dinsdag 28 december 2010

Het leukste liedje van het afgelopen jaar...


Aah hier word ik nog steeds vrolijk van: Tim Knol met Sam. Het afgelopen jaar grijsgedraaid en wat mij betreft daarom het leukste liedje. De video is gemaakt door Jean-Marc van Tol (striptekenaar van Fokke en Sukke).



En live op Lowlands:

maandag 27 december 2010

Geweld, het kwaad en de slachtoffers


Lugubere foto's gemaakt door de Canadese broers Carlos en Jason Sanchez. Geen plaatjes die je thuis gezellig aan de muur hangt, maar opvallend zijn ze wel. Ze lijken te gaan over geweld, 'het kwaad' en de slachtoffers daarvan. Die slachtoffers zijn vaak onschuldig. Toevallige voorbijgangers in een straat bijvoorbeeld waar een explosie plaatsvindt. Ze waren daar 'At the wrong time at the wrong place'. Maar diezelfde onschuldigen kunnen ook de rol aannemen van daders: zoals de kinderen die massaal en fanatiek de Hitlergroet brengen, of de man die in een kamer met een bivakmuts op zichzelf in een spiegel bekijkt, klaar voor het plegen van een misdaad: het zou 'the boy next door' kunnen zijn.

En daarom is het een beetje 'bangmaakkunst', gevisualiseerde angstscenario's waar de de krant van wakker Nederland dagelijks mee vol staat. Maar anyway, misschien hebben Carlos en Jason Sanchez wel een punt: want als je kind op een creche al niet meer veilig is...
Niet aan denken, maar wel scherp vastgelegd.







Website van Carlos en Jason Sanchez

zaterdag 18 december 2010

Ingmar kijkt naar kunst: Muck


Muck is een gigantische miniatuurstad vol rijdende treinen, knipperende lichtjes, geluiden, fabrieken, kantoren en huizen. Geweldig om tussendoor te lopen. Een soort Madurodam, maar dan eentje waar consumeren en plat entertainment centraal staan.
'Ons energievretende gedrag is het onderwerp van dit unieke panoramische werk. Muck verbeeldt de waanzin van het nooit aflatende kermisbestaan van de mens in de 21e eeuw.', aldus een tekst over het werk. Ik weet niet of die boodschap bij Ingmar is aangekomen, hij vond het vooral leuk om naar te kijken.
Muck is een installatie van beeldend kunstenaar Daniël Verkerk.

Website Daniël Verkerk

Ingmar is het op één na jongste redactielid van Weblogamorf. Ingmar leest boeken, gaat naar de dierentuin, zit achter op de fiets, luistert naar muziek en kijkt zo nu en dan naar kunst.






Filmpje over de opbouw van Muck:

woensdag 15 december 2010

Papier leeft!

Prachtig animatiefilmpje gemaakt door grafisch vormgever Rogier Wieland voor notebook- en agendamaker Moleskine. Conclusie na het zien van het filmpje: papier is niet dood, papier leeft!

donderdag 9 december 2010

Satomi Shirai: New York in My Life


Grappige fotoserie getiteld 'New York in My Life' van Sataomi Shirai. Een toelichting bij de foto's ontbreekt zodat we moeten gissen naar 'het verhaal achter de plaatjes'. Het leven van een Japans meisje (of zijn het er meer?) in een appartement staat centraal. Maar is dit New York? Het lijkt meer op Japan. De huiselijke tafreeltjes lijken in scène gezet, zo clean en helder zien de foto's eruit.

Zo te zien loopt ze in huis het liefst schaars gekleed rond. Staand op het kleine aanrecht is ze in haar ondergoed aan de schoonmaak. Op een andere foto ligt ze in d'r blootje op een skippybal voor een stoomapparaat terwijl haar vriendje stoïcijns zit te ontbijten.

Anyway, een beetje rommelig huishouden daar, maar het straalt wel geluk uit.

Link naar de complete serie

Bathscale
Fortune Telling
Fish
J Book
Cleaning
Breakfast

dinsdag 7 december 2010

Slotzinnen: Ian McEwan


Mooie slotzin uit Solar van Ian McEwan. Een prachtig boek, misschien wel het beste dat ik dit jaar gelezen heb. Komt 'ie:

Toen Beard opstond om haar te begroeten, voelde hij in zijn hart een onbekende, opzwellende gewaarwording, maar toen hij zijn armen voor haar opende, betwijfelde hij of iemand hem nog ooit zou geloven als hij beweerde dat dit liefde was.

vrijdag 3 december 2010

Kim Jong-Il looking at things

Hilarische fotoserie getiteld 'Kim Jong-Il looking at things'. De grote leider lijkt wel iemand van een andere planeet die alles hier voor het eerst bekijkt. Want hij staart naar een maiskolf alsof hij een dildo voor z'n neus houdt. Komisch is ook de foto waarop Kim uit een doorgeefluik hangt en naar een tafel met vers bereid eten kijkt. En altijd die rare bril op. Hij heeft wel iets weg van een decadente homo.




Bekijk de complete serie

donderdag 2 december 2010

This is the end of publishing and books are dead and boring...

Geniaal filmpje getiteld 'The Future of Publishing'. De genialiteit zit 'm in de tekst. Knappe copywriter die dit bedacht heeft.

dinsdag 30 november 2010

Slotzinnen: Judith Herzberg



Toen was jij er opeens, gewoon, onthuis
onmodieus, ontdaan, en kwam me halen.

Mooie slotzin uit het gedicht 'Opening' van Judith Herzberg.

zaterdag 27 november 2010

Macca maakt mashed potatoes...

Zelfs sir Paul staat wel eens in de keuken. In onderstaand filmpje zien we Macca mashed potatoes maken. Gaat het schrijven van mooie liedjes hem makkelijk af, het schillen van een aardappel kost hem meer moeite: er blijft bijna niets van over! Maakt niet uit Macca, sterren zijn ook maar mensen.
Leuk die korte buikspreekact met die ovenhandschoen halverwege het filmpje, wat een vrolijke man. Lijkt me best gezellig om samen met hem in de keuken te staan, dan schil ik wel de aardappels en maakt sir Paul grapjes en zingt zo nu en dan een liedje: heeeeyyyy Juuuude....

woensdag 24 november 2010

Little Big Berlin

Prachtig tilt-shift filmpje van Berlijn, de stad waar meneer en mevrouw Amorf twee weken geleden rondliepen. Mooi om sommige plekken terug te zien. Als je goed kijkt zie je ons staan. Kijk dat zijn wij, dat stel dat midden op straat een Bratwurst staat te eten...


Little Big Berlin from pilpop on Vimeo.

vrijdag 19 november 2010

Een kleine geschiedenis van Zeppelins boven Amsterdam

Collectie foto's van Zeppelins boven Amsterdam, geplukt van internet. Mooi om te zien hoe op sommige plaatjes mensen gebiologeerd naar de grote luchtsigaar kijken. Toen waren ze onder de indruk van de techniek en dachten ze dat ze de toekomst voorbij zagen vliegen. Nu weten wij dat dat niet zo was en dat de grote luchtschepen alweer snel uit de lucht waren verdwenen.
Alle foto's zijn van de Graf Zeppelin, die op 13 oktober 1929 over Amsterdam vloog.

Tip voor alle mede-Zepelinlovers: a.s. dinsdag is in Het uur van de wolf de film Farewell te zien.
De Graf Zeppelin boven het Paleis op de Dam in 1929


Foto van de Dam genomen vanuit de Zeppelin

dinsdag 16 november 2010

Henryk Mikolaj Górecki 1933-2010

Vrijdag overleed de Poolse componist Henryk Górecki. Górecki werd vooral bekend door zijn 3e symfonie, de symfonie 'of Sorrowful Songs'. Sommige mensen hebben een hartgrondige hekel aan die symfonie en krijgen het benauwd wanneer ze er naar luisteren. Vragen of het raam open mag, omdat de klanken zo benauwend zijn. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen, want de muziek is somber en lijkt zich maar traag voort te slepen. Een 'minimal' compositie waar amper beweging in komt.

En toch is de 3e symfonie uitzonderlijk populair, want Górecki stond er jaren geleden hoog mee genoteerd in de hitlijsten, wat een bijzondere prestatie is want de gemiddelde 'jongere' loopt over het algemeen niet snel warm voor klassieke muziek. Het blijft dus een 'apart geval' die 3e symfonie, 'you love it, or you hate it' lijkt het wel. Zelf heb ik mijn definitieve mening erover nog niet gevormd. Is het nu mooi, of is het goedkoop sentiment?

maandag 8 november 2010

Liebestod

De mooiste muziek bij de uitvaart van Harry Mulisch vond ik de aria die aan het eind te horen was tijdens het filmpje van de paarden die van een zandbank werden gered, jaren geleden ergens in de waddenzee. Het was de aria 'Liebestod' uit de opera Tristan und Isolde van Wagner. Perfecte muziek bij de beelden van de dieren die - bijna kopje onder - door de zee naar het vaste land werden geleid. Ze werden gered, of beter gezegd bevrijd. Zelfs iemand die 'niets met dieren heeft' moet bij het zien van de beelden een euforisch gevoel hebben gehad. Een gevoel dat versterkt werd door de muziek van Wagner.

Bij Wagner is het altijd lang wachten. Een gemiddelde Wagneropera duurt al gauw een paar uur, en de muziek lijkt zich tijdens die uren traag voort te slepen en er lijkt weinig te gebeuren. Maar dat is schijn, want achteraf blijkt die traagheid een langzame aanloop te zijn geweest naar een muzikaal hoogtepunt. En dat hoogtepunt is achteraf vrijwel altijd de moeite van het wachten waard.

Deze keer dus een stukje opera: Liebestod, het hoogtepunt uit Tristan und Isolde, gezongen door - what's in a name - Nina Stemme. Tip voor alle non-opera-listeners, haak niet te snel af. Probeer het in ieder geval tot 3 min. 40 uit te zitten, want dan… dan geht's los!

vrijdag 5 november 2010

Tijd om te lachen

Even tussendoor, om de boel een beetje op te vrolijken.
"Even tussendoor, om de boel een beetje op te vrolijken."

Want er mag best wat meer gelachen worden.
"Want er mag best wat meer gelachen worden."

Niet te veel over zeggen, just look en laugh.

dinsdag 2 november 2010

Het leven van John Lennon in 50 songtitels

Leuk clipje bij een liedje van Dan Bull over het leven van John Lennon. In de song zijn 50 titels van Lennon en Beatlessongs verwerkt.

vrijdag 22 oktober 2010

Multi talent: Francois Racine de Monville (1734-1797)

Altijd al jaloers geweest op mensen met een multi-talent: mensen die op verschillende en soms uiteenlopende terreinen uitblinken en net iets beter zijn dan de rest. Creatieve types die geweldig kunnen schilderen en 'tussendoor' ook nog een prachtig boek schrijven bijvoorbeeld.

Francois Racine de Monville was zo iemand. Maar eigenlijk doe je hem met de titel multi-talent tekort, want de in 1734 in Parijs geboren aristocraat was een alleskunner. Francois was goed in schermen, handbal! (nooit geweten dat dat toen al bestond) en boogschieten. Op creatief gebied componeerde, zong en speelde hij fluit en harp als de beste. Verder was hij architect van twee gebouwen in Parijs en ook nog 's uitvinder van de Franse centrale verwarming.
Maar het beroemdst is de Monville geworden om de door hem ontworpen tuin, 'Le Désert de Retz' in de buurt van Chambourcy in het noorden van Frankrijk.

Bij een tuin denken wij aan een klein stukje grond waar je met moeite je auto kunt parkeren. Maar in de tijd van Lodewijk de 14e was dat anders, want een beetje aristocraat had toch al gauw een paar honderd meter rond zijn optrekje tot zijn beschikking. Zo ook Francois de Monville. Op het uitgestrekte terrein staan verschillende gebouwen in uiteenlopende architectonische stijlen van all over the world. Er staat een kleine pyramide, een tombe, een theater en een Gothisch gebouw. Allemaal ontworpen door Monsieur Monville himself.

Het mooiste bouwwerk in de tuin vind ik 'La Colonne Détruite', maar dan wel de versie die te zien is op oude zwart-wit foto's toen het was vervallen tot een ruïne en nog niet was gerestaureerd. (zie foto boven).

Later is het - helaas - 'opgeknapt'. En daarmee is de uitstraling van het pilaarvormige gebouw er niet op vooruitgegaan want het herstel is naar mijn mening wel erg clean uitgevoerd. Jammer. Nee, als ik mag kiezen, doet u mij die ruïne dan maar.


Desondanks zou ik 'Le Desert de Retz' graag eens bezoeken en en een wandeling langs de verschillende gebouwen willen maken. Het is een plek die ik heb toegevoegd aan mijn steeds langer wordende lijstje 'see before you die'.

Met de Monville zelf liep het helaas niet goed af. Hij eindigde berooid en werd tijdens de Franse Revolutie door een tribunaal ter dood veroordeeld. Een tragisch eind voor zo'n veelzijdig en fantasierijke man.

Homepage Le Desert de Retz

woensdag 20 oktober 2010

Jules Verne cover designs


Het zijn zonder twijfel meesterwerken, maar ik heb ze nooit uit kunnen lezen: de boeken van Jules Verne. Sinds kort zijn er een aantal opnieuw uitgegeven met prachtig vormgegeven omslagen, gemaakt door Jim Tierney. Een reden voor mij om ze aan te schaffen, zo mooi.


Jules Verne cover designs by Jim Tierney from Jim Tierney on Vimeo.

donderdag 14 oktober 2010

Ria Get Your Gun!


'In almost every picture #7' is een fotoserie waarin we op iedere foto dezelfde vrouw in een schiettent zien staan. Ze richt haar geweer op de niet zichtbare roos. Het bijzondere aan de serie is dat deze begint in 1936 toen ze 16 was en eindigt in 2009 op haar 88e! Ria van Dijk - zo heet ze - wordt in de loop van de tijd een beetje dikker en haar haar wordt grijzer, maar haar schutterskwaliteiten blijven hetzelfde want een foto krijg je alleen bij een schot in de roos.

Bekijk de complete serie op lensculture

dinsdag 12 oktober 2010

Lachen in Pyongyang


Iedere Noord-Korea watcher zou de documentaire 'The Red Chapel' moeten zien. De documentaire gaat over het Deense komisch duo Jacob en Simon dat onder leiding van hun manager Mads Brügger in het kader van een 'culturele uitwisseling' met Noord-Korea het  regime door middel van humor op de hak probeert te nemen. Niet onbelangrijk hierbij is dat Jacob en Simon van Koreaanse afkomst zijn en dat Jacob spastisch is en moeilijk verstaanbaar.

De opzet om de machthebbers in Pyongyang in de maling te nemen verloopt al snel na aankomst anders, want sluipenderwijs wordt de inhoud van de opzettelijk genante varietévoorstelling steeds meer door de Noord-Koreanen bepaald.
Rond het gezelschap zelf gebeurt ook het een en ander. Zo blijkt de onafscheidelijke gids Mevrouw Pak - die zo afstandelijk leek - steeds meer moederlijke gevoelens te koesteren voor de spastische Jacob.
Jacob zelf, die ogenschijnlijk overal liefdevol en met veel enthousiasme wordt ontvangen krijgt tijdens zijn verblijf in Pyongyang meer sympathie voor de Noord-Koreanen, wat het voor hem steeds moeilijker maakt om de rol van 'bedrieger' mee te spelen.
Mads Brügger - de regisseur van de documentaire die in de film de manager van het gezelschap speelt - spaart zichzelf niet, zijn rol roept ook vraagtekens op, want is hij zelf niet een drammerige dictator die over de rug van Jacob zijn gelijk probeert te krijgen?
Kortom de rollen die zo onwrikbaar leken vast te staan, worden steeds meer aan het wankelen gebracht, of toch niet?

Ik zeg het niet vaak, maar onthoud de titel van deze documentaire en gaat hem zien want de film is ongrijpbaar en voelt ongemakkelijk, en dat soort films zijn de beste...

Website The Red Chapel

 

vrijdag 8 oktober 2010

Het eenzame rijtjeshuis


Vrijstaande huizen zijn mooi. Vooral wanneer ze 'in the middle of nowhere' staan en worden omgeven door bomen en gras. Maar een vrijstaand rijtjeshuis daarentegen zorgt voor een eenzaam gevoel, want een rijtjeshuis hoort per definitie ingeklemd te staan in een lang lint van vrijwel identieke soortgenoten.

De Amerikaanse fotograaf David Schalliol maakte een fotoserie van 'alleenstaande' rijtjeshuizen. Wanneer je sommige foto's bekijkt bekruipt je een gevoel van mislukte ambitie. Alsof er ooit een plan was om een complete straat aan te leggen en de realisering van dat plan al na de bouw van één huis is vastgelopen.
Of misschien is het tegenovergestelde het geval, en is het huis als laatste overgebleven, en is de vastberaden eigenaar niet van plan om te wijken voor een bestemmingsplan of een 'herinrichting' van de omgeving.

Fascinerend zijn ze, die alleenstaande rijtjeshuizen, ze prikkelen je fantasie.




De complete serie van David Schalliol

donderdag 7 oktober 2010

There's only one Kathleen Ferrier


De naam Kathleen Ferrier valt vaak de laatste dagen. Men heeft het dan over het bijna heilig verklaarde CDA kamerlid - je weet wel, die met die verbeten trek om haar mond, dat zich samen met collega Ad Koppejan blijft verzetten tegen een kabinet dat wordt gedoogd door de PVV. Ik vind die naam curieus, want bij die naam moet ík denken aan de Engelse Kathleen Ferrier, de wereldberoemde alt die in 1953 op 41-jarige leeftijd -  veel te jong nog - aan borstkanker overleed. 

De Engelse Kathleen Ferrier had een uniek laag stemgeluid. Onsterfelijk is ze geworden als vertolkster van de liederen van Mahler en Schubert. Luister naar een stukje Bach - in mono! - en oordeel zelf, want 50 jaar later blijft haar zang uniek en zorgt ze nog steeds voor kippenvel. There's only one Kathleen Ferrier.

woensdag 6 oktober 2010

10

Marion Bataille, maker van het bekende ABC3D pop-up boek, heeft iets nieuws gemaakt: 10 heet het. En dit keer zien we geen alfabet, maar - je raadt het al - cijfers uit een boek tevoorschijn komen.

donderdag 30 september 2010

Aarsman aan de muur


Prachtige foto uit het boek Hollandse Taferelen van Hans Aarsman. Je kunt een deel van zijn foto's nu gratis in high-resolution downloaden vanaf de site van het Nederlands Fotomuseum. Het enige dat je hoeft te doen is je aanmelden om in te loggen, maar als dat eenmaal gedaan is kan er naar hartelust worden gedownload. Daarna ff uitprinten, inlijsten, ophangen en dan... dan heb je een echte Aarsman aan de muur. Kun je lekker laconiek mee pronken als iemand op visite komt.

Free download photographs Hans Aarsman

dinsdag 28 september 2010

Hoor wat een postpakket hoort

Geweldig animatiefilmpje waarin een postpakket van Londen naar Helsinki wordt verstuurd. Het bijzondere aan de verzending is dat er in het pakket een bandrecorder zit die de geluiden van de reis registreert. Zo klinkt het dus als je wordt verzonden van Engeland naar Finland.

Dictaphone Parcel from Lauri Warsta on Vimeo.

vrijdag 17 september 2010

Voordat je het weet... is het 3 april 2011

One of my all time minimal favorites: Het Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Nooit live gehoord, maar dat gaat er nu eindelijk van komen. Want ik heb een kaartje voor de uitvoering door 4 piano's in het Muziekgebouw aan 't IJ, volgend jaar tijdens het World Minimal Festival. Nog een paar nachtjes slapen dus, maar ach voordat je het weet is het zover, en is het 3 april 2011.

website Muziekgebouw aan 't IJ

donderdag 16 september 2010

Mag ik deze dans van u?

Bijzondere clip van The Rolling Stones. Ze spelen Lady Jane van het succesalbum Aftermath. Brian Jones is nog 'alive' en bespeelt een, ja wat is het eigenlijk, het lijkt wel een omgekeerde gitaar, of is het een electrische luit?

Grappig om te zien hoe Mick Jagger aan het eind van ieder couplet een soort Lodewijk de 14e dansgebaar maakt wat perfect bij het nummer past. Want dat is de sfeer die van het nummer uitgaat: sluit je ogen en je ziet zo'n tuttig Versaille-dansje voor je, uitgevoerd door keurig aangeklede en bepruikte dames en heren die statig en hyper gecontroleerd rond elkaar heen staan te draaien.

Brian Jones zit een beetje afgezonderd van de rest, alsof 'ie al half uit de groep was gezet, wat later ook gebeurde. Het gedwongen vertrek werd zijn dood, want kort daarna vond men zijn levenloze lichaam drijvend in het water van zijn zwembad. Een tragisch en mysterieus eind (was het moord of zelfmoord?), van een, wat sommigen beweren, muzikaal genie. Iemand die graag de leider van de Stones had willen zijn maar die het moest afleggen tegen de natuurlijke personality van Mick Jagger.



woensdag 15 september 2010

De antenne doet het niet, kijk jij ff...


Deze beklimming is niet bedoeld voor mensen met hoogtevrees zoals ik. Wanneer ik naar het filmpje krijg ik een rare tinteling in mijn voeten en benen. Voor geen goud zou ik willen ruilen met deze man, die een meer dan 500 m hoge antenne moet repareren. Nee, dan maar saai op kantoor, trap op, trap af...

Bekijk hier het filmpje

vrijdag 10 september 2010

Fleet Foxes

Geweldige bandje: Fleet Foxes. Ze doen me - vanwege hun gezellige samenzang - denken aan Crosby, Stills, Nash en Young. Anderen hebben ze jaren geleden al ontdekt, bij mij is het Amerikaanse kwartje - zoals vaker - een paar dagen geleden pas gevallen. Maar ik ben overtuigd: de Fleet Foxes zijn origineel en maken schitterende muziek. De vachtjes van de langharige vosje zijn inmiddels grijs geworden, zo vaak heb ik ze geaaid, uh gedraaid. En live zijn ze ook oké. Luister en oordeel zelf.

Fleet Foxes - He Doesn't Know Why:



Zelfde nummer maar dan live bij Jools Holland:

donderdag 9 september 2010

Denis Frémont


Prachtige afbeelding op het omslag van het boek 'De kleinzoon', van de Engelse schrijver en oud reclameman David Abbott. We zien een man achterin een café aan een tafel zitten. Hij leest een boek. De drie kleine tafeltjes voor hem zijn leeg. Het interieur lijkt door de kleuren en de meubels die er staan nog het meest op het interieur van een grand café. Schuin boven de man hangt een spiegel, waarin het silhouet van een andere man zichtbaar is. In het midden van de spiegel hangt een affiche. En die hangt er niet voor niks, want anders had de kijker zich kunnen vergissen, en kunnen denken dat het geen spiegel is maar een opening naar een andere ruimte.

Ik vind het een prachtig schilderij, het straalt rust en eenzaamheid uit. De houdig van de man is mooi, hij zit rechtop en zijn aandacht is volledig gefocust op het boek waarin hij zit te lezen. De spiegel zorgt voor een extra dimensie in het schilderij want het geeft een indruk van de plek van waaruit de man wordt geobserveerd en het 'breekt' de achterwand, die zonder de spiegel saai zou zijn. Verder zit er een een mooi perspectief in het werk dat je oog onmiskenbaar leidt naar de centrale figuur op het doek. De schaduwen en lichtval die prachtig zijn vastgelegd maken het schilderij compleet.
Het is - zeg ik als amateur kunstkijker - een beetje een Hopperiaans schilderij. En dat komt vooral door de kleuren die zijn gebruikt en het personage dat op het doek is vastgelegd: een persoon alleen in een ruimte.

De schilder van het werk is Denis Frémond en als je googelt op zijn naam vind je nog meer werk van hem. Wanneer je dat bekijkt bekruipt je langzaam toch een ander gevoel. Want de interieurs op die schilderijen zijn wel erg clean en saai. Het zijn afbeeldingen die je vaak op posters ziet. Mooi om naar te kijken en technisch perfect geschilderd, maar toch mist er iets. Er mist een mysterie dat bijvoorbeeld bij Hopper wél aanwezig is en dat blijft fascineren, hoe vaak je er ook naar kijkt. Daardoor is het werk van Frémond volgens mij geen kunst, wat ik jammer vind. Want even dacht ik dat ik een ontdekking had gedaan. Ik blijf nu met een katerig gevoel achter. Alsof je een slok wijn neemt waarbij je in eerste instantie een euforisch gevoel krijgt, maar waarbij toch de goedkope bijsmaak gaat overheersen. Het is toch niet die bijzondere wijn waarop je had gehoopt.
En stiekem hoop ik dat ik me vergis.

website Denis Frémond

woensdag 1 september 2010

Laurent Fignon 1960 - 2010


Gisteren overleed de Franse wielrenner Laurent Fignon. Hij zal vooral worden herinnerd als hoofdrolspeler in één van de grootste sportnederlagen aller tijden. In 1989 verloor hij de Tour de France in de laatste rit, een tijdrit door Parijs. Met een minimaal verschil van 8 seconden werd hij tweede in het eindklassement, achter winnaar Greg Lemond. Direct na de finish liet hij zich vallen op het asfalt, verslagen en vernederd lag hij daar in de gele trui. Hij kon het zelf niet geloven en ik, zittend voor de tv ook niet. Ik had medelijden met hem en ik had hem de overwinning graag gegund want Fignon was anders.

Fignon droeg namelijk een bril.

Brildragende topsporters zijn schaars. Natuurlijk is het bij de meeste sporten niet praktisch om een bril te dragen, maar dat is niet de enige reden waarom je zelden bebrilde sporters ziet, want een bril is in de sportwereld vooral een 'symbool' van zwakte en - om het maar even cru te zeggen - fysieke imperfectie.

Als ex-brildrager had ik daarom sympathie voor Fignon. Hoewel er in het verleden, vooral in de jaren vijftig, meer bebrilde wielrenners zijn geweest kreeg Fignon door zijn bril én zijn intellectuele achtergrond een stempel. Spottend werd hij in het wielerwereldje 'de professor' genoemd. Simpeler kan bijna niet: iemand met een bril die misschien iets verder denkt dan anderen = professor. Ik heb een hekel aan die bijnaam want het is een bijnaam die denigrerend is bedoeld en die door domme mensen uit frustratie aan andere - meestal slimmere - mensen wordt gegeven: we bespotten je, tenzij je je even dom gedraagt als wij.

In zijn latere jaren ging Fignon nog meer opvallen. Hij liet zijn haar groeien en bond het samen in een armoedig staartje. Nou ben ik eerlijk gezegd ook niet zo'n fan van de 'mannenstaartjes', maar een issue vond ik het bij Fignon nou ook weer niet. Laat 'm toch, dacht ik, ik ergerde mij er niet aan. Een issue werden die wapperende haren later wel. Want na die verloren Tour berekenden 'wetenschappers' dat Fignon zonder staartje de wielerronde waarschijnlijk wél had gewonnen. Dat kleine beetje lange haar zou hem namelijk veel luchtweerstand hebben opgeleverd. Geen idee of het onderzoek serieus was uitgevoerd. Maar voor mij bewees het destijds wel iets anders: namelijk dat je in de sport niet mag afwijken. Dat je mee moet doen met de groep en vooral niet teveel mag opvallen. Vooral niet tussen simpele zielen als wielrenners.

Anno nu, zijn er genoeg sporters die opvallen door een apart en 'afwijkend' uiterlijk: ze verven hun haar, zitten onder de tattoos en voetballen op zilveren schoenen. En toch is er een belangrijk verschil, want dat opvallen van tegenwoordig is allemaal image, design en ijdelheid, vaak nog gesponsord ook. Uiterlijk vertoon overgoten met een dikke vette commerciële machosaus. Fignon fietste met een eenvoudig ziekenfondsbrilletje, was een authentieke anti-held, twee keer de beste en -voor mij het belangrijkst: hij was vooral zichzelf. Salut.

vrijdag 20 augustus 2010

We feel fine

Bijzondere website over 'human emotions'. Aan de hand van een trefwoordenlijst kun je lezen wat er over 'die emoties en gevoelens' wordt geschreven op het world wide web. De interface is op het eerste gezicht een beetje ingewikkeld, maar als je die eenmaal hebt doorgrond, is de site fascinerend. Zo lees je bijvoorbeeld wat er in Afganistan geschreven wordt over eenzaamheid of liefde. Of hoe men in Noorwegen denkt over depressie en familie. Geen idee hoe deze site in elkaar is gezet, maar mijn god, wat is dit knap en mooi gedaan.

We feel fine

donderdag 19 augustus 2010

De Sumi landschappen van Roland Flexner

Serie sumi tekeningen gemaakt door Roland Flexner. De tekeningen zijn abstract maar lijken wel surrealistische landschappen met ijsvlaktes, bergen en meren. Met je neus vlakbij het glas ontdek je steeds meer details. Ik kan er eindeloos naar kijken, en word steeds meer het donkere fantasielandschap ingezogen.

Website Roland Flexner





zaterdag 14 augustus 2010

Waar lig jij?


Gave real-time website waarop je de luxejachten van Russische olichargen kunt volgen. Waar liggen ze, of waar varen ze? Je kunt het allemaal nauwkeurig bekijken op deze website. Bizar eigenlijk, ik zou me als 'rich and famous' niet echt op mijn gemak voelen bij het idee dat iedereen weet waar je ronddobbert.

www.marker.ru

vrijdag 13 augustus 2010

De platenkast van Joost Zwagerman

Oef dit is oud. Een item uit een jeugdprogramma waarin Jan Rot de platenkast van een bekende Nederlander inspecteert. In dit fragment is de cd-collectie van schrijver Joost Zwagerman aan de beurt.
Aandoenlijk om te zien hoe de schrijver op zijn bed zit, in een ruimzittend houthakkershemd en wijde spijkerbroek. Een beetje jongensachtig nog. Jan Rot is gekleed in een onvervalst zwart jaren '80 pak. Zo'n pak waar destijds de dansvloer van de Mazzo mee vol stond. Hilarisch om te zien, en toch ook een beetje melancholisch, want wat zijn we intussen oud geworden. Op YouTube zijn meer afleveringen te zien.



Bekijk ook de boekenkast van Joost Zwagerman

donderdag 12 augustus 2010

Aqualta

Impressie van hoe New York er over een tijdje uit zal zien wanneer de zeespiegel blijft stijgen. Auto's zijn uit het straatbeeld verdwenen en mensen verplaatsen zich met gondels. Ook lijkt het of Aziaten de stad hebben overgenomen. Als je de plaatjes uit de serie Aqualta bekijkt gaat het er tegen die tijd allemaal erg rustig en lieflijk aan toe en daar heb ik zo mijn twijfels over. Maar realistisch of niet, het is een interessante toekomstvisie, gemaakt door de New Yorkse architectuurstudio Lindfors.

Times Square:


Garment District:


West 29th Street and Broadway:


5th Avenue and 53rd Street


5th Avenue and 35th Street:


Studio Lindfors