dinsdag 26 februari 2013

Gooi met een diepe zucht, mijn ballen in de lucht


Komisch filmpje van meesterjongleur Chris Bliss. Jongleurs genoeg die handig zijn met ballen, maar Chris Bliss gaat een stap verder. Hij jongleert op muziek van The Beatles en past het gooien en vangen aan op het ritme van de muziek zodat zijn act een hilarische dans wordt.

zondag 24 februari 2013

Moonlight


(klik op de foto's voor een vergroting)

Een stad kronkelt langs een grillig berglandschap en kruipt langs de steile hellingen omhoog. De lichtjes van verkeerswegen tussen de bergen lijken wel lavastromen. Als je inzoomt op de foto zie je overal hijskranen staan. Deze mega-stad is nog lang niet klaar, dijt steeds verder uit en overwoekert langzaam het landschap. Een 'city that never sleeps', een spookachtig metropolis. Moonlight is een fotocollage gemaakt door de Chinese fotograaf Yang Yonglian. Ik vind het wel mooi: er valt veel op te zien, het lijkt wel een visioen of beeld uit een droom. Een stad die fascineert maar waarbij je je tegelijkertijd afvraagt of je wel wilt dat ze bestaat.

Op de site van de fotograaf kun je inzoomen op delen van de foto.

Meer blogposts over fantasiesteden.

Twee details uit Moonlight:


zaterdag 23 februari 2013

Boekencartoon


Voor www.boekenbijlage.nl maak ik 1x in de twee weken een 'boekencartoon'. Deze is de komende week op de site te zien.

vrijdag 15 februari 2013

De boekenkast van Özcan Akyol


"Na Eus zal de Nederlandse literatuur nooit meer hetzelfde zijn". Toemaar dat is me nogal een uitspraak die achterop de debuutroman van Özcan Akyol staat. Een uitspraak uit de mond van niemand minder dan Joost - Gimmick! - Zwagerman. Maar het moet gezegd, Eus is een echte page-turner die ik in één keer heb uitgelezen. [lees verder op de site van www.deboekenkastvan.nl]

woensdag 13 februari 2013

De vpro cover van deze week, by Michaël Ferron


De VPRO-gids heeft altijd prachtige omslagen. Ze zijn origineel en met zorg gemaakt, vaak door kunstenaars, fotografen en vormgevers. Onderstaand filmpje laat de 'making of' zien van de cover "Het wonder van Eindhoven". Aan het werk is fotograaf kunstenaar Michaël Ferron. Hij doet vrijwel alles met de hand, Photoshop is er zo te zien pas op het laatst aan te pas gekomen, en dat is mooi.

zondag 3 februari 2013

40 jaar eenzaamheid: het leven van de familie Lykov


Onvoorstelbaar verhaal uit The Smithsonian over een Russische familie die 40 jaar lang in afzondering leefde in een Siberisch berggebied. Op de vlucht voor vervolging - de familie behoorde tot een Russisch orthodoxe sekte - trokken ze in 1936 het dichtbeboste gebied in. 150 mijl verwijderd van de bewoonde wereld bouwden ze een hutje, waar de familie (vader, moeder, twee zoons en twee dochters) 40 jaar bleven voordat ze in 1978 werden ontdekt door een groepje geologen. Er werd voorzichtig contact gelegd, waardoor hun levensverhaal langzaam kon worden opgetekend. En dat is een verhaal vol ontberingen, a struggle for life. Een zwaar leven dus, dat zal niemand verbazen, maar ook een leven waar een aantrekkelijke kant aan zit. Want zo ver van de bewoonde wereld, waren ze ook veilig en bood de plek bescherming tegen de boze buitenwereld. De Tweede Wereldoorlog bijvoorbeeld was geheel aan de familie voorbijgegaan!
Ook anno nu denk ik dat veel mensen graag voor zo'n leven zouden kiezen. Daar hoeft niet persé een streng geloof aan ten grondslag liggen, maar zou ook een afkeer kunnen zijn van de Westerse consumptiemaatschappij. De foto van de twee broers, met baarden en mutsen op, doen me dan ook denken aan de neo-hippie-look van nu. Een beetje Occupy-achtige types die - gezond levend - als nomaden rondtrekken en zich zo onttrekken aan het leven van 9 tot 5.

Met de Russische familie liep het uiteindelijk slecht af. Drie van de zes familieleden stierven een paar jaar na hun ontdekking. De bewoonde wereld hebben ze nooit meer terug gezien. Agafia, de jongste dochter van de familie, bleef uiteindelijk alleen achter. Alleen op de plek waar ze was opgegroeid met haar familie. Eenzaam, maar misschien toch gelukkig.

Een geoloog bij het afscheid:
I looked back to wave at Agafia. She was standing by the river break like a statue. She wasn't crying. She nodded: 'Go on, go on.' We went another kilometer and I looked back. She was still standing there.


Een Russische geologe samen met drie leven van de familie
De broers Dimitri en Savin
Agafia en Natalia
Het complete artikel op de site van The Smithsonian
• Korte Russische documentaire over de familie