dinsdag 29 juni 2010

Ik wil hier niet zijn



Één van de grootste nachtmerries: aankomen op je vakantiebestemming en er achter komen dat je een verkeerde keuze hebt gemaakt. Dat je twee weken of langer vastzit op een plek waar je eigenlijk niet wilt zijn. Een plek waar alles vervallen is, verroest en verrot.
Daar moet ik aan denken bij de volgende fotoserie. Want daar zien we verlaten strandtenten, kapotte waterfietsen, een treurig slap hangend volleybalnet en andere afgedankte vakantieattributen. Het weer helpt natuurlijk ook niet mee, het is bewolkt en er is geen straaltje zonlicht te zien. Het vakantieparadijs van de vergane glorie. Mag ik naar huis?

De foto's kwam ik tegen op m'n computer. Ooit ergens gedownload om over te bloggen, de naam van de fotograaf ben ik helaas kwijtgeraakt.






Een laatste groet


Funeral Train is een fotoserie van Magnumfotograaf Paul Fusco. De serie is te zien in uitvaartmuseum 'Tot zover' (ja dat bestaat ook!) in Amsterdam.
De funeral train bracht het lichaam van de vermoordde Robert Kennedy van New York naar Washington. Langs het spoor brachten mensen een laatste groet. Ontroerende foto's. Vooral die van een complete familie die van jong naar oud naast het spoor staat opgesteld. Hulpeloos verdriet voor iemand die ze niet persoonlijk hebben gekend, maar op wie ze hun hoop hadden gevestigd.

Funeral train, met o.a. een interview met Paul Fusco
Site 'Tot zover' van het Nederlands Uitvaart Museum




vrijdag 18 juni 2010

Het fluitje (in de popmuziek) 2

Wij van weblogamorf hebben een geweldige fluiter ontdekt: Andrew Bird (ja, wat wil je met zo'n achternaam). Wanneer je onderstaand clipje bekijkt vraag je je af of 'ie wel echt fluit, zo mooi. Luister zelf naar Andrew Bird, 'met stip' binnengekomen op nummer 1, in de weblogamorflijst van 'vrolijke' fluiters in de popmuziek.

zondag 13 juni 2010

Reclame kan ook mooi zijn...

Reclame is vaak irritant, hinderlijk, opdringerig en luidruchtig. Dat het ook anders kan bewijst een recent gemaakt spotje, dat gemaakt is voor Cadbury Flake, een Engels chocolademerk . Prachtig 'arti' gefilmd, met rustige pianoklanken op de achtergrond. 'Luchtige chocoladeclichés' worden vermeden, je vergeet bijna dat het reclame is.

donderdag 10 juni 2010

Mooi clipje

Prachtig 'Lou Reed-achtig' liedje van LCD Soundsystem over New York (is er iemand in de zaal die doodziek wordt van al die never ending New York stories van mij? - Kan me dat best voorstellen...). Anyway, het gaat niet alleen om de muziek maar ook om het mooi gefilmde clipje. Schitterende beelden, mooie kleuren, kortom de video is een klein, 5 minuten durend meesterwerkje, geregisseerd door Thomas Cazals.

woensdag 9 juni 2010

DWDD in drie minuten


Voor wie 'De Wereld Draait Door' nog niet snel genoeg gaat, is hier DWDD in drie minuten door Henry van Loon.

DWDD in drie minuten

maandag 7 juni 2010

De gele duikmasjien

Waren het eerder Robbert-Jan Henkes en Eric Bindervoet die Beatlessongs in het Nederlandse vertaalden, nu waagt ook Jan Rot zich eraan. Op YouTube is hiervan een piepklein voorproefje te zien. Het bekende Yellow Submarine is vertaald in gele duikmasjien. Het is ff wennen in het begin, maar voor je het weet zing je het luidkeels mee, want het is een grappige en aanstekelijke vertaling.
In het Rotfilmpje zien we ook een van de kinderen van de zanger ritmisch meebewegen op de Beatlesklanken. Het was mij ook al opgevallen: kinderen houden van de Beatles. O bla di, o bla da was een tijdje geleden in huize amorf een grote hit, grijsgedraaid door de jongste generatie. Dus er is nog steeds toekomst voor the Fab Four.

zaterdag 5 juni 2010

Voetbal: Duitsland - Griekenland

Legendarische voetbalwedstrijd tussen Duitsland en Griekenland. Alle grote namen staan op het veld. Engels commentaar.

vrijdag 4 juni 2010

Wanted Man


Een crimineel op de vlucht met een prijs op zijn hoofd, dat tart de verbeelding. Nick Cave werd erdoor geïnspireerd en schreef er een liedje over: Wanted Man. Het dateert uit de tijd dat hij nog optrad met The Bad Seeds.

Wanted man in the Windy City, wanted man in Tennessee,
Wanted man in Broken Arrow, wanted man in Wounded Knee
Wanted man in Jackson Town, Wanted man in El Passo,
I got bounties on my head in towns I wouldn't ever think to go

En zo gaat het maar door, want de songtekst is een opsommimg van plekken, gebieden, staten en steden waar The Wanted Man wordt gezocht. En dat is zo'n beetje overal.

Wanted man in New York City, wanted man in San Anton'
Wanted man down in Lorado, wanted man in Tupelo
Wanted man in the state of Texas, wanted man in the state of Maine
This wanted man's in the state of leavin' ya baby,
jumpin' on a midnight train

Totdat het nummer zijn hoogtepunt bereikt, en de ontknoping volgt. Een ontknoping die eerst hoopvol lijkt, maar schijn bedriegt, want de hoop op een veilige plek - zelfs waar iedereen die zou verwachten - wordt uiteindelijk de grond ingeboord.

Wanted man in every cat house, wanted man in a many saloons,
Wanted man is a ghost in hundred homes, a shadow in a thousand rooms

Wanted man down in St. Louis, wanted man in New Orleans
Wanted man in Mussel(?) Bay, wanted man in Cripple Creek
Wanted man in Detriot City, wanted man in San Anton'
But there's one place I'm not wanted lord,
it's the place that I call home

Bijna poezie, deze songtekst.

Complete songtekst

dinsdag 1 juni 2010

Stand Clear for The Closing Doors Please...


Weblogamorf houdt van buitenlandse metrolijnen. Dus bij mijn bezoek aan New York een paar weken geleden, was de subway hét ideale vervoermiddel om de stad te doorkruisen.

Een metrolijn is een netwerk waarin je de weg moet vinden, en dat is in het begin spoorzoeken. Een zoektocht waarbij ik wel eens een verkeerde afslag neem: ik vergis me dan in de reisrichting of ik maak een verkeerde overstap. Maar dat hoort bij een ontdekkingsreis, zonder dat soort vergissingen was Amerika nooit ontdekt, denk ik dan. Gelukkig krijg ik meestal snel grip op de wirwar van gekleurde lijntjes en reis ik in 'no time' probleemloos van de ene- naar de andere kant van de stad. Kijk, daar ga ik: onopvallend word ik meegesleurd in de stroom reizigers. Geen gestuntel bij de automatische kaartjescheck zoals in het begin, ik passeer de toegangspoortjes in één vloeiende beweging, zonder aarzeling en zonder mijn pas in te houden. Alsof ik één van hen ben, hier woon, en nooit anders gedaan heb.

De metro is een ondergrondse stad, met een eigen plattegrond (vaak prachtig vormgegeven) en lange gangen naar stations met bijzondere namen die tot de verbeelding spreken. De ondergrondse stad heeft bedelaars, straatmuzikanten en inwoners die op weg zijn naar kantoor, naar school of wat voor bestemming dan ook. In de metro heb je alle tijd om die mensen te bekijken. Boven in de 'open lucht' zijn diezelfde mensen voorbijgangers die je snel passeert. Hier beneden staan ze dicht op elkaar gepropt en kijken ze vaak doelloos en verveeld voor zich uit. Of ze sluiten zich af voor hun omgeving met een koptelefoon of boek.

Er valt dus veel te zien, maar ook veel te horen: het geluid van de dichtslaande deuren, de aankondiging van een station, de flarden van gesprekken van medereizigers en natuurlijk het geluid van het spoor.

Speciaal voor alle mede-metro-liefhebbers een kort geluidsfragment, gemaakt in de ondergrondse van New York. Mooi is de repeterende waarschuwing die vooraf gaat aan de dichtslaande deuren: 'Stand Clear for The Closing Doors Please', uitgesproken met een vet Amerikaans accent.

Luister naar het geluid van de New Yorkse metro (eigen opname)