In de krant een aankondiging zien staan van een concert van Ivo Pogorelich en Gidon Kremer. ‘The Beauty and the Beast’ samen op een podium, zou je bijna denken.
Maar niets is minder waar. Want het voortschrijden van de tijd is ook aan Pogorelich niet voorbijgegaan. Vroeger - zo’n twintig jaar geleden - was het een mooie jongen. Ik werkte in een platenzaak en toen ik een hoes met zijn portret in de etalage hing, stond de volgende ochtend een dikke kusafdruk van lippenstift op de etalageruit. Pogorelich had veel aanbidsters... Bij het schoonmaken van de ruit liet ik de kusafdruk zitten, ik vond het wel mooi die adoratie.
Destijds dacht men nog dat zijn succes iets met zijn uiterlijk te maken had (Zo zie je maar weer dat een aantrekkelijk en knap uiterlijk bij veel mensen wantrouwen, weerstand en agressie oproept). Nu hoor je daar niets meer over, want Pogorelich is een paar kilootjes aangekomen, en van de weelderige haardos is ook al niet veel meer over.
Op YouTube een oude opname van Pogorelich gevonden waar hij de sonate L.366 van Scarlatti speelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten