maandag 25 juni 2007

Wachten op een vlucht


Terug van vakantie, en weer heel wat uurtjes op vliegvelden doorgebracht. Wachtend. Verloren tijd vinden de meeste reizigers. Ik vind het juist wel een apart moment: tijd waarin je niets anders kunt doen dan wachten. Je blijft noodgedwongen zitten in gate B14 of een gate met een andere science fiction naam. 
Een vertraagde vlucht is helemaal mooi: vertrektijd onbekend, het wachten kan nog wel even duren. Meestal lees ik een boek of zit ik voor me uit te staren. De ‘verloren tijd’ werkt bij mij (maar helaas niet bij alle reizigers) kalmerend. Een ‘berustend’ gevoel dat wordt versterkt door de ‘tijdloosheid’ van een vliegveld. Want het vliegveld is een soort tijdloze ruimte: veel reizigers zijn afkomstig van een plek waar een andere tijd tikt. Na een tussenstop vliegen ze naar een bestemming waar de klok weer voor- of achteruit moet worden gezet. Een prettige desoriëntatie door de wisseling van tijd, met het vliegveld als middelpunt. Ook de anonieme omgeving (de meeste vliegvelden lijken op elkaar) draagt bij aan het gevoel van desoriëntatie.

Iemand voor wie ‘de atmosfeer van het vliegveld’ een bron van inspiratie is geweest, is de muzikant/componist/producent die luistert naar de leuke naam Brian Peter George St. John Le Baptiste De La Salle Eno. Oftewel Brian Eno. In 1978 startte hij zijn project “Discreet Music’ waar ‘Music for Airports’ een onderdeel van is. Electronische muziek waarin ‘zorgvuldig gecreëerde afstandelijkheid en bewuste desoriëntatie essentieel zijn’ (niet mijn woorden maar een citaat uit Oor’s popencyclopedie). De composities zijn bedoeld als een soort ‘niet opdringerige’ achtergrondmuziek, die de sfeer van een omgeving moet ondersteunen en de luisteraar niet mag hinderen. Een tegenpool van die andere achtergrondmuziek, aangeduid met de term muzak die juist wel als hinderlijk wordt ervaren. 

Op ‘Music for Airports’ ontbreekt een opdringerige beat, en de herhaling van ijle synthesizerklanken komt bij sommigen steriel over. Veel gehoorde kritiek op het album is waar: de muziek is soms een beetje saai, er gebeurt weinig, maar rustgevend is ze wel. Het ideale kalmeringsmiddel voor gestresste reizigers op een vliegveld. Ik kan de muziek iedereen die nog vertrekken moet aanraden. Loop rustig naar je gate - mind your step! -, leun achterover in één van de stoelen, luister naar de klanken van Eno en hoop op vertraging...

Music for Airports / Ambient 1: 1/1

woensdag 6 juni 2007

Plaatjes uit de krant: Spencer Tunick en de bourkini


Spencer Tunick
De Amerikaanse blote-mensen-fotograaf Spencer Tunick was deze week in Nederland. Afgelopen zaterdag, 2 juni, deden zo’n tweeduizend mensen mee aan 4 fotosessies op verschillende locaties in Amsterdam. Deze foto - gepubliceerd in NRC Handelsblad - werd gemaakt op de Leliegracht. 
“Zijn beelden zijn een symbool voor vrijheid”, zegt Brigitha (= Jamain Brigitha van de Dream Amsterdam Foundation die Spencer Tunick naar Amsterdam heeft gehaald). “Het is een project dat mensen met elkaar verbindt. Als je alles afgooit, valt je status van je af. Dan geldt alleen nog dat je allemaal mens bent.”


De bourkini
Bovenstaande foto stond in NRC Next van woensdag 6 juni. Moslima’s poseren in de bourkini: een badpak dat enkel gezicht, handen en voeten onbedekt laat. Een citaat uit het artikel: “Het bovenste gedeelte van de bourkini is een wijde tuniek met daaronder een broek of een legging naar keuze. De hoofddoek zit aan de tuniek vast.” Volgens de makers behoudt het badpak in het water zijn vorm. Ook niet geheel onbelangrijk, aangezien het vrouwelijke vormen moet verhullen. De bourkini werkt volgens Hondorp (= de importeur van de bourkini in Nederland) imagoverhogend. “Moslima’s kunnen meer deelnemen aan de maatschappij zonder dat ze hun identiteit verliezen én ze zien er ook nog hartstikke leuk uit.”