De wals: een dans met een - helaas - fout imago. Dat komt misschien omdat de wals in de klassieke muziek onlosmakelijk is verbonden met Johann Strauss, een componist die bekend staat om zijn goedkope klanken, nowadays worldwide aan Jan en Alleman gebracht door André Rieu. De driekwartsmaat als maat voor slechte smaak, zullen we maar zeggen. En dat is jammer want de wals kan ook heel mooi zijn, vooral wanneer popmuzikanten er mee aan de haal gaan.
Maar eerst iets over de dans zelf. Want ik heb een verleden met de wals en misschien ligt daar de oorzaak voor mijn walsliefde. Ik heb hem ooit ergens geleerd in Zuid-Frankrijk, ‘s avonds op een dorpspleintje van een mooie Francaise. Echt moeilijk is hij niet en een paar pasjes waren genoeg om ‘toute la nuit’ te blijven zwieren op de muziek van het dorpsorkest. Aah, those were the days...
In de popmuziek wordt ongemerkt ook wat afgewalst. En niet door de minsten. Want op de net verschenen cd ‘Wooden Arms’ van Patrick Watson staan twee meeslepende driekwartsmaten. Anders dan in de klassieke muziek heeft de wals in de popmuziek vaak een melancholische ondertoon. Een beetje weemoedig word je ervan als je er naar luistert. Is ‘t toeval dat ik het mooie nummers vind? Of ben ik gewoon een onvervalste walsliefhebber? Ik denk het laatste, en hoop het laatste, ik schaam mij er niet voor dus laat mij maar walsen, walsen, walsen...
• Patrick Watson: Wooden Arms
Geen opmerkingen:
Een reactie posten