Jo Hedwig is fulltime jaren dertig. Ze leidt een leven alsof ze in het interbellum leeft. Haar kleding, haar meubels, de complete inrichting van haar huis, alles komt uit die tijd. Een pak melk uit de supermarkt giet ze thuis over in een glazen fles om zoveel mogelijk het gevoel van toen te krijgen.
Zo'n leven is een statement. Een stil protest tegen de huidige tijd. Want toen waren mensen beleefd, droegen andere kleding, waren meubels nog geen design, en werd er 's avonds nog een spelletje gespeeld. Techniek was nog niet zo prominent aanwezig in het dagelijks leven als nu. Een tv zul je bij Jo Hedwig dus niet aantreffen. Wel een computer, maar die is ergens weggemoffeld en wordt uitsluitend gebruikt* om te speuren naar autentieke kleding en andere interbellum spulletjes.
Ik bewonder zo'n levensproject. Ik vind het dapper om zo door het leven te gaan. Want vergis je niet, Jo Hedwig ziet er niet alleen binnenshuis zo uit, maar ook buiten op straat en in de tram. En wat sommige onderdelen betreft vind ik het ook wel aantrekkelijk. Zo'n leven heeft iets knus, iets veiligs. Het is een poging om je te ontrekken aan de lawaaiige hectiek en snelheid van tegenwoordig. Eigenlijk wel bizar, want juist in de jaren dertig ontstond het idee voor de grootste misdaad ever, dus zo vreedzaam was die tijd niet.
Jo Hedwig is niet de enige. Andere jaren dertig liefhebbers hebben zich verenigd in Club Interbellum. Ze spreken regelmatig af, geven soms een feestje, of maken een uitstapje.
* En voor social media, dat dan weer wel ;), want Jo Hedwig Teeuwisse heeft een Facebookpagina en ze zit op twitter.
Club Interbellum:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten