donderdag 30 september 2010

Aarsman aan de muur


Prachtige foto uit het boek Hollandse Taferelen van Hans Aarsman. Je kunt een deel van zijn foto's nu gratis in high-resolution downloaden vanaf de site van het Nederlands Fotomuseum. Het enige dat je hoeft te doen is je aanmelden om in te loggen, maar als dat eenmaal gedaan is kan er naar hartelust worden gedownload. Daarna ff uitprinten, inlijsten, ophangen en dan... dan heb je een echte Aarsman aan de muur. Kun je lekker laconiek mee pronken als iemand op visite komt.

Free download photographs Hans Aarsman

dinsdag 28 september 2010

Hoor wat een postpakket hoort

Geweldig animatiefilmpje waarin een postpakket van Londen naar Helsinki wordt verstuurd. Het bijzondere aan de verzending is dat er in het pakket een bandrecorder zit die de geluiden van de reis registreert. Zo klinkt het dus als je wordt verzonden van Engeland naar Finland.

Dictaphone Parcel from Lauri Warsta on Vimeo.

vrijdag 17 september 2010

Voordat je het weet... is het 3 april 2011

One of my all time minimal favorites: Het Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Nooit live gehoord, maar dat gaat er nu eindelijk van komen. Want ik heb een kaartje voor de uitvoering door 4 piano's in het Muziekgebouw aan 't IJ, volgend jaar tijdens het World Minimal Festival. Nog een paar nachtjes slapen dus, maar ach voordat je het weet is het zover, en is het 3 april 2011.

website Muziekgebouw aan 't IJ

donderdag 16 september 2010

Mag ik deze dans van u?

Bijzondere clip van The Rolling Stones. Ze spelen Lady Jane van het succesalbum Aftermath. Brian Jones is nog 'alive' en bespeelt een, ja wat is het eigenlijk, het lijkt wel een omgekeerde gitaar, of is het een electrische luit?

Grappig om te zien hoe Mick Jagger aan het eind van ieder couplet een soort Lodewijk de 14e dansgebaar maakt wat perfect bij het nummer past. Want dat is de sfeer die van het nummer uitgaat: sluit je ogen en je ziet zo'n tuttig Versaille-dansje voor je, uitgevoerd door keurig aangeklede en bepruikte dames en heren die statig en hyper gecontroleerd rond elkaar heen staan te draaien.

Brian Jones zit een beetje afgezonderd van de rest, alsof 'ie al half uit de groep was gezet, wat later ook gebeurde. Het gedwongen vertrek werd zijn dood, want kort daarna vond men zijn levenloze lichaam drijvend in het water van zijn zwembad. Een tragisch en mysterieus eind (was het moord of zelfmoord?), van een, wat sommigen beweren, muzikaal genie. Iemand die graag de leider van de Stones had willen zijn maar die het moest afleggen tegen de natuurlijke personality van Mick Jagger.



woensdag 15 september 2010

De antenne doet het niet, kijk jij ff...


Deze beklimming is niet bedoeld voor mensen met hoogtevrees zoals ik. Wanneer ik naar het filmpje krijg ik een rare tinteling in mijn voeten en benen. Voor geen goud zou ik willen ruilen met deze man, die een meer dan 500 m hoge antenne moet repareren. Nee, dan maar saai op kantoor, trap op, trap af...

Bekijk hier het filmpje

vrijdag 10 september 2010

Fleet Foxes

Geweldige bandje: Fleet Foxes. Ze doen me - vanwege hun gezellige samenzang - denken aan Crosby, Stills, Nash en Young. Anderen hebben ze jaren geleden al ontdekt, bij mij is het Amerikaanse kwartje - zoals vaker - een paar dagen geleden pas gevallen. Maar ik ben overtuigd: de Fleet Foxes zijn origineel en maken schitterende muziek. De vachtjes van de langharige vosje zijn inmiddels grijs geworden, zo vaak heb ik ze geaaid, uh gedraaid. En live zijn ze ook oké. Luister en oordeel zelf.

Fleet Foxes - He Doesn't Know Why:



Zelfde nummer maar dan live bij Jools Holland:

donderdag 9 september 2010

Denis Frémont


Prachtige afbeelding op het omslag van het boek 'De kleinzoon', van de Engelse schrijver en oud reclameman David Abbott. We zien een man achterin een café aan een tafel zitten. Hij leest een boek. De drie kleine tafeltjes voor hem zijn leeg. Het interieur lijkt door de kleuren en de meubels die er staan nog het meest op het interieur van een grand café. Schuin boven de man hangt een spiegel, waarin het silhouet van een andere man zichtbaar is. In het midden van de spiegel hangt een affiche. En die hangt er niet voor niks, want anders had de kijker zich kunnen vergissen, en kunnen denken dat het geen spiegel is maar een opening naar een andere ruimte.

Ik vind het een prachtig schilderij, het straalt rust en eenzaamheid uit. De houdig van de man is mooi, hij zit rechtop en zijn aandacht is volledig gefocust op het boek waarin hij zit te lezen. De spiegel zorgt voor een extra dimensie in het schilderij want het geeft een indruk van de plek van waaruit de man wordt geobserveerd en het 'breekt' de achterwand, die zonder de spiegel saai zou zijn. Verder zit er een een mooi perspectief in het werk dat je oog onmiskenbaar leidt naar de centrale figuur op het doek. De schaduwen en lichtval die prachtig zijn vastgelegd maken het schilderij compleet.
Het is - zeg ik als amateur kunstkijker - een beetje een Hopperiaans schilderij. En dat komt vooral door de kleuren die zijn gebruikt en het personage dat op het doek is vastgelegd: een persoon alleen in een ruimte.

De schilder van het werk is Denis Frémond en als je googelt op zijn naam vind je nog meer werk van hem. Wanneer je dat bekijkt bekruipt je langzaam toch een ander gevoel. Want de interieurs op die schilderijen zijn wel erg clean en saai. Het zijn afbeeldingen die je vaak op posters ziet. Mooi om naar te kijken en technisch perfect geschilderd, maar toch mist er iets. Er mist een mysterie dat bijvoorbeeld bij Hopper wél aanwezig is en dat blijft fascineren, hoe vaak je er ook naar kijkt. Daardoor is het werk van Frémond volgens mij geen kunst, wat ik jammer vind. Want even dacht ik dat ik een ontdekking had gedaan. Ik blijf nu met een katerig gevoel achter. Alsof je een slok wijn neemt waarbij je in eerste instantie een euforisch gevoel krijgt, maar waarbij toch de goedkope bijsmaak gaat overheersen. Het is toch niet die bijzondere wijn waarop je had gehoopt.
En stiekem hoop ik dat ik me vergis.

website Denis Frémond

woensdag 1 september 2010

Laurent Fignon 1960 - 2010


Gisteren overleed de Franse wielrenner Laurent Fignon. Hij zal vooral worden herinnerd als hoofdrolspeler in één van de grootste sportnederlagen aller tijden. In 1989 verloor hij de Tour de France in de laatste rit, een tijdrit door Parijs. Met een minimaal verschil van 8 seconden werd hij tweede in het eindklassement, achter winnaar Greg Lemond. Direct na de finish liet hij zich vallen op het asfalt, verslagen en vernederd lag hij daar in de gele trui. Hij kon het zelf niet geloven en ik, zittend voor de tv ook niet. Ik had medelijden met hem en ik had hem de overwinning graag gegund want Fignon was anders.

Fignon droeg namelijk een bril.

Brildragende topsporters zijn schaars. Natuurlijk is het bij de meeste sporten niet praktisch om een bril te dragen, maar dat is niet de enige reden waarom je zelden bebrilde sporters ziet, want een bril is in de sportwereld vooral een 'symbool' van zwakte en - om het maar even cru te zeggen - fysieke imperfectie.

Als ex-brildrager had ik daarom sympathie voor Fignon. Hoewel er in het verleden, vooral in de jaren vijftig, meer bebrilde wielrenners zijn geweest kreeg Fignon door zijn bril én zijn intellectuele achtergrond een stempel. Spottend werd hij in het wielerwereldje 'de professor' genoemd. Simpeler kan bijna niet: iemand met een bril die misschien iets verder denkt dan anderen = professor. Ik heb een hekel aan die bijnaam want het is een bijnaam die denigrerend is bedoeld en die door domme mensen uit frustratie aan andere - meestal slimmere - mensen wordt gegeven: we bespotten je, tenzij je je even dom gedraagt als wij.

In zijn latere jaren ging Fignon nog meer opvallen. Hij liet zijn haar groeien en bond het samen in een armoedig staartje. Nou ben ik eerlijk gezegd ook niet zo'n fan van de 'mannenstaartjes', maar een issue vond ik het bij Fignon nou ook weer niet. Laat 'm toch, dacht ik, ik ergerde mij er niet aan. Een issue werden die wapperende haren later wel. Want na die verloren Tour berekenden 'wetenschappers' dat Fignon zonder staartje de wielerronde waarschijnlijk wél had gewonnen. Dat kleine beetje lange haar zou hem namelijk veel luchtweerstand hebben opgeleverd. Geen idee of het onderzoek serieus was uitgevoerd. Maar voor mij bewees het destijds wel iets anders: namelijk dat je in de sport niet mag afwijken. Dat je mee moet doen met de groep en vooral niet teveel mag opvallen. Vooral niet tussen simpele zielen als wielrenners.

Anno nu, zijn er genoeg sporters die opvallen door een apart en 'afwijkend' uiterlijk: ze verven hun haar, zitten onder de tattoos en voetballen op zilveren schoenen. En toch is er een belangrijk verschil, want dat opvallen van tegenwoordig is allemaal image, design en ijdelheid, vaak nog gesponsord ook. Uiterlijk vertoon overgoten met een dikke vette commerciële machosaus. Fignon fietste met een eenvoudig ziekenfondsbrilletje, was een authentieke anti-held, twee keer de beste en -voor mij het belangrijkst: hij was vooral zichzelf. Salut.