?
Kortom de rollen die zo onwrikbaar leken vast te staan, worden steeds meer aan het wankelen gebracht, of toch niet?

Ik zeg het niet vaak, maar onthoud de titel van deze documentaire en gaat hem zien want de film is ongrijpbaar en voelt ongemakkelijk, en dat soort films zijn de beste...

Website The Red Chapel

 

vrijdag 8 oktober 2010

Het eenzame rijtjeshuis


Vrijstaande huizen zijn mooi. Vooral wanneer ze 'in the middle of nowhere' staan en worden omgeven door bomen en gras. Maar een vrijstaand rijtjeshuis daarentegen zorgt voor een eenzaam gevoel, want een rijtjeshuis hoort per definitie ingeklemd te staan in een lang lint van vrijwel identieke soortgenoten.

De Amerikaanse fotograaf David Schalliol maakte een fotoserie van 'alleenstaande' rijtjeshuizen. Wanneer je sommige foto's bekijkt bekruipt je een gevoel van mislukte ambitie. Alsof er ooit een plan was om een complete straat aan te leggen en de realisering van dat plan al na de bouw van één huis is vastgelopen.
Of misschien is het tegenovergestelde het geval, en is het huis als laatste overgebleven, en is de vastberaden eigenaar niet van plan om te wijken voor een bestemmingsplan of een 'herinrichting' van de omgeving.

Fascinerend zijn ze, die alleenstaande rijtjeshuizen, ze prikkelen je fantasie.




De complete serie van David Schalliol

donderdag 7 oktober 2010

There's only one Kathleen Ferrier


De naam Kathleen Ferrier valt vaak de laatste dagen. Men heeft het dan over het bijna heilig verklaarde CDA kamerlid - je weet wel, die met die verbeten trek om haar mond, dat zich samen met collega Ad Koppejan blijft verzetten tegen een kabinet dat wordt gedoogd door de PVV. Ik vind die naam curieus, want bij die naam moet ík denken aan de Engelse Kathleen Ferrier, de wereldberoemde alt die in 1953 op 41-jarige leeftijd -  veel te jong nog - aan borstkanker overleed. 

De Engelse Kathleen Ferrier had een uniek laag stemgeluid. Onsterfelijk is ze geworden als vertolkster van de liederen van Mahler en Schubert. Luister naar een stukje Bach - in mono! - en oordeel zelf, want 50 jaar later blijft haar zang uniek en zorgt ze nog steeds voor kippenvel. There's only one Kathleen Ferrier.

woensdag 6 oktober 2010

10

Marion Bataille, maker van het bekende ABC3D pop-up boek, heeft iets nieuws gemaakt: 10 heet het. En dit keer zien we geen alfabet, maar - je raadt het al - cijfers uit een boek tevoorschijn komen.