Foto bij een advertentie van Bulthaup, een specialist in 'keukenarchitectuur'. Wat we zien is een keuken waar alles is klaargezet voor een feestje. Zo te zien is het een buffet want er staan schalen waaruit opgeschept kan worden, bordjes staan netjes opgestapeld op het keukeneiland onder de afzuigkap. Voor wijn is ook gezorgd en voor die saaie non-alcoholico's is er mineraalwater. Niet zomaar een watertje, nee volgens mij is het San Pellegrini. Een paar kaarsen in modieuze kandelaars zorgen voor sfeer.
Wat een mooie keuken, er hangt geen pannetje aan de muur en er is geen theedoek of pannenlap te zien. Alles is weggestopt en verborgen in strak vormgegeven laadjes. Wat zou ik graag zo'n keuken willen hebben. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik de weg kwijt zou zijn, de weg in mijn eigen keuken. Want waar heb ik ook alweer dat handige pannetje opgeborgen? Achter welk handgreeploos deurtje ligt het verstopt? En waar heb ik die opscheplepels ook alweer gelaten? Ik zie het al voor me: een onhandige man in een keuken waar alles is opgeborgen. Ah in het begin geweldig tevreden met de moderne soft close kastjes, maar langzaam maar zeker steeds hopelozer op zoek naar garde, opscheplepel, wok of melkpannetje.
Deze keuken werkt op mij stressverhogend. Het bezoek zit te wachten aan tafel, terwijl ik steeds nerveuzer alle laadjes opentrek op zoek naar die leuke Italiaanse espressokopjes. Het gesprek aan de eettafel valt zo nu en dan stil, ik voel dat ze naar me kijken. Ze zeggen niets en zijn verlegen met de situatie, hebben medelijden met hun gastheer die zo gejaagd en steeds moedelozer alle keukendeuren opentrekt. Hij begon zo overtuigend in z'n keuken ("het kost een paar centen maar dan heb je wel wat!"), maar maakt naar mate de avond vordert een steeds hulpelozere indruk. Ik voel dat ze kijken, ze kijken naar een man die de weg kwijt is. De weg in zijn eigen mooie, hypermoderne keuken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten