vrijdag 29 januari 2010

Pop-up: ABC3D

Geweldig boek voor typografie- en pop-up liefhebbers: ABC3D, uitgegeven door Querido. Mooi gemaakt en mooi uitgegeven. Ook leuk om je kids het alfabet te leren.

donderdag 28 januari 2010

Een dagje...

Op de site van Het Parool is de video 'Een dagje het IJ' te zien. Een 24 uur durende opname gemaakt vanaf het dak van het Mövenpickhotel waarin we al het (scheepvaart)verkeer op en rond het IJ voorbij zien komen. De video wordt versneld afgespeeld, de tijdsduur is teruggebracht tot 4 minuten.

Zie je om 18.00 dat mannetje linksonder met die zwarte winterjas en die twee kinderzitjes op zijn fiets? Dat mannetje ben ik. Uitgewerkt en hard fietsend op weg naar huis, op weg naar vrouw en kinderen.

dinsdag 26 januari 2010

Sound Designers

Ik kijk tegenwoordig naar veel (kinder)animatiefilms: Ice Age, Shrek, Cars. En wat opvalt zijn de vrijwel perfect nagebootste geluiden, vooral Ice Age blinkt daarin uit. Gezocht op YouTube naar een leuk filmpje over sound designers en wat blijkt: daarin is in vergelijking met vroeger nauwelijks iets veranderd. Nog steeds worden geluiden nagebootst met de meest simpele (huishoudelijke) middelen: een emmer water, blikjes gevuld met grind, zakjes gevuld met zout, schoenen op een vloer en ga zomaar door. Mooi vak, dat van sound designer.

zondag 24 januari 2010

Werk in uitvoering: Hommage à Rameau van Claude Debussy


4 uitvoeringen: de eerste door de 23 jarige Yukino Kano uit Japan, de tweede door Arturo Benedetti Michelangeli, de derde door de pianist der pianisten Sviatoslav Richter en de laatste is een anonieme huiskameruitvoering gespeeld in jeans en t-shirt door wie het weet mag het zeggen...

Yukino Kano:


Arturo Benedetti Michelangeli:


Sviatoslav Richter:


Anonieme huiskameruitvoering:

donderdag 21 januari 2010

Uit het dagboek van een vader: het pop-up boek


In huize Amorf wordt veel voorgelezen. 's Avonds voor het slapen gaan, maar ook 's middags, als Ingmar - het op één na jongste redactielid van Weblogamorf - er spontaan om vraagt. Zijn favoriete boeken zijn vaak pop-up boeken. En wat zijn die mooi! Vroeger vond ik dat ook al, ben benieuwd of die nog bewaard zijn gebleven want ik zou ze graag nog eens in willen kijken. Complete kastelen met spoken achter openslaande deurtjes kwamen tevoorschijn zodra de pagina werd omgeslagen. Geweldig voor een kind, maar ook fascinerend voor volwassenen merk ik nu. Ze bestaan nog steeds en worden steeds mooier.
Pop-up boeken worden tegenwoordig ook speciaal voor grote mensen gemaakt. Kijk maar naar 'The pop-up book of phobias'.

Uit het dagboek van een vader: Maybe Tomorrow...


Vader wilde jaren geleden - nog in het kinderloze tijdperk - samen met mevrouw Amorf door de States reizen. Alles was al uitgestippeld: de route - langs de Eastcoast - de steden, de sightsee-stops, de hotels en ook de auto was al uitgekozen. Een mooie Amerikaanse slee die ons als een groot en veilig slagschip moeiteloos door Death Valley zou loodsen. En toen, een paar weken voor vertrek, kwam er een klein maar onoverkomelijk kinkje in de kabel waardoor de hele trip noodgedwongen werd afgeblazen. Ken je die grap van dat leuke, (toen nog) jonge echtpaar dat door Amerika wilde reizen? Ze gingen niet...

Soms als ik 's avonds uitgeblust op de bank in slaap dreig te dutten verschijnt het volgende beeld als een soort fata morgana op mijn netvlies: Ik zie mezelf zitten achter het stuur van die mooie slee, het raampje opengedraaid, één arm nonchalant aan het stuur, de andere bungelend uit het autoraam. Uit de radio klinkt heerlijk lome countrymuziek. We genieten, van het landschap, de hitte, het vooruitzicht, de leegte en de muziek.

Tot ik met een schok op de gedachtenrem trap. Met een noodstop schrik ik wakker. Niet van plotseling overstekend wild maar van babygehuil uit de kinderkamer en ik ben weer terug in het heden. Ik open mijn ogen en zit niet meer achter het stuur, maar thuis op de bank en kijk naar een speelgoedautootje - een Amerikaans oldtimertje - dat bij het opruimen over het hoofd is gezien en op de vloer is achtergebleven.

Ach, denk ik, maybe tomorrow...

The Everly Brothers: Maybe tomorrow

donderdag 14 januari 2010

Verkleedpartijtje


Ik ken het zelf niet, maar moet er wel aan denken als ik deze foto's zie: een gekke oom, die 'de boel' opvrolijkt als het verjaardagsfeestje dreigt in te kakken. Gek, omdat 'ie plotseling verkleed de kamer binnenkomt en dan de lachers op zijn hand krijgt. Flauw en voorspelbaar, maar toch fijn dat iemand op dat moment de lamlendigheid ff weet te doorbreken.

Onderstaande foto's zijn afkomstig van de site met de veelzeggende naam: 'Things to do when you’re bored…'.
En please, try this at home...

Things to do when you're bored




Emiliana Torrini: Dead Duck


Wij bij Weblogamorf hebben een zwak voor de driekwartsmaat, vooral de driekwartsmaat in de popmuziek vinden we mooi. Liedjes in die maat zijn vaak melancholisch en ze zijn ook nog eens dansbaar, 't is immers de stuwende kracht achter de wals.

Hier weer een mooie van Emiliana Torrini, die 'beauty' uit IJsland die zulke bijzondere liedjes schrijft. Dead Duck heet dit liedje. Niet zo'n vrolijke titel, maar wel weer een erg mooie driekwartsmaat afkomstig van 'Me and Armini'.

Emiliana, mag ik deze dans van je?

woensdag 13 januari 2010

Felice Varini


Felice Varini schildert geometrische figuren op gebouwen en op muren. Op zich is dat natuurlijk niet zo bijzonder. Wel bijzonder is dat je ze pas ziet als je op een bepaald plek in de ruimte staat. Want dan sluiten alle bogen, strepen en vlakken zich perfect op elkaar aan.
Ik heb ze nog nooit in het echt gezien maar het lijkt me wel een ervaring, een soort optische illusie. Op een Google kaartje dat op zijn website staat kun je zien waar je ze kunt bekijken. En dat is 'all over the world'.

Googlekaartje met zijn werk
Felice Varini




vrijdag 8 januari 2010

Hilarische foto's


Iedereen heeft er wel een paar in een foto-album zitten: hilarische (familie)foto's. Hilarisch omdat de brillen, het kapsel of de kleding volkomen uit de mode zijn geraakt, of omdat het moment van afdrukken net ongelukkig was. De site awkwardfamilyphotos staat er vol mee. Hieronder een kleine selectie.

Awkwardfamilyphotos









Duizelingwekkend filmpje


Ik kan hier niet te lang naar kijken omdat het me dan gaat duizelen. Een filmpje van een lopende mensenmassa. Gestaag bewegen ze zich door het beeld. Vreemd, zie ik daar niet telkens dezelfde hoofden voorbijkomen? Klopt, want 't is een eeuwigdurende loop.

Walking Crowd from Alex Delany on Vimeo.

woensdag 6 januari 2010

Uit het dagboek van een vader: de eerste schooldag...


Ingmar, het op één na jongste redactielid van Weblogamorf, had maandag zijn eerste schooldag. Hij keek er al een tijd naar uit, want hij vond zichzelf al heel lang te groot voor die kleintjes op de crèche. En daar zat hij dan, net vier geworden en opeens zelf weer de kleinste tussen al die groten. Opgewonden heen en weer wiebelend op het kleine houten stoeltje - zijn voetjes raakten niet eens de vloer - te wachten tot hij kon gaan spelen. Mijn god, dacht ik, wat is hij kwetsbaar en klein. Als hij maar niet gepest of uitgelachen wordt en vooral niet in zijn broek plast...

Ah, ik weet wel waar die angst vandaan komt, want zelf denk ik niet met plezier terug aan die tijd op school. Gepest werd ik niet, maar ik was er gewoon niet bij met mijn gedachten.
Ik word nog wel eens bezweet wakker omdat ik in een droom het moment herbeleef van een onverwacht proefwerk. Of een proefwerk dat wel was aangekondigd maar dat ik om wat voor reden dan ook vergeten was te noteren in mijn Rijam agenda. Pff... Wat een moeilijke tijd die schooltijd en wat was ik blij en opgelucht toen ik uiteindelijk mijn nietszeggende HAVO-diploma had gehaald en die vreselijke periode definitief achter me kon laten.

Mooie foto gevonden die mijn gevoel op een grappige manier illustreert: we zien een immens schoolbord, volgekrabbelt met formules en ingewikkelde berekeningen, in gedachten hoor ik mijn naam, en 'of ik even naar voren wil komen...'

dinsdag 5 januari 2010

Één maal daags een gedicht... Ik heb maar twee soorten foto's waarop je lacht


Ik heb maar twee soorten foto's waarop je lacht:
met je kinderen, tot een jaar of acht,
en met je kleinkinderen. (De oudste is dertien,
en nog niet te brutaal, mogen blijven.)

Wat daartussenin gebeurde is te zien
op de vijf keurig geëtiketteerde homeopatische
flesjes in je apotheek: 'angsten', 'depressies' (twee)
'overbezorgdheid', 'paniek'. Dramatische

gevechten van telkens drie druppeltjes tegen de zee.
Je bleef onderwijzeres. Een krenterige heer
van een vrouw. Twintig jaar na elkaar elke dag heel even
verliezen, is minder erg dan alles in één keer, dacht je.

En daarna, met iets kleins in je armen, lachte
je dus weer. Na alles wat heel je leven
veel te groot was geweest. Zo sta je op de trouwfoto
van je dochter, opgekrikt uit je rugpijn,

zo recht als een kromme spijker die men recht-
geslagen heeft maar kan zijn.
En je lacht, na de dood van je man, je broers,
je zussen, je vrienden - of het niet op kon -

zoals glasscherven lachen in de zon


Uit: Geef me nu eindelijk wat ik altijd al had
Herman de Coninck
De mooiste gedichten
Gekozen en ingeleid door Kristien Hemmerechts

Herman de Coninck - Geef me nu eindelijk wat ik altijd al had

zaterdag 2 januari 2010

Nieuwjaarsconcert: Tietenkont, tietenkont, tietenkont, kont, kont...


Gisteren op tv het laatste staartje van het Nieuwjaarsconcert uit Wenen gezien. Veel grijze en gerimpelde koppies in de zaal die statig en stijfjes meeklapten met het laatste nummer: De Radetzkymars van Johann Strauss. Het dak van de Wiener Muzikverein ging er bijna af zullen we maar zeggen. Ik zat eigenlijk te wachten op een anarchistische bejaarde in de zaal die luidkeels mee ging zingen: Tietenkont, tietenkont, tietenkont, kont, kont, want dat is toch de tekst die automatisch in je op komt bij het 'refrein' van het vrolijke marsje, tenminste als je Turks Fruit hebt gezien of gelezen.

Luister naar de mooiste uitvoering van het stuk waarin uit volle borst wordt meegezongen door Jan en Karina Wolkers. Het fragment is gejat van de blog 'VPRO Radio Archief' waar nog veel meer leuke 'historische' opnamen zijn te beluisteren.

Jan en Karina Wolkers: Tietenkont
VPRO Radio Archief