zondag 3 mei 2009

De dreigende nederlaag


De hoofdredacteur van Weblogamorf speelt al jaren mee met een voetbalspelletje. Dit ‘volwassen mannen spelletje’ werkt als volgt: aan het begin van het seizoen selecteer je spelers uit de Nederlandse competitie die je wekelijks laat meespelen in een poule. Per week kunnen de spelers uit je team punten halen voor o.a. speelminuten, gescoorde doelpunten, assists en het ‘houden van de nul’ en ondanks het feit dat ik zelden of nooit naar Studio Sport kijk - wanneer anderen met het bord op schoot zitten, ben ik nl. bezig met het verschonen van luiers, het voorlezen uit Kikker of het zingen van slaapliedjes - en ik dus niet op de hoogte ben van de laatste voetbalontwikkelingen, weet ik de poule bijna altijd te winnen. Drie van de vier jaren dat ik meespeel werd ik eerste, één seizoen eindigde ik als tweede.
‘t Is maar dat u het weet: u heeft hier te maken met een winnaar, een champion, een favoriet.

En ook dit seizoen sta ik al een tijd ‘stijf’ bovenaan zoals dat heet. Alleen... mijn voorsprong slinkt. Ik heb nog maar één belager, en die belager komt de laatste weken steeds dichterbij. Ik voel zijn hete adem in mijn nek. Met nog maar twee speelrondes te gaan begin ik te vrezen voor het ergste, voor het zwartste scenario denkbaar, en dat is dat ik word ingehaald in de allerlaatste speelronde. Dat ik met een banddikte word geklopt op de finish na honderden kilometers alleen op kop te hebben gereden. Sommige nederlagen kunnen mooi zijn - ik heb er zelfs een speciale belangstelling voor - maar wanneer ik degene ben die wordt verslagen is het een ander verhaal.

Ik durf het niet toe te geven, maar ik ben bang, bang voor het einde, bang voor de vernedering, voor de hoon, het gelach. Want wat zal ik er ziek van zijn. En wat voel ik mij nu opeens solidair met de spelers van Bayern München die in 1999 meespeelden in de Champions League finale tegen Manchester United.

In blessuretijd stonden ze nog met 1-0 voor tegen Manchester, het was aftellen tot het laatste fluitsignaal, toen, in de allerlaatste minuut het onmogelijke gebeurde: Manchester United scoorde twee keer. In één minuut veranderde Bayern van winnaar in schlemiel, van kampioen in loser, van leeuw in geslagen hond, een grotere metarmofose is niet denkbaar. Manchester was kampioen en vierde feest, de Bayernspelers waren verslagen en zo zaten ze er ook bij.

Maar we zijn er nog niet want bij deze kleine sportgeschiedenis hoort tot slot nog een mooie anekdote. Kaiser Franz Beckenbauer - voorzitter van Bayern - zat, toen de Duitsers nog met 1-0 voorstonden op de viptribune. Toen hij zag dat de wedstrijd bijna was afgelopen stapte hij in de lift op weg naar het veld waar hij wilde meedelen in de feestvreugde van zijn spelers. Bij het betreden van de lift stond het nog 1-0 voor zijn club. Toen hij de lift uitkwam was het 2-1 voor de Engelsen...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten