Paul Auster

Ik heb hem nog niet gekocht maar ga dat zeker doen: de nieuwe roman van Paul Auster. De recensies zijn lovend, 'Onzichtbaar' wordt een echte 'ouderwetse' Auster genoemd, vol verrassende wendingen, duizelingwekkende 'literaire Droste-effecten' en er worden 'op Austeriaanse wijze' verbanden gelegd tussen gebeurtenissen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben.

Eigenlijk ben ik een beetje een rare Auster-fan want twee van mijn favoriete Austerboeken zijn tegelijkertijd zijn minst bekende. Ik heb het dan over het superdunne 'Oefeningen in waarheid' en de dikkere pil 'Ik dacht: mijn vader is God'. Die laatste is niet eens door Auster zelf geschreven, de verhalen in het boek werden door hem verzameld na een oproep door de schrijver op een Amerikaans radiostation aan iedereen 'die een verhaal te vertellen had'. De respons van de luisteraars was groot.
De ingezonden verhalen gaan voor het grootste deel over uitzonderlijke gebeurtenissen waarin toeval een grote rol speelt. En daarom hadden het verhalen van Auster zelf kunnen zijn, want toeval is de dikke rode draad in het werk van de schrijver: kleine en grote 'toevallige' gebeurtenissen die fascineren of die van invloed zijn op het verdere verloop van iemands leven.

Ik heb wel eens iemand horen beweren dat Auster hiermee wil zeggen dat 'er een hogere macht is' die ons leven d.m.v. het toeval stuurt en bepaalt. Dat geeft het werk van Auster een reli-tintje waar ik het totaal niet mee eens ben. Iedere aanwijzing voor het bestaan van een hogere macht ontbreekt volgens mij in zijn boeken, tenminste ik heb er nooit één kunnen vinden.

Ik heb een andere theorie, en dat is dat Auster eigenlijk wil zeggen dat het leven mooi en bijzonder wordt door het toeval dat niet te bevatten is en waar geen verklaring voor is. Dat toeval is een klein wondertje en daarom fascinerend, 'it makes life worth living'.
Als dat is wat Auster wil zeggen, dan ben ik het helemaal met hem eens.

• Bespreking 'Oefeningen in waarheid'
• Paul Auster: Onzichtbaar