Ondanks alle dopingschandalen blijf ik een liefhebber van de Tour de France. Wie de winnaar wordt van het eindklassement - met of zonder hulp van pilletjes en spuitjes - vind ik eigenlijk niet belangrijk, want het zijn vooral de perfect in beeld gebrachte ‘bijzaken’ die het meest boeien. Om er een paar te noemen: de explosieve massasprints, de renners die opkrabbelen na een valpartij, het Franse landschap waar het peloton als een lang gekleurd lint doorheen rijdt, de ‘knecht’ die zich ‘laat afzakken’ om water voor zijn ‘kopman’ te halen, de renner die niet meer verder kan en huilend afstapt, de esthetische schoonheid (ja, het staat er echt) van een perfect uigevoerde ploegentijdrit die wordt gereden met het modernste aerodynamische materiaal, de renner die afgepeigerd een berg oprijdt, de Tourarts die tijdens een etappe uit een auto hangt en een zieke renner probeert op te lappen, de rode vlag van de laatste kilometer, de vervormde finishfoto, de namen van de favorieten die staan geschilderd op het asfalt, en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. De Tour kent teveel bijzaken om op te noemen en ze zijn allemaal even mooi om naar te kijken.
De Duitse formatie Kraftwerk nam de Tour de France in 1983 en 2003 (remix van de opname uit ’83) als onderwerp voor één van hun nummers. Het bijbehorende clipje illustreert ongeveer wat ik hierboven probeerde duidelijk te maken. Het is een mooi vormgegeven filmpje, in zwart-wit aangevuld met rood, wit en blauw - de kleuren van de ‘Tricolore’.
Geen andere sport kent zoveel heroïek als het wielrennen. Maar ook tragiek, en die is vaak mooier. Want soms is de nederlaag mooier dan de overwinning. In geen ander sportevenement wordt deze zo goed en meedogenloos in beeld gebracht als in de Tour de France. De nederlaag van de renner die de Tour jarenlang heeft gedomineerd is het mooist. Die nederlaag is definitief: een ‘comeback’ is vrijwel uitgesloten. Hinault werd verslagen door Lemond, Indurain door Riis. De nieuwe kampioen wordt gehuldigd, de oude druipt af. De koning is dood, leve de koning!
De held wordt meestal verslagen in een bergrit. Anderen rijden door, de kampioen blijft achter samen met de camera. Zelfs ‘de mindere goden’ gaan hem voorbij. Hij wordt omringd door honderden toeschouwers, maar wat is hij eenzaam. Ik voel geen leedvermaak, heb eerder bewondering omdat hij zich schikt in zijn nieuwe rol.
Meedogenloos wordt zijn lijden in beeld gebracht. We zien het, we zijn er getuige van: hij is verslagen.
Een van de meest indrukwekkende nederlagen is die van Indurain uit 1996. De Spanjaard had de Tour vijf keer op rij gewonnen. In 1996 werd hij verslagen. De bergetappe naar Les Arcs werd zijn Waterloo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten