Ik luister niet vaak naar ‘croonermuziek’. Maar een of twee keer per jaar vind ik het wel lekker. Even Frank Sinatra met ‘That’s Life’ of een nummer van Harry Connick Jr. Heerlijk. Het is gepolijst, clean, netjes... Als ik het hoor hoef ik maar even mijn ogen te sluiten en het stadsverkeer van Sixth Avenue raast aan me voorbij. In gedachten ben ik dan zelf een ‘gladde’ crooner met glimmend gekamd haar, in een mooi pak met stropdas en gepoetste schoenen. Dansend als Fred Astair op een podium.
Die gedachte had ik een paar dagen geleden ook. Ik luisterde op mijn iPod naar Harry Connick Jr. Spontaan maakte ik een paar danspasjes, om direct te beseffen dat ik niet ‘on stage’ was in The Big Apple maar me in het gangpad van een supermarkt bevond. Niet als crooner maar als brave huisvader op aanbiedingenjacht, lopend achter een winkelwagentje gevuld met pakken Pampers en billendoekjes. Ik kreeg geen applaus, wel een glimlach feminin en dat maakte alles goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten