donderdag 31 december 2009

Joshua Allen Harris' Inflatable Bag Monsters


De New Yorkse metroluchtkokers zijn voor verschillende mensen een bron van inspiratie. Denk maar aan het klassiek geworden beeld van de opwaaiende witte jurk van sexbom Marilyn Monroe uit de jaren '50. Staand boven het metalen rooster was net een glimp van haar witte broekje te zien.

Nowadays is het is het geen opbollende witte jurk die we zien, maar een reeks aan elkaar geplakte vuilniszakken die zich met lucht vullen. Eenmaal opgeblazen met warme subwaylucht vormen ze een fantasiebeest dat door de grillige wind in beweging wordt gebracht en daardoor tot leven komt. En voor de zoveelste keer denken we, waarom is dit niet eerder bedacht...

woensdag 30 december 2009

De zachte atlas van Amsterdam


Bijzondere atlas van Amsterdam met tekeningen van Jan Rothuizen. De kunstenaar liep door de stad en tekende niet alleen plattegronden van straten en delen van wijken, maar ook van verschillende interieurs. Zoals dat van een 'familiewoning', een supermarkt, appartement, een jongensinternaat, de burgermeesterskamer en nog veel meer. Alles voorzien van zijn persoonlijke humoristische commentaar. Mooie 'leesbare' tekeningen van iemand die met een grappige blik zijn omgeving observeert.

Tekening: Een familiewoning
www.janrothuizen.nl

donderdag 17 december 2009

De eerste sneeuw


Mooi, die eerste sneeuw. Vooral wanneer je 's nachts over de grachten fietst en er een dik pak ligt. Alle geluiden zijn gedempt, het maanlicht wordt weerkaatst door de witte sneeuw waardoor de omgeving op een aparte manier wordt verlicht.

Bij de eerste sneeuw moet ik altijd denken aan een mooie scène uit Amarcord van Fellini. We zien een sneeuwballengevecht op een dorpsplein. Opeens vliegt er een vogel over, iedereen houdt op met gooien om ademloos te blijven kijken naar het dier dat - nadat het een rondje heeft gemaakt - op de rand van een fontein gaat zitten. Het is geen gewone vogel maar een pauw, die langzaam zijn veren spreidt.

maandag 14 december 2009

The Tiny Art Director: Please, please erase him! Erase him now!


Kinderen zijn meedogenloos in hun kritiek. Je eigen kinderen misschien nog het meest. Dat ondervindt ook tekenaar/illustrator Bill Zeman. Hij maakt al een paar jaar met enige regelmaat een tekening voor zijn 4-jarige dochtertje. Zij speelt daarbij de rol van art-director. Na een korte 'briefing' waarin ze vertelt wat ze op papier terug wil zien gaat pappa aan de slag. En wat moet pappa veel slikken, want het resultaat wordt bijna altijd meedogenloos afgekraakt. Keiharde kritiek, waar iedere vormgever 'in het echt' tranen van in zijn ogen zou krijgen. Bekijk de tekeningen en lees het genadeloze commentaar van het azijn spuwende Art-Director-draakje op http://tinyartdirector.blogspot.com/.

zaterdag 12 december 2009

Bodies in Urban Spaces


Wat is dit? Is dit kunst?, een performance? of een nieuwe 'ontregelende' trend? Het doet er niet zoveel toe, ik vind het wel grappig die lichamen die zich op straat in de meest onmogelijke bochten wringen. Alleen bij dat stapeltje lichamen in een hoek van een straat krijg ik een associatie met een hoopje genocide, maar dat is denk ik niet de bedoeling van de fotograaf geweest.

Het is natuurlijk wel eens vaker gedaan, denk maar aan die Mini vol met mensen, of een telefooncel die uitpuilt en waar hier en daar in de benauwde vleesmassa een (lachend!) gezicht is te zien. Een spelletje waar ik als claustrofoob voor geen goud aan mee zou doen. Ik krijg al geen adem als ik er naar kijk. Maar zo te zien kun je dit ook alleen doen. Zullen we vanmiddag even achter een reclamezuiltje gaan hangen?

Bodies in Urban Spaces







Spelletje uit de jaren '50: Phone Booth Packing

IA Web Trend Map 4


Information Architects uit Tokyo maakt ieder jaar een kaart waarop de belangrijkste bespelers van het internet worden weergegeven. Deze zogenaamde 'web trend map' is interessant om te lezen en om te bekijken, want de vormgeving is altijd bijzonder. Ook dit jaar is het weer een 'infographic'-hoogstandje.

Information Architects Web Trend Map 4 (je kunt hem uitvergroten of downloaden)

woensdag 2 december 2009

Tonnus Oosterhoff: Vlug Klaar


Nieuw animatiegedicht op de site van Tonnus Oosterhoff getiteld 'Vlug Klaar'. Er zijn nog meer poëzie-animaties op zijn site te vinden. Ik vind ze mooi omdat ze typografisch zijn waardoor je aandacht niet van de de tekst wordt afgeleid.

Tonnus Oosterhoff: Vlug Klaar

dinsdag 1 december 2009

Bruce Springsteen: Life Itself


Één van mijn favoriete nummers van Bruce Springsteen: 'Life Itself'. Het komt van zijn laatste cd 'Working On A Dream'. Melancholisch nummer dat al een tijdje een intern gevoelige snaartje weet te raken.

Life itself, rushing over me...

Bruce Springsteen - Life Itself

vrijdag 27 november 2009

Rick Prelinger: Lost Landscapes of San Francisco


Mooi filmpje van een straat in San Francisco anno 1905. Wat opvalt is het chaotische verkeer: paard en wagen en auto's rijden vlak voor de camera langs, een man rent het hele filmpje met de camera mee.

Raar idee dat van alle mensen die we in beeld zien waarschijnlijk niemand meer in leven is. Hier lijken ze nog aanwezig, want we zien ze lopen, rennen, bewegen. Alsof niet zij maar wij even in hun tijd worden verplaatst en niet andersom. Het is niet gespeeld wat we zien, het is geen slapstick maar werkelijkheid. Iemand zwaait naar ons, sommigen kijken naar de camera, recht in ons gezicht. En dat maakt het filmpje zo echt, en dat we ons verplaatst voelen als we er naar kijken, terug in de tijd.

Rick Prelinger: Lost Landscapes of San Francisco

Uit het dagboek van een vader: speelgoedchaos


Vier uur durende opname van een spelend kindje in een kinderkamer versneld afgespeeld in 2 minuten en 30 seconden. Herkenbaar voor iedere vader en moeder. We zien nl. een redelijk opgeruimde ruimte die binnen een mum van tijd wordt omgetoverd in een speelgoedchaos. En eerlijk gezegd vind ik de chaos die we zien nog wel mee vallen, ik heb het thuis wel eens erger meegemaakt. En zelfs nadat alles weer is opgeruimd sta ik nog wel 's onverwacht met m'n blote voeten op een pijnlijk scherp speelgoedautootje dat op de vloer is achtergebleven. Grrr... Maar verder niet zeuren want je krijgt er zoveel voor terug...

woensdag 25 november 2009

Melodie in mijn hoofd: Jérôme, c'est moi


Melodie in mijn hoofd: één van mijn favoriete Franse liedjes, 'Jérôme, c'est moi' van C. Jérôme uit 1974. Dankzij YouTube kunnen we naar het bijbehorende filmpje kijken. Een soort videoclip 'avant la lettre' waarin C. Jérôme zelf in beeld komt met een onvervalste jaren '70 bobbel in z'n strakke spijkerbroek. En die sigaret aan het begin van het filmpje zou in het Frankrijk van anno nu niet meer kunnen.
Maar serieus, wat een mooi liedje en wat een mooie tekst. Beetje sentimenteel maar daar hou ik van.

En nu allemaal:
Oui Jérôme, c'est moi, non je n'ai pas changé
Je suis toujours celui qui t'a aimé
Qui t'embrassait et te faisait pleurer!

Volledige tekst 'Jérôme, c'est moi'

dinsdag 24 november 2009

Catwalk


Altijd al benieuwd geweest wat je kat de hele dag uitspookt? Denk maar niet dat 'ie alleen maar ligt te slapen. Het bewijs daarvoor wordt geleverd door de zogenaamde Catcam, een klein fototoestelletje dat om het halsje van de poes wordt gehangen en dat iedere minuut een foto neemt. Leuk om te zien hoe contact gezocht wordt met andere katten, hoe je poes door de tuin van de buren sluipt of onder een geparkeerde auto ligt. En het levert nog artistieke foto's op ook! Bekendste catcam-kat is mr. Lee uit de VS. Zijn foto's zijn zelfs bekroond met de 'Kleine Hans': Worlds biggest small photo award.
Kijk op de site ook naar de portrettengallerij van andere fotograferende katten, want mr. Lee is niet alleen.
Mr. Lee Catcam









maandag 23 november 2009

Farewell


Een beetje zeppelinliefhebber mag de documentaire Farewell natuurlijk niet missen. Farewell is een aaneenschakeling van achter elkaar geplakte historische beelden van het tot de verbeelding sprekende luchtschip. In de film zit ook een waargebeurde love story verweven, nl. die tussen Lady Hay en een andere passagier Karl Von Wiegand. De twee ontmoetten elkaar tijdens de reis om de wereld met de Graf Zeppelin in 1929. 't Was een geheime liefde want Von Wiegand was als getrouwd man niet beschikbaar. Vreemdgaan in een zeppelin zullen we maar zeggen, weer 's wat anders dan het uitgekauwde cliché van sex in een vliegtuig.

Ben benieuwd, verheug me al op de beelden van traag door de lucht vliegende zeppelins boven wereldsteden en boven zee, van dinerende passagiers en enthousiaste menigten die naar de grote luchtsigaar wuiven. De documentaire draait op het IDFA, en vanaf 4 maart 2010 in de bioscoop.

Weblogamorf: De grote sympathieke luchtsigaar

zondag 22 november 2009

Let the Right One In


Onterecht op het plankje horror terechtgekomen: de film 'Let the Right One In'. Want de Zweedse film is naar mijn mening een onvervalste love story, wel een beetje een rare nl. eentje tussen een vampiermeisje en haar veel gepeste buurjongetje Oskar. Twee outcasts die elkaar hebben gevonden in een troosteloze dikbesneeuwde Scandinavische buitenwijk. Er zitten natuurlijk wel een paar gruwelscènes in, een vampier leeft immers van mensenbloed, maar die wegen niet op tegen de romantiek in de film.

De meeste lovecouples op het witte doek zijn 'twee goeien', zeldzamer zijn de stelletjes die beiden slecht zijn (ik kan me eigenlijk alleen Bonny en Clyde herinneren). Maar vanaf nu is er ook een love story tussen een onschuldige jongen en zijn vampiervriendinnetje, wat de film uniek maakt in het romantische genre. Ook nog 's mooi gefilmd deze geweldige film.

Trailer Let the Right One In

donderdag 19 november 2009

Het fluitje (in de popmuziek)


Ik fluit veel, op de fiets, op mijn werk, thuis. Fluiten is iets bijzonders, de meest ingewikkelde en gecompliceerde melodieën kun je nafluiten zonder dat het al teveel moeite kost. Waar de zangstem bij de eerste de beste hoge noot moet afhaken, fluit het fluitje vrolijk verder. En wat ook bijzonder aan fluiten is: bijna iedereen kan het.

Omdat ik zo'n veelfluiter ben, én ik veel naar popmuziek luister, let ik in het bijzonder op het fluitje in popmuziek. Sommige singer-songwriters maken er veel gebruik van. Henny Vrienten is bijvoorbeeld zo iemand. Henny fluit heel wat af in zijn liedjes, maar daarover in een later blogje meer.

Want voorrang krijgt het mooiste fluitje in de populaire muziek, namelijk dat uit Kill Bill vol. 1. Ik heb het dan over het melodietje dat wordt gefloten door actrice Daryl Hannah (die moordlustige eenogige blonde verpleegster - liefhebbers van de Tarantino geweldsorgie weten dan meteen over wie ik het heb). Ze is koel, 'kill' en eng, en fluit een mooie melodie die door haar rol als moordenares iets lugubers krijgt.

Het origineel: Twisted Nerve - Bernard Herrmann

maandag 16 november 2009

Interieur: de keuken (2)


Foto bij een advertentie van Bulthaup, een specialist in 'keukenarchitectuur'. Wat we zien is een keuken waar alles is klaargezet voor een feestje. Zo te zien is het een buffet want er staan schalen waaruit opgeschept kan worden, bordjes staan netjes opgestapeld op het keukeneiland onder de afzuigkap. Voor wijn is ook gezorgd en voor die saaie non-alcoholico's is er mineraalwater. Niet zomaar een watertje, nee volgens mij is het San Pellegrini. Een paar kaarsen in modieuze kandelaars zorgen voor sfeer.

Wat een mooie keuken, er hangt geen pannetje aan de muur en er is geen theedoek of pannenlap te zien. Alles is weggestopt en verborgen in strak vormgegeven laadjes. Wat zou ik graag zo'n keuken willen hebben. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik de weg kwijt zou zijn, de weg in mijn eigen keuken. Want waar heb ik ook alweer dat handige pannetje opgeborgen? Achter welk handgreeploos deurtje ligt het verstopt? En waar heb ik die opscheplepels ook alweer gelaten? Ik zie het al voor me: een onhandige man in een keuken waar alles is opgeborgen. Ah in het begin geweldig tevreden met de moderne soft close kastjes, maar langzaam maar zeker steeds hopelozer op zoek naar garde, opscheplepel, wok of melkpannetje.

Deze keuken werkt op mij stressverhogend. Het bezoek zit te wachten aan tafel, terwijl ik steeds nerveuzer alle laadjes opentrek op zoek naar die leuke Italiaanse espressokopjes. Het gesprek aan de eettafel valt zo nu en dan stil, ik voel dat ze naar me kijken. Ze zeggen niets en zijn verlegen met de situatie, hebben medelijden met hun gastheer die zo gejaagd en steeds moedelozer alle keukendeuren opentrekt. Hij begon zo overtuigend in z'n keuken ("het kost een paar centen maar dan heb je wel wat!"), maar maakt naar mate de avond vordert een steeds hulpelozere indruk. Ik voel dat ze kijken, ze kijken naar een man die de weg kwijt is. De weg in zijn eigen mooie, hypermoderne keuken.

zondag 15 november 2009

Patrick Watson: Close to Paradise


Nog maar eens een nummer van Patrick Watson. Omdat hij zulke geweldige muziek maakt en omdat de datum van zijn concert nadert: 30 november, de dag waarop Watson in Paradiso staat. 'The Storm' komt van de cd 'Close to Paradise'. Het album komt inderdaad dichtbij het paradijs van wat er in de popmuziek haalbaar is. 'Close to Paradise' is een meesterwerk. Mooier dan de recent verschenen 'Wooden Arms' en daarom - tot nu toe - zijn Magnum opus. De songs op 'Close to Paradise' zitten vol geluidseffecten, melodieën en mysterieuze sferen. Het geheel is rijk gevuld tot aan de rand, die net niet overloopt. Dit is geniaal. Als ik ooit nog eens naar het paradijs ga... mag deze cd dan mee?

Patrick Watson: Close to Paradise

woensdag 11 november 2009

Coldplay: Strawberry Swing


Nog een videoclip meesterwerkje. Dit keer het filmpje dat werd werd gemaakt bij het nummer Strawberry Swing van Coldplay. Applaus voor Coldplay dat altijd originele clipjes laat maken en natuurlijk voor de regisseur van het clipje Shynola.

Coldplay: Strawberry Swing

dinsdag 10 november 2009

Ramona Falls: I Say Fever


Sommige videoclips zijn kleine kunstwerkjes. Zoals deze gemaakt bij het nummer I Say Fever van Ramona Falls. Mooi zijn vooral de bewegende 'line-art' afbeeldingen in het clipje.

Ramona Falls: I Say Fever

zondag 1 november 2009

Interieur: de keuken


Mooie foto uit het Volkskrantmagazine van vorige week. De man die geknield uit het raam hangt is Martin Simek. Om hem gaat het niet, het gaat mij om de keuken op de foto. Het is de keuken van de vriendin van Simek.

We zien een oude keuken, eentje die je nog maar zelden ziet maar die vroeger 'zo gewoon' was. Er hangt een houten afwasborstel, plankjes zijn aan de muur getimmerd, bijna niks is weggestopt achter deurtjes. Vooral links naast de geiser lijkt alles lukraak te zijn opgehangen: een rasp, een andere borstel, een klein melkpannetje. De afvoerleiding van de geiser is niet weggewerkt, een dikke metalen buis loopt richting het plafond. Linksboven staat op een plankje een kandelaar, daarnaast wat voorraadbussen. Een 'servies' is er niet: borden, bekers en glazen lijken een allegaartje. Van een consequent doorgevoerde styling is geen sprake, dit is een ouderwetse keuken waar alles nog praktisch en functioneel is. De tegeltjes zijn ouderwets wit, de houten kastjes waarschijnlijk nooit vervangen, deurtjes en laadjes sluiten niet.

Ik kan heel lang naar zo'n foto kijken. Mijn gedachten maken een sprongetje naar vroeger. Naar thuis, of naar het huis van mijn oma. Naar een tijd waar niemand nog om inrichting, kleur en vormgeving gaf, maar alles praktisch was.

Begrijp met niet verkeerd: ik verlang niet terug naar die tijd, ik ben niet van de afdeling nostalgie. Ik ben supertevreden met mijn vaatwasser, magnetron, espresso-apparaat en oven met tijdklok. Ik zou niet zonder kunnen. Waar het me omgaat is de sfeer die van deze keuken uitgaat. Alles in de keuken is aangeschaft niet omdat het mooi is of bij elkaar past, maar vanwege het praktisch nut. De inrichting is ontstaan en niet uitgezocht of bedacht en op elkaar afgestemd. En toch is deze keuken gezelliger en huiselijker dan de meeste keukens van nu. In deze keuken wordt niet alleen gekookt maar ook geleefd. Hier kan geen stylist aan tippen.

Bekijk de foto in het groot

zaterdag 31 oktober 2009

Hey Jude!


Mooie songtekstgraphic van de Beatlesklassieker Hey Jude voor iedereen die uit volle borst wil meezingen. Het 'na' aan het eind wordt bijna eindeloos herhaald. En nu allemaal: Na, na, na, na-na-na-naaaaa, na-na-na-naaaaa, hey Jude!



vrijdag 23 oktober 2009

Gerard Reve: Graf te Blauwhuis


Binnenkort verschijnt het eerste deel van de Gerard Reve biografie Kroniek van een schuldig leven, geschreven door Nop Maas. Geen idee of ik het boek ga kopen of überhaupt ga lezen.
Gek dat na het overlijden van Reve de glans van zijn werk er ook een beetje af is. De Avonden zal over een paar jaar nog wel worden gelezen, samen met één of twee andere boeken (Werther Nieland?), maar of de rest van zijn werk de tand des tijds zal doorstaan vraag ik me af. Misschien heeft het te maken met Reve's ironie, die bijna in elke alinea is terug te vinden, en die juist meer verborgen is in De Avonden en Werther Nieland. Misschien leven we 'nowadays' in een tijd waarin ironie flauw en passé wordt gevonden. Iedereen verkondigt zonder terughoudendheid zijn of haar mening, meestal zonder zelfspot of humor. Ironie ergert en irriteert en soms ben ik het daar ook wel mee eens. Vooral wanneer ironie een masker is waarachter men zich verschuilt, uit angst om iets van zichzelf te laten zien.

Niet alleen in Reve's proza maar ook in zijn gedichten spat de ironie van iedere pagina. Ik moet er nog steeds om (glim)lachen, maar opvallend is dat het eerste deel van wat ik zijn mooiste gedicht vind - Graf te Blauwhuis - juist ontdaan is van die grappenmakerij. Dat eerste stukje is serieus en de laatste regels 'Een kind nog. Dag lieve jongen.' bijna ontroerend. Is het daarom - naar mijn mening - zijn mooiste gedicht?

Graf te Blauwhuis
(voor buurvrouw H. te G.)

Hij rende weg, maar ontkwam niet,
en werd getroffen, en stierf, achttien jaar oud.
Een strijdbaar opschrift roept van alles,
maar uit een bruin geëmailleerd portret
kijkt een bedrukt en stil gezicht.
Een kind nog. Dag lieve jongen.

Gij, die koning zijt, dit en dat, wat niet al,
ja ja, kom er eens om,

Gij weet waarom het is, ik niet.
Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?

(1965)

Gerard Reve
Uit: Nader tot u

Gerard Reve: Graf te Blauwhuis

Axe Riverboy: Carry On


Ah, hier word ik vrolijk van: Axe Riverboy met 'Carry On'. Zijn muziek klinkt Engels maar Axe zelf is 100% Frans. Zijn voornaam - Xavier - is door elkaar gehusseld en in zijn artiestennaam verwerkt. O ja, die snor is inmiddels afgeschoren.

AXE RIVERBOY - CARRY ON

Simon Eléphant | MySpace Videos

zondag 18 oktober 2009

Paul Auster


Ik heb hem nog niet gekocht maar ga dat zeker doen: de nieuwe roman van Paul Auster. De recensies zijn lovend, 'Onzichtbaar' wordt een echte 'ouderwetse' Auster genoemd, vol verrassende wendingen, duizelingwekkende 'literaire Droste-effecten' en er worden 'op Austeriaanse wijze' verbanden gelegd tussen gebeurtenissen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben.

Eigenlijk ben ik een beetje een rare Auster-fan want twee van mijn favoriete Austerboeken zijn tegelijkertijd zijn minst bekende. Ik heb het dan over het superdunne 'Oefeningen in waarheid' en de dikkere pil 'Ik dacht: mijn vader is God'. Die laatste is niet eens door Auster zelf geschreven, de verhalen in het boek werden door hem verzameld na een oproep door de schrijver op een Amerikaans radiostation aan iedereen 'die een verhaal te vertellen had'. De respons van de luisteraars was groot.
De ingezonden verhalen gaan voor het grootste deel over uitzonderlijke gebeurtenissen waarin toeval een grote rol speelt. En daarom hadden het verhalen van Auster zelf kunnen zijn, want toeval is de dikke rode draad in het werk van de schrijver: kleine en grote 'toevallige' gebeurtenissen die fascineren of die van invloed zijn op het verdere verloop van iemands leven.

Ik heb wel eens iemand horen beweren dat Auster hiermee wil zeggen dat 'er een hogere macht is' die ons leven d.m.v. het toeval stuurt en bepaalt. Dat geeft het werk van Auster een reli-tintje waar ik het totaal niet mee eens ben. Iedere aanwijzing voor het bestaan van een hogere macht ontbreekt volgens mij in zijn boeken, tenminste ik heb er nooit één kunnen vinden.

Ik heb een andere theorie, en dat is dat Auster eigenlijk wil zeggen dat het leven mooi en bijzonder wordt door het toeval dat niet te bevatten is en waar geen verklaring voor is. Dat toeval is een klein wondertje en daarom fascinerend, 'it makes life worth living'.
Als dat is wat Auster wil zeggen, dan ben ik het helemaal met hem eens.

Bespreking 'Oefeningen in waarheid'
Paul Auster: Onzichtbaar

dinsdag 13 oktober 2009

Emiliana Torrini


Mooie muziek van Emiliana Torrini. Torrini Italiaans? Nou ik dacht het niet, want ze komt uit Icesaveland: IJsland. Mooi hoesje, mooie vrouw en een cd - Me and Armini - met mooie nummers. Volgende week treedt ze op in de Melkweg, misschien koop ik wel een kaartje...

Emiliana Torrini: Birds

Opgepimpte straataffiches


Je ziet ze regelmatig op lantaarnpalen hangen: zelfgemaakte affiches met persoonlijke oproepen. In de meeste gevallen wil iemand dat je uitkijkt naar een weggelopen kat. Er staat dan een foto op van Pluisje of Tommie en een adres en telefoonnummer dat je kunt bellen wanneer je het huisdier ergens hebt gezien. Ik blijf altijd even staan om de tekst te lezen en naar de vormgeving te kijken. Het zijn vaak wat krakkemikkig in elkaar gezette A4-tjes, en daarom aandoenlijk om te bekijken. Ze bieden een klein kijkje in een leven van iemand uit de buurt.

De Zelfgemaakte straataffiches zijn een bron van inspiratie voor 'cardoncopy' uit New York. De kunstenaar/vormgever neemt de affiches mee naar huis en 'restyled' ze in een mooie vormgeving. De tekst blijft hetzelfde. Vervolgens hangt hij ze weer op dezelfde plek terug. Het zijn kleine kunstwerkjes.

Cardoncopy



maandag 12 oktober 2009

La Linea


Terug naar de 'animatie-eenvoud' met La Linea, het uit één lijn getekende, sarcastisch lachende poppetje. Eenvoudig idee, dat perfect is uitgevoerd.
Het figuurtje dat een brabbeltaaltje spreekt (of is het Italiaans?), zich kwaad maakt en vaak moet lachen, neemt het bijna altijd op tegen zijn schepper, de tekenaar wiens hand tijdens de filmpjes in beeld verschijnt. De animatiefilmpjes zijn kleine tijdloze meesterwerkjes, ook in het hedendaagse tijdperk van ‘digitale perfectie’. Bekijk ze op You Tube.

maandag 5 oktober 2009

Stevie Smith: Not waving but drowning


Not waving but drowning

Nobody heard him, the dead man,
But still he lay moaning:
I was much further out than you thought
And not waving but drowning.

Poor cheap, he always loved larking
And now he's dead
It must have been too cold for him his heart gave way,
They said.

Oh, no no no, it was too cold always
(Still the dead one lay moaning)
I was much too far out all my life
And not waving but drowning.

Stevie Smith


Mooi gedicht uit de door Henny Vrienten samengestelde poëziebloemlezing Zwaan kleef aan. Het leuke van deze bloemlezing is dat er bij elk gedicht een korte toelichting cq uitleg staat, geschreven door Henny himself. Not waving but drowning gaat over 'de paljas', 'de grappenmaker'. Een aandachttrekker die altijd leuk doet maar eigenlijk zijn leven lang eenzaam is. Als een zwaaiende zwemmer in zee, die niet zwaait maar om hulp roept en langzaam verdrinkt. Poëzieverslinder Henny Vrienten legt het beter uit, lezen dus die bundel.


Ik zwaaide niet maar verdronk

Niemand hoorde hem, de dode,
Hoewel zijn klacht nog steeds weerklonk:
Ik was veel verder in zee dan je dacht
En ik zwaaide niet maar verdronk.

Arme kerel, steeds voor een grapje klaar
En nu is hij heen
Zijn hart zal wel van de kou bezweken zijn,
Zei iedereen.

Ach nee nee nee, het was altijd te koud
(Zei zijn klacht die nog steeds weerklonk)
Ik was mijn hele leven al te ver
En ik zwaaide niet maar verdronk.

Vertaling Paul Claes

Henny Vrienten: Zwaan kleef aan

zondag 4 oktober 2009

Christiaan Kuitwaard


Mooie olieverfschilderijen van Christiaan Kuitwaard in galerie Eewal. Herfst en winterbeelden geschilderd in dezelfde tinten. Ook de stillevens zijn mooi. Verstilde beelden van borden, kopjes en schotels. Perfect geometrisch geschilderd met een mooie lichtval. Over de meeste doeken lijkt een soort waas te liggen wat ze een beetje abstract maakt, alsof je met toegeknepen ogen naar de afbeeldingen kijkt. Nog tot en met zaterdag te zien.

Christiaan Kuitwaard
Galerie Eewal