Denis Frémont

Prachtige afbeelding op het omslag van het boek 'De kleinzoon', van de Engelse schrijver en oud reclameman David Abbott. We zien een man achterin een café aan een tafel zitten. Hij leest een boek. De drie kleine tafeltjes voor hem zijn leeg. Het interieur lijkt door de kleuren en de meubels die er staan nog het meest op het interieur van een grand café. Schuin boven de man hangt een spiegel, waarin het silhouet van een andere man zichtbaar is. In het midden van de spiegel hangt een affiche. En die hangt er niet voor niks, want anders had de kijker zich kunnen vergissen, en kunnen denken dat het geen spiegel is maar een opening naar een andere ruimte.

Ik vind het een prachtig schilderij, het straalt rust en eenzaamheid uit. De houdig van de man is mooi, hij zit rechtop en zijn aandacht is volledig gefocust op het boek waarin hij zit te lezen. De spiegel zorgt voor een extra dimensie in het schilderij want het geeft een indruk van de plek van waaruit de man wordt geobserveerd en het 'breekt' de achterwand, die zonder de spiegel saai zou zijn. Verder zit er een een mooi perspectief in het werk dat je oog onmiskenbaar leidt naar de centrale figuur op het doek. De schaduwen en lichtval die prachtig zijn vastgelegd maken het schilderij compleet.
Het is - zeg ik als amateur kunstkijker - een beetje een Hopperiaans schilderij. En dat komt vooral door de kleuren die zijn gebruikt en het personage dat op het doek is vastgelegd: een persoon alleen in een ruimte.

De schilder van het werk is Denis Frémond en als je googelt op zijn naam vind je nog meer werk van hem. Wanneer je dat bekijkt bekruipt je langzaam toch een ander gevoel. Want de interieurs op die schilderijen zijn wel erg clean en saai. Het zijn afbeeldingen die je vaak op posters ziet. Mooi om naar te kijken en technisch perfect geschilderd, maar toch mist er iets. Er mist een mysterie dat bijvoorbeeld bij Hopper wél aanwezig is en dat blijft fascineren, hoe vaak je er ook naar kijkt. Daardoor is het werk van Frémond volgens mij geen kunst, wat ik jammer vind. Want even dacht ik dat ik een ontdekking had gedaan. Ik blijf nu met een katerig gevoel achter. Alsof je een slok wijn neemt waarbij je in eerste instantie een euforisch gevoel krijgt, maar waarbij toch de goedkope bijsmaak gaat overheersen. Het is toch niet die bijzondere wijn waarop je had gehoopt.
En stiekem hoop ik dat ik me vergis.

• website Denis Frémond