Vader wilde jaren geleden - nog in het kinderloze tijdperk - samen met mevrouw Amorf door de States reizen. Alles was al uitgestippeld: de route - langs de Eastcoast - de steden, de sightsee-stops, de hotels en ook de auto was al uitgekozen. Een mooie Amerikaanse slee die ons als een groot en veilig slagschip moeiteloos door Death Valley zou loodsen. En toen, een paar weken voor vertrek, kwam er een klein maar onoverkomelijk kinkje in de kabel waardoor de hele trip noodgedwongen werd afgeblazen. Ken je die grap van dat leuke, (toen nog) jonge echtpaar dat door Amerika wilde reizen? Ze gingen niet...
Soms als ik 's avonds uitgeblust op de bank in slaap dreig te dutten verschijnt het volgende beeld als een soort fata morgana op mijn netvlies: Ik zie mezelf zitten achter het stuur van die mooie slee, het raampje opengedraaid, één arm nonchalant aan het stuur, de andere bungelend uit het autoraam. Uit de radio klinkt heerlijk lome countrymuziek. We genieten, van het landschap, de hitte, het vooruitzicht, de leegte en de muziek.
Tot ik met een schok op de gedachtenrem trap. Met een noodstop schrik ik wakker. Niet van plotseling overstekend wild maar van babygehuil uit de kinderkamer en ik ben weer terug in het heden. Ik open mijn ogen en zit niet meer achter het stuur, maar thuis op de bank en kijk naar een speelgoedautootje - een Amerikaans oldtimertje - dat bij het opruimen over het hoofd is gezien en op de vloer is achtergebleven.
Ach, denk ik, maybe tomorrow...
• The Everly Brothers: Maybe tomorrow
Geen opmerkingen:
Een reactie posten