maandag 26 april 2010

Stadswandelingen 4: Een wandeling over de Brooklyn Bridge

Een stadswandeling in New York over misschien wel de mooiste brug van de wereld: de Brooklyn Bridge. Wat maakt die brug zo bijzonder? Volgens mij is dat de combinatie van materiaal waar de brug van is gebouwd: hout, ijzer en baksteen. Het is mooi om over houten planken naar Manhattan te lopen en om de indrukwekkende bakstenen torens te passeren. En het is mooi om tussen ijzeren kabels te lopen die in perfecte geometrische lijnen de brug omspannen. Misschien zorgen die ook wel - onbewust - voor een 'veilig' gevoel. Alsof je wordt beschermd door een tientallenmeters hoog transparant gordijn dat voorkomt dat je in de 'open lucht' loopt. En de skyline van Manhattan waar je op uitkijkt maakt natuurlijk altijd indruk. Ik kan me voorstellen dat je bij ieder bezoek aan New York deze wandeling minstens één keer maakt, want je loopt naar één van de bijzonderste plekken van de wereld.

zondag 25 april 2010

De liervogel

Hoor ik nou mijn auto-alarm? Nee, het is de liervogel. De liervogel is de grootste imitator onder de vogels, feilloos doet 'ie de zang van zijn soortgenoten na. En niet alleen dat, want hij copy-paste zo'n beetje alles wat 'ie hoort. Een vogel die een mobieltje imiteert? De liervogel maakt een gaapgebaar en lacht er om. Want wacht maar tot die het vogelpodium betreedt. Die doet namelijk niet alleen een mobieltje, maar ook het geluid van een fotocamera, geweerschoten, een auto-alarm, een radio, een motorzaag en een drumstel na.



donderdag 22 april 2010

Melodie in mijn hoofd: Matmatah met La Cerise

Aanstekelijk liedje van Matmatah uit Frankrijk dat zich sinds vanochtend in mijn hoofd heeft genesteld. Helaas kan ik niet luidkeels meezingen want mijn Frans is te beperkt. Hakkelend, stotterend en verbaal struikelend krijg ik het nog net voor elkaar om in het vakantiefrans een baguette te bestellen, maar zodra het ook maar iets ingewikkelder wordt moet ik afhaken. En dat is jammer want het is zo'n mooie taal. En wat een leuk liedje, La Cerise, lang leve het Franse chanson!

In het eerste filmpje horen we Matmatah zelf, daaronder nog twee covers van thuismuzikanten. Ik heb een zwak voor die thuisopnamen. Als ik ze bekijk vraag ik me altijd af of ze stiekem zijn opgenomen. De camera beweegt nl. nooit. Hoopt de zanger of zangeres misschien ontdekt te worden?
De eerste cover wordt gezongen door een nogal somber kijkende jongen. Nergens voor nodig jôh want je doet het goed. De tweede is van een meisje met een prachtige stem. Ah, wat is YouTube toch leuk!





woensdag 21 april 2010

De fluisterbankjes in het Westerpark


Bijzondere website over de Fluisterbankjes in het Westerpark gemaakt door UP Labs. Zittend op de bankjes kun je luisteren naar verhalen van bezoekers die iets vertellen over het park. De opnamen duren hooguit een minuut en zijn ook te beluisteren via de website.

Fluisterbankwebsite

maandag 19 april 2010

Wanneer is iets 'af'?

Pierre Bonnard: Nude in the Bath and Small Dog

Leuke anekdote uit het boek Achterland van Cherry Duyns. De documentairemaker interviewt daarin o.a. Klaas Gubbels die vertelt over de Franse schilder Pierre Bonnard die zelfs tot in het museum aan zijn schilderijen bleef werken.

Cherry Duyns: Ken jij andere kunstenaars, schilders, die nadat ze werk geëxposeerd hebben het meenemen naar hun atelier om er weer aan te werken?
Klaas Gubbels: 'Een. Ik ken er een. Een zekere Pierre Bonnard. Die kreeg als ie naar het museum ging gelijk een suppoost mee. Die ging zo met z'n schilderkistje...
Cherry Duyns: Echt waar?
Klaas Gubbels: 'Ja, keek ie eerst of er iemand was en dan begon ie. Op het laatst nam hij een vriend mee die op de uitkijk stond en dan ging hij stiekem aan z'n schilderij werken. Z'n leven lang zijn vrouw geschilderd tot ze zeventig of tachtig was. Die vrouw in dat bad, prachtig.' (uit: Cherry Duyns. Achterland - Verkenningen en herinneringen, p. 150)

Mooi verhaal. Er zijn natuurlijk meer kunstenaars die aan hun werk blijven schaven. Perfectionisten voor wie een werk nooit 'af' is. Dichters of schrijvers die maar geen definitieve punt achter een tekst kunnen zetten of in herdruk iets veranderen.
Het heeft ook wel een manisch kantje: nooit tevreden zijn en altijd aan iets blijven doorwerken.

Cherry Duyns: Achterland. Verkenningen en Herinneringen.

Pierre Bonnard: Siesta, 1899

Pierre Bonnard: The Dressing Room, 1892

Pierre Bonnard: The Dining Room in the Country, 1913

donderdag 15 april 2010

De etalage van de Volksbond


Een etalage waar ik altijd even voor stil blijf staan is die van het winkeltje van de Volksbond in de Haarlemmerstraat. Een bijzondere etalage omdat er van alles in ligt: boeken, cd's, lp's en vooral veel kleding. Alles tweedehands. Wat me opvalt is dat de kwaliteit van de boeken altijd hoog is: het zijn bijna altijd beroemde meesterwerken die worden aangeboden. De etalage is een korte slenterstop waard, want het is één van de leukste etalages van Amsterdam.

Bekijk de etalage van de Volksbond

vrijdag 9 april 2010

Coby in de bocht

Voor iedereen die afhankelijk is van de thuiszorg het filmpje 'Coby in de bocht'. Coby is invaluitzendkracht in de private zorgsector. Hotsend en botsend rijdt ze op haar snorfiets van de één naar de andere client. Altijd gehaast, nergens tijd voor. Zou Coby nog in de zorgsector werkzaam zijn? Ik vraag het me af want de werkdruk was voor Coby wel erg hoog.

woensdag 7 april 2010

Het uitzicht vanuit het Empire State Building


Midden in Amsterdam keek ik opeens uit over Manhattan. In een ansichtkaartenrek stond een kaart met daarop het uitzicht vanuit het Empire State Building. Dat was even slikken, want het was een plotseling heimweemoment. Heimwee naar straten en gebouwen. Naar het verkeer, de metro, de geluiden, de winkels en de mensen. Wel mooi, zo'n onverwachte gedachtensprong naar de andere kant van de wereld.

dinsdag 6 april 2010

Hutongs in Beijing


Mooie foto's van Hutongs in Beijing gemaakt door Ambrois Tezenas. Hutongs zijn traditionele Chinese volksbuurtjes met laagbouwhuisjes. Ze worden in rap tempo afgebroken om plaats te maken voor mega flatgebouwen. Met het verdwijnen van de Hutongs verdwijnt ook een bepaalde sfeer in de grote steden. Want een Hutong lijkt wel een dorp. Je loopt er door nauwe straatjes en krijgt een duidelijke indruk van het leven van haar bewoners. Je ruikt er etensgeuren, ziet mensen buiten zitten. Ze doen een spelletje of sleutelen aan een apparaat. Ze handelen en verkopen spulletjes. Ze koken en ze eten, dag en nacht. Het straalt allemaal iets gemoedelijks uit. Het leven in een Hutong speelt zich af op straat.

De inwoners zelf schijnen het niet erg te vinden dat hun huisjes verdwijnen. Zij krijgen er een mooi appartement in een flat voor terug. Met meer luxe en meer comfort.



zondag 4 april 2010

Huize Het Gras


Lang getwijfeld of ik het zou kopen: 'Huize Het Gras', het boek van Teigetje en Woelrat met foto's van Gerard Reve uit de tijd dat hij in het Friese Greonterp woonde. Getwijfeld, omdat snel na het overlijden van de schrijver de kracht van zijn werk ook leek te zijn afgenomen. Uiteindelijk toch maar aangeschaft omdat ik Greonterp ooit zelf bezocht en het er zo mooi vond. Reve woonde er in een klein voormalig landarbeidershuisje, op een paar meter afstand van een minuscuul kerkje waarin voor hooguit vier mensen ruimte was. Op het kerkhof voor het gebouwtje stond maar één grafzerk. De rest van de houten zerken was tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt als brandhout.
Het dorpje ligt op een terp, eenzaam en op grote afstand van de rest van de wereld, in de middle van het vlakke nowhere.

Toch leuk, het fotoboek met privéfoto's, want de combinatie van Reve en die plek blijft bijzonder.



Bestel 'Huize Het Gras' Met Gerard Kornelis van het Reve in Greonterp door Teigetje en Woelrat

vrijdag 2 april 2010

Heilige grond: het Chelsea Hotel


Tijdens mijn verblijf in New York een korte tussenstop gemaakt in het Chelsea Hotel. Het beroemde hotel waar zoveel schrijvers, muzikanten en kunstenaars hebben gewoond en gewerkt.
Dylan Thomas, William S. Burroughs, Arthur Miller, Jack Kerouac, Simone de Beauvoir, Charles Bukowski, Stanley Kubrick, Dennis Hopper, Uma Thurman, Tom Waits 't zijn maar een paar namen uit de lange lijst van kunst- en cultuurvips die er een tijd hebben doorgebracht. De lijst heeft ook nog een klein Hollands tintje, want 'onze eigen' Ik Jan Cremer heeft er een tijd een kamer gehad. De geschiedenis van het hotel heeft ook een dark side: Sex Pistol Sid Vicious vermoordde er in één van de kamers zijn vriendin.

Filmen wordt binnen niet op prijs gesteld en verder dan de lobby kom je er als nieuwsgierige bezoeker niet. Jammer, want ik had er rond willen lopen, over de verschillende etages langs de kamerdeuren. Later, in een bar een paar honderd meter verderop hoorde ik dat de gangen van het hotel vol moeten hangen met geweldige kunstwerken. Betaalmiddel voor bewoners die even geen dollars hadden. Mooi, dat soort verhalen. Of het waar is weet ik niet, maar het onderstreept des te meer de bijna mythische status van het hotel. Misschien boek ik er tijdens mijn volgende trip naar NY wel een kamer, zodat ik het met eigen ogen kan zien. Op de website zien die er best luxe uit, het zijn allang geen armoedige kunstenaarshokken meer.


Mijn filmpje:


The Chelsea Hotel: If These Walls Could Talk