woensdag 31 juli 2013

Stoner, een verschrikkelijke tegenvaller...


Ik hou erg van mensen met een afwijkende mening. Het getuigt van durf en lef, en de mening zelf levert soms een nieuw inzicht op. Maarten 't Hart is iemand die er nooit voor terugdeinst om zijn afwijkende mening luid - en met de nodige humor - te verkondigen. Dit keer gaat het over het boek Stoner van John Williams. Zelden werd een boek zo bejubeld, door critici, schrijvers en lezers. En ik sluit me daarbij aan, want ik vond het één van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. Toe maar... Maar Maarten 't Hart niet, want die vond het 'verschrikkelijk tegenvallen'. En wanneer je onderstaand filmpje bekijkt heeft hij hier en daar misschien wel een punt, want het verhaal is wel érg droevig en de stijl... tsja daar is inderdaad iets mee. 't Hart noemt die flets en vlak, ik zou die eerder 'ingehouden' willen noemen. Maar eerlijk gezegd vond ik dat wel mooi. Het boek zou anders sentimenteel zijn geworden. Dus, sorry Maarten, maar Stoner blijft voor mij een meesterwerk.

• Via Tzum literaire weblog

vrijdag 26 juli 2013

Zwembad in Toscane


Ik lig en lees. Half in de schaduw, half in de zon. Aan de overkant van het zwembad zit een groepje Italianen te praten. Zo nu en dan wordt er gelachen. Iemand neemt een duik. Verderop zit een Nederlands stel te lezen. Dichterbij ligt een Vlaamse vrouw te zonnen. Mijn god, wat is die bruin zeg, gewoon niet mooi meer. Een zweetdruppel valt op de bladzijde van mijn boek. Ik leg het weg, sta op uit mijn stoel, loop naar het zwembad, ga op de rand zitten en laat me langzaam in het water zakken.

Het water is koud, maar niet onaangenaam, ik voel de verkoeling en verdwijn onder water. Een paar seconden blijf ik onder, zet me dan af en kom weer boven. Ik zie mijn vader. Zijn hoofd en schouders steken boven het water uit. Hij lacht. 'Kun jij hier staan Rob?' hoor ik hem zeggen. Hij kijkt naar mijn broer. Het antwoord van Rob kan ik niet horen, maar aan de rust van zijn lichaam zie ik dat hij kan staan. Ik draai mijn hoofd en kijk naar J. Ook zij lacht. Wat is ze mooi. Opeens zwemt mijn vader weg. Ik probeer hem bij te houden, maar wat zwemt hij snel! Het meer lijkt opeens veel groter. Ik zie het hoofd van mijn vader steeds kleiner worden. Ik doe mijn best om naar hem toe te zwemmen maar het lukt me niet. Waar zijn de anderen? Ik kijk om en zie dat ze zijn verdwenen. Ik draai mijn hoofd weer richting mijn vader maar ook hij is nergens meer te zien. Ik stop met zwemmen en lig midden in het meer. Blijf een beetje dobberen, draai me op mijn rug en kijk naar de lucht. Kleine golfjes spoelen over mijn hoofd. Plotseling zie ik donkere en zwarte wolken dichterbij komen. Ik raak in paniek omdat het ieder moment kan gaan onweren. Links van mij is de kant het dichtste bij. Ik draai me om en zwem zo snel mogelijk in die richting. Voor mij zwemt nog iemand. Het is mijn zus. Ik herken haar aan haar blond geverfde haren. Mijn god, wat heb ik haar lang niet meer gezien. Ook zij heeft het naderend onweer aan zien komen en probeert zo snel mogelijk naar de kant te komen. Ze kijkt naar me en lacht. Ik heb haar ingehaald en ben nog maar een paar meter verwijderd van de wal. Plotseling realiseer ik me dat ik op haar had moeten wachten. Ik draai me om en zie dat ze is verdwenen. Tegen beter weten in zwem ik in de richting waar ik haar het laatst zag maar ze is er niet. Ik duik onder. Kom boven. Doe mijn ogen open en ben in het zwembad in Toscane.

donderdag 25 juli 2013

Stadsvingers wroeten in de aarde: gedachten bij een courgetteplant


Oké toegegeven, de hele buurt kan er nog niet van eten, maar het begin is er: mijn eerste zelfgekweekte courgette. Groter dan dit schijnen ze in eigen tuin niet te worden, dus wordt het tijd om te oogsten. Die gele bloemen kun je ook eten, maar pluk ze niet te snel want anders groeien er geen nieuwe courgettes meer aan (zo blijkt uit onderstaand filmpje).

Gekke plant die courgetteplant, de stengels schieten alle kanten op en de bladeren groeien als kool. Een beauty is het niet, maar hij is ook niet bedoeld om naar te kijken, je moet er van eten. En zo komen we op 'de bedoeling' van een plant. Zouden tuinmannen meer dan een gemiddelde Nederlander in god geloven? Want als je naar deze plant kijkt vraag je je af voor wie die anders bedoeld is dan voor de mens. Natuurlijk zijn er ook dieren die hun tandjes in de rijpe en sappige groente zetten, maar het zijn vooral mensenhanden die het meest geschikt zijn om het familielid van de komkommer te plukken. Zou er dan toch een schepper zijn? Onzin natuurlijk, maar toch...

woensdag 24 juli 2013

Zomervlees


Tot je dertigste is je lichaam nog mooi: je haar groeit en glanst, je huid is strak, je lichaam slank. Daarna wordt het allemaal minder: je krijgt rimpels, wordt kaal of grijs, dik of juist vel over been. Vooral zomers laten mensen hun vlees zien. En het valt niet mee om daarmee geconfronteerd te worden.
Soms wanneer ik mezelf onverwacht in een winkelruit zie, schrik ik. Wat ben ik dik, kaal en oud! Blijkbaar is het beeld dat je van jezelf hebt anders dan de werkelijkheid en hou je vast aan iets dat allang voorbij is. Je ziet een fata morgana, terwijl in werkelijkheid alles dor, oud en dood is.

Foto's van Michael Sweet, uit de serie Coney Island






dinsdag 23 juli 2013

Kerkklokken van Sienna


Opname gemaakt op zondagochtend 21 juli 2013.

maandag 22 juli 2013

De tuin van George Harrison


Foto van Geroge Harrison aan het werk in zijn kas. Achter hem staat een oudere man die hem nauwlettend in de gaten houdt. Tuinman en leerling tuinman? Het zou mij niets verbazen want 'de stille Beatle' hield van tuinieren. George kijkt wel een beetje betrapt. Apart is ook de body-warmer, niet echt een kledingstuk dat je verwacht bij een rock-n-roll icoon.
Op de foto hieronder zien we George Harrison staan in een haag van rozen. Het zijn de enige twee foto's die ik kon vinden van George in zijn tuin.

vrijdag 19 juli 2013

Gertrude Stein


"If you cant's say anything nice about anyone else, come sit next to me…" Gertrude Stein.

donderdag 18 juli 2013

De dood en de gelakte teennagels van Jeff Buckley


Kenners zijn het erover eens: Grace van Jeff Buckley is een tijdloos meesterwerk. Jeff was de zoon van Tim Buckley, een bekend singer-songwriter die op 28 jarige leeftijd overleed aan een overdosis heroïne en alcohol. Aan een muzikale carrière, die nog lang niet op zijn hoogtepunt was en waar men nog veel van verwachtte, kwam een abrupt einde.
Jeff heeft zijn vader nauwelijks gekend, daar overleed Tim te vroeg voor, maar het kan haast niet anders of de muzikale genen zijn van vader op zoon doorgegeven: Jeff was minstens zo talentvol als zijn vader.
Grace was Jeff's tweede album. Ondanks dat het door recensenten goed werd ontvangen, bleef een doorbraak naar een groot publiek uit. In 1997 dook Jeff Buckley de studio in om te werken aan een nieuwe plaat. Opnames die hij onderbrak om te gaan zwemmen in een nabijgelegen rivier. Jeff nam een duik en kwam nooit meer boven. Een vroegtijdige dood: zo vader zo zoon. Zijn lichaam werd later pas gevonden. Al snel werd beweerd dat het geen ongeluk was maar zelfmoord. Een dood die perfect past bij iemand die manisch depressief is: de romantisering van een vroeg overleden muzikaal talent, pophistorici zijn er dol op.
Toen het lichaam werd gevonden vielen vooral zijn gelakte teennagels op. Gelakt in een opvallende kleur met zilveren glittertjes, hoogstwaarschijnlijk op de dag van zijn overlijden aangebracht.
De grote vraag is: 'pleegt iemand 's avonds zelfmoord wanneer hij 's ochtends zijn teennagels in een vrolijke kleur heeft gelakt?' Ik kan mij dat niet voorstellen.*

* Het verhaal over de gelakte teennagels hoorde ik jaren geleden op de radio. Geen idee meer wie het vertelde, maar misschien weet iemand dat, vingers?

woensdag 17 juli 2013

Slotzinnen: Karl Ove Knausgard


"Hoe kon ik bevroeden dat elk detail van dit landschap, en van elk persoon die erin woonde, voor altijd in mijn geheugen gegrift zou staan, nauwkeurig en precies, als in een absoluut gehoor van de herinnering."

Slotzin uit: Zoon van Karl Ove Knausgard

zaterdag 13 juli 2013

De tuin van Roald Dahl


Roald Dahl in de voortuin van zijn huis. Strak gazonnetje. Iets verderop staat zijn tuinhuisje waar hij altijd zat te schrijven.