Pierre Bonnard: Nude in the Bath and Small DogLeuke anekdote uit het boek Achterland van Cherry Duyns. De documentairemaker interviewt daarin o.a. Klaas Gubbels die vertelt over de Franse schilder Pierre Bonnard die zelfs tot in het museum aan zijn schilderijen bleef werken.
Cherry Duyns: Ken jij andere kunstenaars, schilders, die nadat ze werk geëxposeerd hebben het meenemen naar hun atelier om er weer aan te werken?
Klaas Gubbels: 'Een. Ik ken er een. Een zekere Pierre Bonnard. Die kreeg als ie naar het museum ging gelijk een suppoost mee. Die ging zo met z'n schilderkistje...
Cherry Duyns: Echt waar?
Klaas Gubbels: 'Ja, keek ie eerst of er iemand was en dan begon ie. Op het laatst nam hij een vriend mee die op de uitkijk stond en dan ging hij stiekem aan z'n schilderij werken. Z'n leven lang zijn vrouw geschilderd tot ze zeventig of tachtig was. Die vrouw in dat bad, prachtig.' (uit: Cherry Duyns. Achterland - Verkenningen en herinneringen, p. 150)
Mooi verhaal. Er zijn natuurlijk meer kunstenaars die aan hun werk blijven schaven. Perfectionisten voor wie een werk nooit 'af' is. Dichters of schrijvers die maar geen definitieve punt achter een tekst kunnen zetten of in herdruk iets veranderen.
Het heeft ook wel een manisch kantje: nooit tevreden zijn en altijd aan iets blijven doorwerken.
• Cherry Duyns: Achterland. Verkenningen en Herinneringen.
Pierre Bonnard: Siesta, 1899
Pierre Bonnard: The Dressing Room, 1892
Pierre Bonnard: The Dining Room in the Country, 1913
Mooi verhaal. Je ziet die suppoosten al gaan schuifelen als zo iemand binnenkomt.
BeantwoordenVerwijderenVan de week was ik op een tentoonstelling van stokoude, meters grote, kwetsbare doeken met mijn dochters van 2, 5 en 8. Zie je die mannetjes ook meteen in de stress schieten.
Schitterende schilderijen trouwens.