zondag 13 september 2009

Uit het dagboek van een vader: de verroestte speelplaats


Als vader kom je met je kids op verschillende speelplaatsen. Je hebt zo je favorieten, waar je in de zon aan de rand van de zandbak rustig je krantje leest, een broodje eet en ondertussen je kroost in de gaten houdt. Alles klopt op zo’n plek, de zon schijnt, de speeltoestellen zijn leuk en veilig en zo nu en dan babbel je wat met andere vaders en moeders, het zijn speelplaatsen waar je je op je gemak voelt en waar een gemoedelijke sfeer heerst.

Maar er zijn ook speelplaatsen waar je treurig wordt, je voelt je een beetje unheimisch. De speeltoestellen zijn verouderd en vertonen roestplekken. Sommige dingen zijn kapot, afgebroken, gesloopt, beklad. Die kids hebben dat niet in de gaten, die spelen overal, maar jij wilt eigenlijk zo snel mogelijk weer met ze weg, je wilt ze meenemen van die rare plek die je een droevig gevoel geeft omdat alles zo verroest, zo verlaten en zo vervallen is...









zaterdag 12 september 2009

Dans! (3) Wij willen walsen!



De wals: een dans met een - helaas - fout imago. Dat komt misschien omdat de wals in de klassieke muziek onlosmakelijk is verbonden met Johann Strauss, een componist die bekend staat om zijn goedkope klanken, nowadays worldwide aan Jan en Alleman gebracht door André Rieu. De driekwartsmaat als maat voor slechte smaak, zullen we maar zeggen. En dat is jammer want de wals kan ook heel mooi zijn, vooral wanneer popmuzikanten er mee aan de haal gaan.

Maar eerst iets over de dans zelf. Want ik heb een verleden met de wals en misschien ligt daar de oorzaak voor mijn walsliefde. Ik heb hem ooit ergens geleerd in Zuid-Frankrijk, ‘s avonds op een dorpspleintje van een mooie Francaise. Echt moeilijk is hij niet en een paar pasjes waren genoeg om ‘toute la nuit’ te blijven zwieren op de muziek van het dorpsorkest. Aah, those were the days...

In de popmuziek wordt ongemerkt ook wat afgewalst. En niet door de minsten. Want op de net verschenen cd ‘Wooden Arms’ van Patrick Watson staan twee meeslepende driekwartsmaten. Anders dan in de klassieke muziek heeft de wals in de popmuziek vaak een melancholische ondertoon. Een beetje weemoedig word je ervan als je er naar luistert. Is ‘t toeval dat ik het mooie nummers vind? Of ben ik gewoon een onvervalste walsliefhebber? Ik denk het laatste, en hoop het laatste, ik schaam mij er niet voor dus laat mij maar walsen, walsen, walsen...

Patrick Watson: Wooden Arms

vrijdag 11 september 2009

Een foto van 11 september


Een foto van 11 september

Ze sprongen uit de brandende etages naar beneden -
een, twee, nog een paar
hoger, lager.

Een foto hield ze levend tegen
en bewaart ze nu
boven de aarde naar de aarde toe.

Elk van hen is nog een geheel
met een persoonlijk gezicht
en bloed dat goed verborgen is.

Er is tijd genoeg,
voor het haar om los te waaien,
voor de sleutels en het kleingeld
om uit de zakken te vallen.

Ze zijn nog steeds in het bereik van de lucht,
binnen de kring van de plekken
die net zijn opengegaan.

Ik kan maar twee dingen voor hen doen -
die vlucht beschrijven
en geen laatste zin toevoegen.

Wisława Szymborska – Het Moment
Meulenhoff, Antwerpen 2006; 48 blz.; € 9,90
ISBN 90 2907 732 8

woensdag 9 september 2009

Patrick Watson


Dit is mooi: Patrick Watson, met het nummer Fireweed van zijn laatste cd Wooden Arms, een klein meesterwerkje. Eind november treedt hij op in Paradiso, ik heb een kaartje en ben benieuwd.

Patrick Watson: Fireweed