Vanaf 1 juli 2008 wordt de horeca in Nederland rookvrij. Pas de laatste weken hoor je protesten tegen het verbod. Het zijn weer die verstokte rokers die kosten wat het kost hun vieze en ongezonde lucht aan anderen willen blijven opdringen. Ze zien het als een soort grondrecht om in het openbaar een sigaret op te mogen steken. Pathetisch boos worden ze wanneer hun het recht op kanker wordt ontzegd. Men zit alweer te broeden op flauwe oplossingen om het verbod te omzeilen: een café moet een club worden waar je - als je lid bent - wel mag blijven paffen. Ach, hoe inventief worden die rokers plotseling wanneer het roken wordt bedreigd. Waren ze maar zo inventief om een manier te vinden om te stoppen. Eigenlijk zijn ze zielig want ze zijn verslaafd....
Hoe anders gaat het in Frankrijk: daar staan groepjes buiten cafés en restaurants hun sigaretjes te paffen. Zonder te morren of te protesteren. En dat in het land van de Gaulloises en de Gitanes! Wat een verademing moet dat zijn voor een niet-roker als ik (eigenlijk ex-roker en dat zijn de ergsten) om na een avondje stappen niet meer je kleren te hoeven luchten. En wat zalig dat je niet meer schor van andermans nicotine thuiskomt. De roker staat op straat in de kou te kleumen, de niet-roker zit lekker warm binnen aan een glaasje wijn. Kijk ze eens staan die rokers, eindelijk buitengesloten.
Maar laat ik het als ex-roker toch nog een beetje opnemen voor die viezeriken. Want - en daar heb ik nog niemand over gehoord - met het uitsterven en wegjagen van de roker verdwijnen er ook een paar ‘omgangsvormen’ definitief uit het café. Zoals de overbekende contactmaker: ‘Heb je misschien een sigaret voor me?’ Of de variant op hetzelfde thema: ‘Heb je misschien een vuurtje voor me?’
Na het eerste contact, kon er samen flink worden gepaft. En wat kon dat mooi zijn. Ik zie het nog voor me (opa zit weer op zijn praatstoel): de manier waarop ze haar mond tuitte en de rook uitblies, of de sigaret sierlijk tussen haar vingers. Als ze je echt leuk vond dan blies ze een dikke rookwalm recht in je gezicht - een rooksignaal dat bijna de sensatie van een eerste aanraking had. Na wat afspraakjes volgde misschien de ultieme sigaret. Niet in het café, maar thuis - samen liggend op bed, na afloop van de echte aanraking.
Uitstervende rokersromantiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten