vrijdag 28 december 2007

Het tekenlog van Marcel van Eeden


Aan het tekenlog van Marcel van Eeden lijkt sinds 2 december een eind te zijn gekomen. De kunstenaar publiceerde sinds 2001 dagelijks een tekening uit de tijd vóór zijn geboorte (1965). Het zijn met potlood gemaakte zwart-wit tekeningen die hij natekende van een foto. Van Eeden noemde het alsmaar uitdijende project ‘De encyclopedie van mijn dood’. Het was - denk ik - een poging om vat te krijgen op een voorbije, niet zelf meegemaakte tijd. Een uitbreiding van zijn leven: niet in de toekomst maar in het verleden.
Maar zoals gezegd, sinds 2 december is het stil geworden op zijn tekenlog. De laatste bijdrage ‘The End’ zegt genoeg. Het is voorbij. Het project is afgesloten.

Link naar de tekenlog van Marcel van Eeden
Link naar Cioran, een andere weblog van Marcel van Eeden

Hieronder een (zeer kleine) selectie uit het werk van Marcel van Eeden afkomstig van zijn tekenlog.






zaterdag 22 december 2007

Gezellige feestdagen


Gezellig hè, die feestdagen... Vooral het ophangen van die (godver...) sfeervolle kerstverlichting.

Tiny en Lau met kerst:

dinsdag 18 december 2007

Treintje


Toen hij zeker wist dat iedereen lag te slapen, sloop hij naar beneden en speelde urenlang met de trein die zijn zoon voor Kerst had gekregen...

Een beginnende vader:


Een vergevorderde vader:

dinsdag 11 december 2007

Fragmenten uit De Avonden, deel 1


Hoera! Weblogamorf bestaat 1 jaar (bloemen en champagne kunnen worden afgegeven bij de receptie). Speciaal voor dit feest heeft de redactie van Weblogamorf een filmpje gemaakt: Fragmenten uit De Avonden, deel 1. De tekeningen zijn afkomstig uit de stripversie van Dick Matena. De door Reve zelf ingesproken tekst komt van de cd ‘Gerard Reve leest De Avonden’.
Bestel ze: altijd leuk voor onder de boom.

Kijk en luister naar het filmpje met een koptelefoon op:


zaterdag 8 december 2007

Papa, wat is een witte kerst?


- Papa, wat is een witte kerst?
- Tsja, jongen dat heb ik vroeger nog wel eens meegemaakt. Dan lag er sneeuw tijdens de kerstdagen.
- Sneeuw!? Wat is dat nou weer?
- Dat kwam tijdens de winter uit de lucht vallen. Dan kon je sleetjerijden en sneeuwballen gooien. Maar dat was nog in de tijd van voor de opwarming van de aarde...

Hieronder wat ansichtkaarten uit ‘die goeie ouwe ijstijd’. De foto’s zijn afkomstig uit ‘An Inconvenient Truth’ van Al Gore.

• Voor alle ‘post-opwarming-kids’ een spelletje sleetjerijden.


Groeten uit Hotel Belvedere



Hotel Belvedere, Rhone-Gletsjer, Zwitserland.
Gefotografeerd in 1906 en in 2003.


Groeten uit Adamello



De Adamello-Gletsjer, Trentino, Zwitserland.
Gefotografeerd in 1880 en in 2003.


Groeten uit Tschierva



De Tschierva-Gletsjer, Zwitserland.
Gefotografeerd in 1910 en in 2001.


Groeten uit Roseg



De Roseg-Gletsjer, Zwitserland.
Gefotografeerd in 1949 en in 2003.

dinsdag 27 november 2007

Gedachtensprong van 'Het Molletje' naar Jeroen Henneman


Vanochtend samen met Ingmar - het jongste redactielid van Weblogamorf - naar een aflevering van ‘Het Molletje’ gekeken. Een Tsjechisch tekenfilmfiguurtje dat ik nog ken van pakweg 25 jaar geleden. (Geweldig dat een kindertekenfilmfiguurtje zo tijdloos kan zijn - Kabouter Plop en andere ‘marketing-concepten’ van Studio 100: Eat your heart out!) In de aflevering zien we Het Molletje samen met twee vriendjes, een egeltje en een haas, blij wezen in hun ‘natuurlijke habitat’: het bos. Tot op een dag aan al dat geluk meedogenloos een eind wordt gemaakt door een zooitje bulldozers (Bob de Bouwer riep Ingmar enthousiast!), die al de bomen uit de grond trekken. 

Het gedachtensprongetje
Waar eerst nog een mooi bos stond verrijst in sneltreintempo een complete stad vol hoge flatgebouwen. En daar, tussen die hoogbouw, vond het gedachtensprongetje plaats. Want tussen die flats waait een papiertje door de lucht (zie plaatje boven dit artikel). Een scene die me deed denken aan een tekeningenserie van Jeroen Henneman, bijeengebracht in een boekje met de titel ‘Obscure’. 

‘Obscure’ van Jeroen Henneman
In één van die tekeningen zien we hetzelfde beeld: een velletje papier ‘zweeft’ door de lucht. In de achtergrond zien we flatgebouwen met rechthoekige raampjes getekend in een mooi, strak perspectief. Het velletje papier neemt sierlijke vormen aan omdat het wordt meegevoerd de wind. Een contrast met de rechte vormen van de achterliggende flats.


Tekening van Jeroen Henneman uit Obscure


En precies hetzelfde zien we in die korte scene uit Het Molletje. De scene uit de kindertekenfilm duurt hooguit 3 seconden. Maar het is genoeg voor een gedachtensprongetje.

PS voor wie wil weten hoe het met Het Molletje afloopt: alles komt goed (zoals je kunt zien in de scene op YouTube). Het Molletje ontsnapt samen met zijn twee vriendjes uit de hoogbouwhel. Op de rug van drie elegante zwanen vliegen ze weg uit de stad. Wij, de kijkers, vermoeden dat ze op weg gaan naar een ander bos, waar ze hopelijk voor altijd met rust worden gelaten...

dinsdag 20 november 2007

Onopgemerkt gebleven: De geestbewaarder van Ton van der Lee


Het ligt al maanden in de winkel, maar in de kranten ben ik er nog geen recensie van tegengekomen. Het laatste boek van Ton van der Lee, ‘De geestbewaarder’ (zijn eerste roman) is onopgemerkt gebleven. En dat is jammer want de in het boek beschreven tragedie is van een Roosenboomsiaanse (ja toe maar) kwaliteit. 
Het zijn twee verhaallijnen die zich in verschillende tijden afspelen: het verhaal van Caspar een jonge zeeman op een achttiende-eeuws slavenschip, en het verhaal van de Surinaamse Amsterdammer Stanley die op zoek gaat naar zijn Afrikaanse (slaven)-roots. De twee verhalen kronkelen om elkaar heen om op het eind ingenieus bij elkaar te komen. Een geweldig boek van misschien wel één van de beste schrijvers van Nederland (ja, zo kan ‘ie wel hoor). 
Lees het en zegt het voort, want ‘De geestbewaarder’ mag niet onopgemerkt blijven...

Website van Ton van der Lee
Meer info over De geestbewaarder

maandag 19 november 2007

Tijd om te lachen: peper en zout pioniers


Een tijd niets gehoord van Tosca Niterink, de vrouwelijke helft van het duo Theo en Thea. Al surfend terecht gekomen bij ‘peper en zout pioniers’, een video-reisbrief die wordt gemaakt door Anita Janssen en.... Tosca Niterink (Thea). 
Ze reisden dwars door Azië en hun verslag is hilarisch. Tosca Niterink geeft bij de beelden commentaar met een stem die nog het meest doet denken aan een Nederlands sprekende Marianne Faithfull. Verder veel ongewassen haar en oncharmante afritsbroeken (dè look voor de Nederander op reis), maar gelukkig geen ‘wereldverbeteraar-gewouwel’ over andere culturen waar je ‘zoveel van kunt leren’. Integendeel, andere culturen: da’s lachen!

zondag 18 november 2007

Gerbrand van Melle: Almost two decades of pop design for Tivoli


De voltallige redactie van weblogamorf was donderdagavond aanwezig bij de maandelijkse pop-quiz in het Utrechtse Tivoli. Wij dachten altijd dat we verstand van popmuziek hadden, maar niets bleek minder waar. Want weblogamorf eindigde in de einduitslag ergens in de middenmoot. Een kleurloze klassering...

Kleurloos is ook het werk van grafisch vormgever Gerbrand van Melle (wat een leuk bruggetje hè). Van Melle maakt al bijna twintig jaar affiches voor Tivoli, een boek met een overzicht van zijn werk werd dezelfde avond gepresenteerd. En eigenlijk waren we daarvoor gekomen. Zoals gezegd, zijn werk is kleurloos, en dat is als compliment bedoeld, Van Melle ontwerpt nl. veel in zwart-wit. Bladerend door het boek blijkt hoe krachtig ‘kleurloos’ design kan zijn. Wij weten er alles van, weblogamorf is immers ook geheel in zwart-wit opgemaakt, het ligt dus niet aan uw scherm, wij vinden het mooi... 

Website van grafisch vormgever Gerbrand van Melle

maandag 5 november 2007

Avondrit door Beijing


Avondrit door Beijing. O.a. langs ‘Het plein van de Hemelse Vrede’.  De muziek is van REM: Airportman.

zondag 28 oktober 2007

Het lijden van de jonge Ian Curtis


De film ‘Control’ van Anton Corbijn gaat over de laatste levensjaren van Ian Curtis, de zanger van Joy Division die in 1980 op 23-jarige leeftijd een eind aan zijn leven maakte. 
Het is een mooie zwart-wit-film, met misschien wel iets teveel mooie beelden voor zo’n zwaarmoedig levensverhaal. Curtis groeit op in Macclesfield: een plaatsje dat alleen uit bakstenen lijkt te bestaan, het toppunt van Engelse treurigheid maar dan in het kwadraat. Hij trouwt met zijn jeugdliefde en besluit zanger te worden na het zien van een optreden van The Sex Pistols. Curtis sluit zich aan bij een bandje, ze noemen zich Joy Division en hebben meteen succes.

Zijn ondergang begint nadat hij zijn eerste epileptische aanval heeft gehad. De daaruit voortvloeiende gezondheisproblemen, een voortslepende relatiecrisis én het snelle succes zouden aanleiding zijn geweest voor zijn zelfmoord. Want misschien ging het succes hem wel te hard, had hij het gevoel dat hij de controle erover begon kwijt te raken. Het kan immers geen toeval zijn dat de zanger, één dag voor het vertrek van de groep voor een tournee door Amerika een eind aan zijn leven maakte. Zijn vrouw trof hem aan, bungelend aan een stevig touw waar normaal de was hing te drogen. 

Control eindigt met de rook uit de schoorsteen van een crematorium. Die rook is niet wit, niet grijs maar pikzwart. Uit de speakers van de bioscoop klinkt het mooiste nummer van Joy Division: Atmosphere.

Ian Curtis de romanticus
Eigenlijk is het levensverhaal van Ian Curtis het verhaal van een romanticus: een jonge Werther. Een kunstenaar die niet kon kiezen uit twee vrouwen, en die zich niet helemaal begrepen voelde door zijn publiek. Een levensverhaal overgoten met een pathetisch jaren ’80 sausje (‘wat hebben we het toch zwaar’, vond iedereen jonger dan 30, toen). De enige uitweg die hij zag was zelfmoord, net als Goethes’ Werther.

Ian Curtis, geen boze postpunker maar een romanticus. Op zijn grafsteen staat niet voor niets ‘Love will tear us apart’ te lezen. Een jonge Werther van de 20e eeuw.

• Joy Division: Love will tear us apart
• Trailer van Control:



zondag 21 oktober 2007


De meeste mensen hebben één talent. Uitzonderlijke mensen hebben een dubbeltalent: zij kunnen bijvoorbeeld goed schilderen én goed schrijven. Nog minder mensen zijn een multi-talent. Alles wat ze doen lijkt wel bijzonder. Jan Wolkers was een multi-talent. Hij kon schrijven, beeldhouwen en schilderen. En misschien kon hij nog veel meer, maar ontbrak hem daarvoor de tijd.
Het is moeilijk om je talent te ontdekken. Waar ben ik goed in? Zie daar maar eens achter te komen. Sommigen doen daar hun hele leven over. Áls ze er al achter komen. Jan Wolkers hoefde daar geen moeite voor te doen, het kwam er gewoon uit. Als een vulkaan die tot uitbarsting kwam.

In november 1985 signeerde Jan Wolkers in een boekhandel in Amsterdam. Ik stond in de rij en was een beetje zenuwachtig. In mijn hand had ik ‘Terug naar Oegstgeest’, wat ik één van zijn mooiste boeken vond. De schrijver zette niet alleen zijn handtekening maar maakte er met viltstift ook een tekeningetje van een kip bij.
16 november 1985, bijna 22 jaar geleden.

• Jan en Karina Wolkers zingen ‘Tietenkont’ op de site van VPRO”s radioarchief


maandag 8 oktober 2007

The National


Ze staan een beetje in de schaduw van Interpol: The National. Terwijl ze even goed zijn. Het nummer ‘Mistaken for Strangers’ komt van hun nieuwe album ‘Boxer’. Gitaren ondersteunt door stevige drums met een zanger die klinkt alsof hij eeuwig verkouden is. De Amerikaanse band bestaat verder uit twee paar broers: Aaron en Bryce Dessner en Scott en Bryan Devendorf. ‘Mistaken for Strangers’ is als een energie gevend shot adrenaline. Alsof alles nu pas gaat beginnen...

zaterdag 6 oktober 2007

Mijn grote broer kan alles beter


Grappig tekenclipje bij het liedje ‘Mijn grote broer kan alles beter’ gezongen door Aart Staartjes. Één van de liedjes uit Sesamtraat geschreven door Henny Vrienten. Het filmpje werd gemaakt door Wouter van Reek. Weg met die commerciële K3 en Kabouter Plop, de liedjes uit Sesamstraat zijn veel leuker!

Rond Vaderdag zou een cd verschijnen met alle liedjes van Henny Vrienten uit Sesamstraat. Helaas, de cd met de titel ‘Mijn papa is de beste’ ligt nog steeds niet in de winkel. 

Overzicht van animatiefimpjes van Wouter van Reek voor Sesamstraat

maandag 1 oktober 2007

De Ursonate van Kurt Schwitters vertolkt door Jaap Blonk


In 1986 nam stemkunstenaar Jaap Blonk de Ursonate van Kurt Schwitters op. Voor de uitgave van de grammofoonplaat – op het BV Haast-label van toeteraar Willem Breuker – was toestemming van de erven Schwitters nodig. Willem Breuker vond de procedure te lang duren (Willem Breuker: ‘ze kunnen een dikke lul krijgen’ ) en bracht de plaat zonder het vereiste ja-woord uit. De opname werd, kort nadat ze in de winkels lag, prompt verboden. 

In 2003 werd de in ’86 opgenomen uitvoering alsnog op cd uitgebracht, aangevuld met een live-versie, wederom vertolkt door Jaap Blonk. Het is één van de vreemdste muziekstukken die ik ken. De Ursonate wordt niet gezongen of gespeeld, de Ursonate is een opeenvolging van betekenisloze klanken voortgebracht door de menselijke stem. Een klankgedicht vol vreemde geluiden. Wanneer ik de cd draai vragen de meeste mensen beleefd doch dringend of de muziek kan worden afgezet. Men voelt zich ongemakkelijk bij het luisteren naar het stuk. En dat terwijl de Ursonate door de niet alledaagse (stem)geluiden juist zo leuk is. Het cd-boekje, vormgegeven door Piet Schreuders, bevat de complete tekst van het werk, dus er kan meegemurmeld, gepiept of gebromd worden. 

Over het internet surfend kwam ik terecht bij een stukje Ursonate dat Jaap Blonk liet horen in één van de uitzendingen van het radio-programma ‘Desmet live’. Een mooi fragment. In de uitzending werd Jaap Blonk ook geinterviewd.

• Uitzending van Desmet live met interview Jaap Blonk

Aanleiding voor dit stukje is Ingmar (het jongste redactielid van weblogamorf). Als een kleine klankdichter loopt hij rond en geeft hij zijn eigen Ursonate ten gehoor. Het Dada-tijdperk loopt echter op z’n eind: langzaam maar zeker zijn steeds meer ‘echte’ woordjes te horen...

Een fragment uit de Ursonate van Kurt Schwitters door Jaap Blonk:

zondag 23 september 2007

Geluid van de zee (bij nacht)


Één van de mooiste geluiden vind ik het geluid van een bulderende zee. Overdag klinkt de zee anders dan ’s nachts. Het geluid ’s nachts is mooier.

Geluid van de zee (bij nacht)

maandag 17 september 2007

The Magic Numbers


Clip van mijn één van mijn favoriete bandjes van dit moment: The Magic Numbers. Op één of andere manier doen ze me aan ‘The Mamas and the Papas denken. Komt dat door het vele haar en de vele kilo’s? Ach, het doet er niet toe. The Magic Numbers zijn van nu en ik vind ze leuk. Love Me Like You...

zondag 9 september 2007


Soms - wanneer ik in Amsterdam over straat loop - word ik door een geluid of een geur een kort moment opgetild en met beide benen teruggezet in China. Even lijkt het alsof ik weer door de nauwe straatjes van een Hutong* loop, waar altijd veel te horen en te zien is: er wordt gehandeld, een spelletje gespeeld, gewerkt, gekletst, er klinken flarden muziek, mensen doen aan gymnastiek en door de openstaande deuren zijn dag en nacht sissende kookgeluiden te horen. In China speelt het leven zich voornamelijk op straat af, Chinezen verstoppen zich niet achter hun muren, als straatslenteraar hoef je je dus nooit te vervelen.
Het sprongetje van Amsterdam naar China duurt nooit lang, het is een kort moment van geluk.

Twee minuten straatgeluiden uit Beijing: de wandeling begint in een Hutong en eindigt in een drukke winkelstraat.

* Buurt met traditionele Chinese huisjes en nauwe straatjes

zondag 2 september 2007

Zomergasten zonder beeld (2)


Fragment uit het laatste interview dat John Lennon gaf voordat hij werd vermoord door Mark Chapman. Chapman vroeg een paar uur voordat hij Lennon neerschoot een handtekening aan de ex-Beatle. Dat moment is door iemand op een foto vastgelegd. Te zien is een stukje van het gezicht van Chapman, grijnzend kijkt hij toe hoe Lennon een platenhoes signeert. Alsof Lennon daarmee zijn doodvonnis tekende. Een paar uur later was de muzikant dood en Chapman bleek geen fan maar een moordenaar. 

I heard the news today, oh boy
Ik lag nog in bed toen ik op de radio het bericht van de moord hoorde. Ik ging naar de slaapkamer van mijn ouders die nog lagen te slapen en vertelde hun dat John Lennon dood was. Ik zie het weer voor me.

Mark Chapman, Volkert van der G., Mohammed B.: moderne vampiers die het bloed van een ander nodig hebben om zelf iemand te zijn.

maandag 27 augustus 2007

Zomergasten zonder beeld


Alleen bij Weblogamorf: Zomergasten zonder beeld! In deze Zomergasten luisteren we alleen naar geluid (alle beelden hebben we nu wel gezien). 
Vandaag één van de meest indrukwekkende historische geluidsopnamen: het verslag van het neerstorten van de Hindenburg. Als kind hoorde ik het voor het eerst en het maakte op mij diepe indruk. En nog steeds krijg ik kippenvel wanneer ik er naar luister.

zaterdag 25 augustus 2007

Scatten


Gisteren op kantoor de middag scattend doorgebracht (scatten: het zingen van woorden zonder betekenis). 
Het was mooi weer, en ik besefte: dit is een gelukkige tijd waaraan ik later zal terugdenken. Een geschikte song om dit ‘besef van geluk’ te ondersteunen schoot me niet te binnen, vandaar dat ik maar wat improviseerde. 
Ba doo-wee wap o doo-bee... 
Ik leek die middag Ella Fitzgerald wel. 

Scatten doe je vooral wanneer je opgewekt bent, somber scatten bestaat volgens mij niet. Het is leuk om te doen en wanneer je regelmatig oefent word je er steeds beter in. 
De professionele kampioen van de scat-vocals was natuurlijk Ella Fitzgerald. Niemand kon het zo goed als zij. De jazz-zangeres was een aparte verschijning: haar ogen gingen schuil achter dikke brillenglazen, haar kapsel leek wel een kunststof pruik, en ze ging meestal gekleed in een ruimvallende jurk die meedeinde met haar bewegingen. Maar wat kon ze zingen... Geweldig!

zaterdag 11 augustus 2007

Uit volle borst...


’s Nachts op de fiets, overdag in de auto, in ‘kantoortijd’ op weg naar de printer, of thuis op welk moment van de dag dan ook, het kan altijd: ‘uit volle borst zingen’... Het lucht op, werktherapeutisch dus ik kan het iedereen aanraden.
Vandaag de meezinger Credo. Een gedicht van Gerard Reve op muziek gezet door Theodor Holman.


Credo
Niets te verwachten, niets te hopen:
er rest mij niets dan duisternis en Dood.
Ik zie het, maar ik wankel niet: wie Gij ook zijt,
U heb ik lief, met heel met mijn hart, met al mijn Bloed.

Gerard Reve, 1968

Credo voorgedragen door Gerard Reve (van de cd ‘Toch goed dat er een god is’, en gezongen door Theodor Holman
Website van Theodor Holman

dinsdag 31 juli 2007

Één en ander over Harry


De Één:                                                                  
Harry is tachtig geworden, wist je dat?
                                                             
De Ander:                                                                 
Wat vertel je me nou! Harry tachtig? 
Ik dacht dat hij doodging?
                                                                             
De Één:                                                                    
Harry dood! Nee jôh! Ha! Harry is nog springlevend! 
Harry wordt misschien wel negentig of honderd...
                                                            
De Ander:                                                             
Hij is wel snel oud geworden, een paar jaar geleden was hij nog zo jongensachtig.

De Één:                                                       
Harry is nog steeds jongensachtig. Is ‘ie altijd geweest. 
Die andere twee, díe zijn dood. 
Harry is als enige van de drie overgebleven. 
Harry is nu de grote Één, zullen we maar zeggen...

De Ander:
O zijn díe dood? Niet te geloven. 
Eigenlijk heb ik die andere twee altijd veel leuker gevonden. Harry bleef altijd zo serieus. 
Voelde zich altijd het beste jongetje van de klas.

(korte stilte)

Ik heb vorige week nog om één uur ’s nachts voor de deur van de boekwinkel gelegen, om de nieuwe Harry te kopen. 
Druk dat het er was, jong, oud, zwart, wit, iedereen wil de nieuwe Harry.

De Één: 
O, daar weet ik niks van, van een nieuwe Harry!

De Ander:
Maar hoe weet je dan dat hij zo oud is geworden?

De Één: 
Dat staat toch in alle kranten! 
De kranten staan vol met Harry!

De Ander:
Da’s waar, je kunt geen krant openslaan of het gaat over Harry.
Die nieuwe Harry is wel weer een dikke Harry geworden. 
Smullen geblazen, 600 pagina’s.

De Één: 
Echt waar? 
Maar dat is bijna even dik als zijn meesterwerk, 
dat was ook zo dik.

De Ander:
Nou ik ben benieuwd hoe het afloopt. 
Je moet echt een tovenaarsleerling zijn om de eindjes van alle raadsels overtuigend aan elkaar te knopen...

De Één: 
O, jôh, laat dat maar aan Harry over. De afloop zit bij Harry in zijn hoofd, alles, maar dan ook alles heeft Harry al uitgedacht. Nee maak je daar maar geen zorgen over.

De Ander:
En de grote vraag is natuurlijk of Voldemort wordt verslagen.

De Één: 
Voldewie! Over wie heb je het?


vrijdag 27 juli 2007

Tour de France


Ondanks alle dopingschandalen blijf ik een liefhebber van de Tour de France. Wie de winnaar wordt van het eindklassement - met of zonder hulp van pilletjes en spuitjes - vind ik eigenlijk niet belangrijk, want het zijn vooral de perfect in beeld gebrachte ‘bijzaken’ die het meest boeien. Om er een paar te noemen: de explosieve massasprints, de renners die opkrabbelen na een valpartij, het Franse landschap waar het peloton als een lang gekleurd lint doorheen rijdt, de ‘knecht’ die zich ‘laat afzakken’ om water voor zijn ‘kopman’ te halen, de renner die niet meer verder kan en huilend afstapt, de esthetische schoonheid (ja, het staat er echt) van een perfect uigevoerde ploegentijdrit die wordt gereden met het modernste aerodynamische materiaal, de renner die afgepeigerd een berg oprijdt, de Tourarts die tijdens een etappe uit een auto hangt en een zieke renner probeert op te lappen, de rode vlag van de laatste kilometer, de vervormde finishfoto, de namen van de favorieten die staan geschilderd op het asfalt, en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. De Tour kent teveel bijzaken om op te noemen en ze zijn allemaal even mooi om naar te kijken.

De Duitse formatie Kraftwerk nam de Tour de France in 1983 en 2003 (remix van de opname uit ’83) als onderwerp voor één van hun nummers. Het bijbehorende clipje illustreert ongeveer wat ik hierboven probeerde duidelijk te maken. Het is een mooi vormgegeven filmpje, in zwart-wit aangevuld met rood, wit en blauw - de kleuren van de ‘Tricolore’. 


Geen andere sport kent zoveel heroïek als het wielrennen. Maar ook tragiek, en die is vaak mooier. Want soms is de nederlaag mooier dan de overwinning. In geen ander sportevenement wordt deze zo goed en meedogenloos in beeld gebracht als in de Tour de France. De nederlaag van de renner die de Tour jarenlang heeft gedomineerd is het mooist. Die nederlaag is definitief: een ‘comeback’ is vrijwel uitgesloten. Hinault werd verslagen door Lemond, Indurain door Riis. De nieuwe kampioen wordt gehuldigd, de oude druipt af. De koning is dood, leve de koning! 
De held wordt meestal verslagen in een bergrit. Anderen rijden door, de kampioen blijft achter samen met de camera. Zelfs ‘de mindere goden’ gaan hem voorbij. Hij wordt omringd door honderden toeschouwers, maar wat is hij eenzaam. Ik voel geen leedvermaak, heb eerder bewondering omdat hij zich schikt in zijn nieuwe rol. 
Meedogenloos wordt zijn lijden in beeld gebracht. We zien het, we zijn er getuige van: hij is verslagen. 

Een van de meest indrukwekkende nederlagen is die van Indurain uit 1996. De Spanjaard had de Tour vijf keer op rij gewonnen. In 1996 werd hij verslagen. De bergetappe naar Les Arcs werd zijn Waterloo.

maandag 16 juli 2007

De bewegende poëzie van Tonnus Oosterhoff


Op de site van dichter Tonnus Oosterhoff zijn verschillende poëzie-animaties te zien. Een nieuwe animatie met de titel ‘Slaaplied’, verscheen een paar dagen geleden. Het filmpje is een soort woordenballet op muziek van Bach. 
De animaties lijken een wezenlijk onderdeel van het oeuvre van Oosterhoff te worden. De met de VSB Poëzieprijs bekroonde bundel ‘Wij zagen ons in een kleine groep mensen veranderen’ uit 2003 bevatte al een cd-rom met ‘bewegende gedichten’. Critici beschouwden de cd als een soort extraatje bij de bundel. Ik denk dat Tonnus Oosterhoff daar anders over denkt en de animaties ziet als een ‘nieuwe vorm’ voor zijn originele gedichten. 
Wanneer je - net als ik - op de hoogte wilt blijven van nieuwe filmpjes, klik dan op abonneer. Tonnus Oosterhoff stuurt je dan een e-mail wanneer er nieuw werk op zijn site verschijnt.

Slaaplied op de site van Tonnus Oosterhoff

De bewegende poëzie van Tonnus Oosterhoff


Op de site van dichter Tonnus Oosterhoff staan verschillende poëzie-animaties. Een nieuwe animatie met de titel ‘Slaaplied’, verscheen een paar dagen geleden. Het filmpje is een soort woordenballet op muziek van Bach.
De animaties lijken een belangrijk onderdeel van het oeuvre van Oosterhoff. De met de VSB Poëzieprijs bekroonde bundel ‘Wij zagen ons in een kleine groep mensen veranderen’ uit 2003 bevatte al een cd-rom met ‘bewegende gedichten’. Critici beschouwden de cd als een soort extraatje bij de bundel. Ik denk dat Tonnus Oosterhoff daar anders over denkt en de animaties ziet als een ‘nieuwe vorm’ voor zijn originele gedichten.
Wanneer je - net als ik - op de hoogte wilt blijven van nieuwe filmpjes, klik dan op abonneer. Tonnus Oosterhoff stuurt je dan een e-mail wanneer er nieuw werk op zijn site verschijnt.

• Bekijk Slaaplied op de site van Tonnus Oosterhoff

woensdag 11 juli 2007

De YouTube kijkdoos


De leukste filmpjes op You Tube vind ik de opnamen van ‘amateurs’ die een song coveren. Vaak wordt de song verrassend goed vertolkt, soms houterig en vals, slechts een enkele keer is de uitvoering niet om aan te horen. Waarom zijn ze zo leuk om naar te kijken? In de eerste plaats vanwege de goede uitvoering, maar dat is het niet alleen. Het is ook de eenvoud van de opname en het ‘kijkje’ in de huis- of slaapkamer (de plek waar de meeste filmpjes zijn opgenomen) dat fascineert. Door het rechthoekige ‘YouTube- kijkdoosgaatje’ krijgen we een deel van die huiselijke omgeving te zien. Het camerastandpunt blijft tijdens de opname onveranderd, het ‘inkijkje’ blijft dus beperkt, maar het is net genoeg om een indruk te krijgen van de leefomstandigheden van de uitvoerende. Soms zien we een stoel of een deel van een bed. Een enkele keer hangt er een portret of schilderijtje aan de muur. Meer is er vaak niet te zien. Daar, op die plek, wordt vol overgave een liedje gezongen door iemand die waarschijnlijk zelf de knop van de videocamera heeft ingedrukt, zodat wij even mogen meekijken. Er is geen zaal, decor of podium aan te pas gekomen en er heeft geen producer, jury, regisseur, cameraman of styliste aan meegewerkt. Wat een verademing...

Drie covers van het nummer ‘Videotape’ van Radiohead (bekijk de originele opname op Radiohead: Videotape).



woensdag 4 juli 2007


Videotape is een nummer van Radiohead dat (nog) niet op plaat is verschenen. Live wordt het gespeeld door de hele band (ook te zien op YouTube) maar mooier vind ik de uitvoering door Thom Yorke solo, die zichzelf simpel begeleidt op piano. De zanger van Radiohead zullen we nooit voorop zien lopen in de polonaise, dat blijkt ook weer uit deze opname, maar mooie muziek maakt hij wel.
Naar de betekenis van de tekst kan ik alleen maar gissen zoals vaker bij songteksten. De verschillende tekstinterpretaties kun je lezen op de site van songmeanings.

Thom Yorke - Videotape:

Een dag geen aanslag is een dag niet geleefd.


Alleen verkrijgbaar bij Weblogamorf! 
T-shirts met de tekst: 
Een dag geen aanslag is een dag niet geleefd.
Leuk voor in het vliegtuig, de trein, bus of metro!
Alleen in zwart verkrijgbaar in de maten S - M - L of XL.

Bestel ze nu!

maandag 25 juni 2007

Wachten op een vlucht


Terug van vakantie, en weer heel wat uurtjes op vliegvelden doorgebracht. Wachtend. Verloren tijd vinden de meeste reizigers. Ik vind het juist wel een apart moment: tijd waarin je niets anders kunt doen dan wachten. Je blijft noodgedwongen zitten in gate B14 of een gate met een andere science fiction naam. 
Een vertraagde vlucht is helemaal mooi: vertrektijd onbekend, het wachten kan nog wel even duren. Meestal lees ik een boek of zit ik voor me uit te staren. De ‘verloren tijd’ werkt bij mij (maar helaas niet bij alle reizigers) kalmerend. Een ‘berustend’ gevoel dat wordt versterkt door de ‘tijdloosheid’ van een vliegveld. Want het vliegveld is een soort tijdloze ruimte: veel reizigers zijn afkomstig van een plek waar een andere tijd tikt. Na een tussenstop vliegen ze naar een bestemming waar de klok weer voor- of achteruit moet worden gezet. Een prettige desoriëntatie door de wisseling van tijd, met het vliegveld als middelpunt. Ook de anonieme omgeving (de meeste vliegvelden lijken op elkaar) draagt bij aan het gevoel van desoriëntatie.

Iemand voor wie ‘de atmosfeer van het vliegveld’ een bron van inspiratie is geweest, is de muzikant/componist/producent die luistert naar de leuke naam Brian Peter George St. John Le Baptiste De La Salle Eno. Oftewel Brian Eno. In 1978 startte hij zijn project “Discreet Music’ waar ‘Music for Airports’ een onderdeel van is. Electronische muziek waarin ‘zorgvuldig gecreëerde afstandelijkheid en bewuste desoriëntatie essentieel zijn’ (niet mijn woorden maar een citaat uit Oor’s popencyclopedie). De composities zijn bedoeld als een soort ‘niet opdringerige’ achtergrondmuziek, die de sfeer van een omgeving moet ondersteunen en de luisteraar niet mag hinderen. Een tegenpool van die andere achtergrondmuziek, aangeduid met de term muzak die juist wel als hinderlijk wordt ervaren. 

Op ‘Music for Airports’ ontbreekt een opdringerige beat, en de herhaling van ijle synthesizerklanken komt bij sommigen steriel over. Veel gehoorde kritiek op het album is waar: de muziek is soms een beetje saai, er gebeurt weinig, maar rustgevend is ze wel. Het ideale kalmeringsmiddel voor gestresste reizigers op een vliegveld. Ik kan de muziek iedereen die nog vertrekken moet aanraden. Loop rustig naar je gate - mind your step! -, leun achterover in één van de stoelen, luister naar de klanken van Eno en hoop op vertraging...

Music for Airports / Ambient 1: 1/1

woensdag 6 juni 2007

Plaatjes uit de krant: Spencer Tunick en de bourkini


Spencer Tunick
De Amerikaanse blote-mensen-fotograaf Spencer Tunick was deze week in Nederland. Afgelopen zaterdag, 2 juni, deden zo’n tweeduizend mensen mee aan 4 fotosessies op verschillende locaties in Amsterdam. Deze foto - gepubliceerd in NRC Handelsblad - werd gemaakt op de Leliegracht. 
“Zijn beelden zijn een symbool voor vrijheid”, zegt Brigitha (= Jamain Brigitha van de Dream Amsterdam Foundation die Spencer Tunick naar Amsterdam heeft gehaald). “Het is een project dat mensen met elkaar verbindt. Als je alles afgooit, valt je status van je af. Dan geldt alleen nog dat je allemaal mens bent.”


De bourkini
Bovenstaande foto stond in NRC Next van woensdag 6 juni. Moslima’s poseren in de bourkini: een badpak dat enkel gezicht, handen en voeten onbedekt laat. Een citaat uit het artikel: “Het bovenste gedeelte van de bourkini is een wijde tuniek met daaronder een broek of een legging naar keuze. De hoofddoek zit aan de tuniek vast.” Volgens de makers behoudt het badpak in het water zijn vorm. Ook niet geheel onbelangrijk, aangezien het vrouwelijke vormen moet verhullen. De bourkini werkt volgens Hondorp (= de importeur van de bourkini in Nederland) imagoverhogend. “Moslima’s kunnen meer deelnemen aan de maatschappij zonder dat ze hun identiteit verliezen én ze zien er ook nog hartstikke leuk uit.”

maandag 28 mei 2007

Déjà vu bij het zien van Penelope Cruz met een boodschappenkarretje


Penelope Cruz. Mooie naam Penelope. Maar vooral een mooie actrice. Penelope hoort wat mij betreft thuis in het rijtje Brigitte Bardot, Claudia Cardinale en Sophia Loren. Ze speelt de hoofdrol in de Spaanse film ‘Volver’. Een onbelangrijke scene uit de film vond ik het mooist: het fragment waarin ze met een boodschappenkarretje over straat loopt. Wiegende heupen, donker opgestoken haar, mooie donkere ogen, grote ronde oorbellen... Een beeld dat me bekend voorkwam, want je ziet het wel eens wanneer je op vakantie bent ergens in Zuid-Europa. In dorpjes die niet eens op de Franse, Italiaanse of Spaanse kaart staan. Daar, in een straatje dat zindert van de hitte, zie je haar opeens lopen, op weg naar huis. Een beetje ouwelijk gekleed. In een strakke rok net boven de knieen met daarboven een vestje. Met een zware boodschappentas, of anno 2007 druk in gesprek met haar mobieltje. Geluk duurt maar kort want voordat je het weet is ze de hoek omgeslagen en voorgoed verdwenen. Een paar seconden heb je haar gezien: de Claudia Cardinale van ‘Saint Martin’, de Sophia Loren van ‘Villa Bacho’...
Gelukkig duurt Volver langer.

http://www.youtube.com/watch?v=1GFhktH25Yo&feature=player_embedded