Als vader kom je met je kids op verschillende speelplaatsen. Je hebt zo je favorieten, waar je in de zon aan de rand van de zandbak rustig je krantje leest, een broodje eet en ondertussen je kroost in de gaten houdt. Alles klopt op zo’n plek, de zon schijnt, de speeltoestellen zijn leuk en veilig en zo nu en dan babbel je wat met andere vaders en moeders, het zijn speelplaatsen waar je je op je gemak voelt en waar een gemoedelijke sfeer heerst.
Maar er zijn ook speelplaatsen waar je treurig wordt, je voelt je een beetje unheimisch. De speeltoestellen zijn verouderd en vertonen roestplekken. Sommige dingen zijn kapot, afgebroken, gesloopt, beklad. Die kids hebben dat niet in de gaten, die spelen overal, maar jij wilt eigenlijk zo snel mogelijk weer met ze weg, je wilt ze meenemen van die rare plek die je een droevig gevoel geeft omdat alles zo verroest, zo verlaten en zo vervallen is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten