zaterdag 24 januari 2009

Uit het dagboek van een vader: I Survived Chimpie Champ


Afgelopen zondag regende het en de kinderen verveelden zich. Wat moet je op zo’n dag? Vroeger - weet je nog wel oudje, in die kinderloze tijd - deed je de gordijnen dicht en kroop je lekker dicht tegen elkaar in bed met een boek of een glossy. Maar tegenwoordig zijn er kinderen die bezig gehouden moeten worden.

Op naar Chimpie Champ dus. Een overdekte speelhel, pardon speelhal in - of all places - Aalsmeer. Samen met andere ouders reden we er in optocht naartoe alsof het een militaire operatie was, een soort C-day dus. Nadat we de toegangspoorten waren gepasseerd vlogen de kids alle kanten uit. Want wat hebben ze een energie hè, die kinderen van tegenwoordig. Die energie lijkt zich in zo’n speelhel wel te vermenigvuldigen. Onvermoeibaar stormen ze van de - misselijkmakende - trampoline naar het opblaaskasteel waar ze elkaar uit de torenkamer proberen te rammen. Het leek de slag bij Chimpie Champ wel. En bij een veldslag vallen gewonden. Want door al dat ongecontroleerde geren en geram gaat er wel eens een tand door de lip, of bezeren ze een arm of been. En huilen dat ze dan doen...

Maar goed, ik keek niet alleen met verbazing naar de kinderen maar ook naar de ouders. Vooral vaders veranderen van stoere macho’s in grote kleuters. Op handen en voeten kruipen ze door speeltoestellen en over speelmatten om zo leuk mogelijk met hun kinderen te doen. Zonder schoenen, want die mag je in Chimpie Champ niet aanhouden, de hel betreedt je op sokken. En - help! - wat dragen er nog veel mannen witte sokken! Argh...

Deze vader heeft de ‘slag bij Chimpie Champ’ ternauwernood overleefd. Let wel ternauwernood, want op een zwak moment ben ik een wc in gevlucht en heb daar zo’n tien minuten zitten huilen. Waarom wilde ik dit? Wat is hier leuk aan? En wanneer krijg ik hier nou iets voor terug? vroeg ik mij zittend op de toiletpot af. Tot er op de deur werd geklopt en een vader aan mij vroeg: ‘gaat het wel meneer?’. Ik keek naar de deur. Onder de opening van de deur zag ik twee witte sokken. En opnieuw barstte ik in snikken uit...

maandag 19 januari 2009

Wandelen is niet voor watjes


Wie nog durft te beweren dat wandelen saai is moet maar eens naar dit filmpje kijken. Deze wandeling in het zuiden van Spanje schijnt één van de gevaarlijkste ter wereld te zijn. Niet voor mensen met knikkende knietjes of een zwakke maag dus, en al helemaal niet voor mensen met hoogtevrees zoals ik. Knap dat de wandelaar maar door blijft filmen terwijl hij flink de pas erin houdt. De wandeling over de Mount Huashan in China schijnt nog gevaarlijker te zijn. Nou ja, wie A zegt moet ook B zeggen, dus een beetje wandelaar ‘pakt die natuurlijk ook even mee’.



Korte impressie van ‘de wandeling’ over Mount Huashan.

vrijdag 16 januari 2009

Melodie in mijn hoofd: Trains And Boats And Planes

De ‘Melodie in mijn hoofd’ zit er opeens en wil er niet meer weg. Door een onverklaarbaar toeval daar terechtgekomen. Dit keer werd de melodie ‘gecomponeerd’ door Burt Bacharach. ‘Componist’ van ‘nette’ popmuziek-klassiekers als ‘Make it Easy On Yourself’ en ‘Walk On By’. ‘Trains And Boats And Planes’ vind ik misschien wel zijn mooiste nummer. Ook vanwege de tekst.

donderdag 15 januari 2009

De Vossa Senhoria




Een wekelijks terugkerende ergernis: een beschadigde zaterdagkrant. Toegegeven, de krant is op die dag wel erg dik, maar de bezorger doet geen moeite om hem onbeschadigd door de brievenbus te duwen. Iedere zaterdag klaag ik weer bij de bezorgdienst over de aan flarden gescheurde voorpagina. Tot nu toe zonder resultaat.

Maar ik heb de oplossing! Vanaf nu neem ik een abonnement op de kleinste krant ter wereld: de Vossa Senhoria. Een krant met een ideaal formaat, want de pagina’s zijn maar 2,5 bij 3,5 cm (tabloidformaat is zo passé...). Hij is meestal maar 16 pagina’s dik, dus vanaf nu verdwijnen er geen bijlages meer ongelezen in de prullenbak.



Ik zeg al mijn andere abonnementen op want alleen de Vossa Senhoria komt mijn huis nog in. Wekelijks bezorgd, keurig in een envelop, onbeschadigd.

• Neem ook een abonnement op de Vossa Senhoria

woensdag 14 januari 2009

Erwin Olaf: Rain Hope Grief & Fall


Nog te zien tot 18 januari in het Fotomuseum in Den Haag, de tentoonstelling Rain Hope Grief and Fall van Erwin Olaf.

Het mooist vind ik de serie Grief. Het moment nadat een onheilsboodschap is meegedeeld, dat moment lijkt op de foto’s te zijn vastgelegd. Verdriet - waar vanwege de omvang - rouw op volgt. In een smetteloos jaren vijftig interieur waar het licht wordt gedempt door vitrage. Geen hysterie, maar verslagenheid en verwerking in stilte. Alsof het leven na die boodschap voor altijd anders zal zijn, tenminste dat gevoel krijg ik als ik de foto’s bekijk.




zondag 4 januari 2009

Sh-Boom


Ingmar, het jongste één na jongste redactielid van Weblogamorf, kreeg tijdens de kerstdagen de DVD van Cars cadeau. Ik kijk er zo nu en dan met een half oog naar. Het is een snelle en gelikte animatiefilm afkomstig uit de Pixar animatiefabriek, tenminste dat is de vluchtige indruk die de film op mij maakt.

Ergens in de film is een fragment van een Doo Wop-song te horen waar ik iedere keer als het voorbijkomt erg vrolijk van word. De Doo Wop-tijd vind ik sowieso één van de leukste periodes uit de popmuziek. Kenmerkend voor die tijd zijn vooral de teksten die niet veel verder gaan dan ‘ik hou van jou’ aangevuld met grappige nonsenswoorden als shoo-wap-dee-wap-wap en - hoe raad je het zo - doo wop, die de liedjes extra leuk maken. Lekker pretentieloos, simpeler kan bijna niet *.

Op de aftiteling staat dat het nummer van The Chords is en na wat Googlelen blijkt dat Sh-Boom de enige hit van het vocale groepje is geweest, een echte ‘one hit wonder dus’. The Crew Cuts ‘scoorden’ er volgens Wikipedea ook mee, maar wat is die versie netjes zeg. Geef mij de swingende vertolking van The Chords maar, want daar word ik pas echt vrolijk van.

* Wat een verschil met de quasi ‘diepzinnige’ teksten van Radiohead en R.E.M. die door niemand worden begrepen ;-)