Ingmar, het op één na jongste redactielid van Weblogamorf, had maandag zijn eerste schooldag. Hij keek er al een tijd naar uit, want hij vond zichzelf al heel lang te groot voor die kleintjes op de crèche. En daar zat hij dan, net vier geworden en opeens zelf weer de kleinste tussen al die groten. Opgewonden heen en weer wiebelend op het kleine houten stoeltje - zijn voetjes raakten niet eens de vloer - te wachten tot hij kon gaan spelen. Mijn god, dacht ik, wat is hij kwetsbaar en klein. Als hij maar niet gepest of uitgelachen wordt en vooral niet in zijn broek plast...
Ah, ik weet wel waar die angst vandaan komt, want zelf denk ik niet met plezier terug aan die tijd op school. Gepest werd ik niet, maar ik was er gewoon niet bij met mijn gedachten.
Ik word nog wel eens bezweet wakker omdat ik in een droom het moment herbeleef van een onverwacht proefwerk. Of een proefwerk dat wel was aangekondigd maar dat ik om wat voor reden dan ook vergeten was te noteren in mijn Rijam agenda. Pff... Wat een moeilijke tijd die schooltijd en wat was ik blij en opgelucht toen ik uiteindelijk mijn nietszeggende HAVO-diploma had gehaald en die vreselijke periode definitief achter me kon laten.
Mooie foto gevonden die mijn gevoel op een grappige manier illustreert: we zien een immens schoolbord, volgekrabbelt met formules en ingewikkelde berekeningen, in gedachten hoor ik mijn naam, en 'of ik even naar voren wil komen...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten