The day after het concert van David Gray in Vredenburg Leidsche Rijn. De dag waarop de muziek nog nagalmt in mijn hoofd, op een aangename manier. Want wat was het mooi: perfect gespeelde songs uitgevoerd door 5 mannen in keurige pakken, met Gray vooraan in het mooiste pak.
Even vergistten we ons toen we al een tijdje op de eerste noot stonden te wachten en er een langharige einzelgänger op het podium verscheen. Is dat David Gray? vroegen we ons af. Nee toch! Een beetje geschrokken hielden we onze adem in. Wat is 'ie veranderd. Zo slecht gekleed, een beetje viezig, onverzorgd, en hij kijkt zo wezenloos uit zijn ogen alsof hij te lang in een Amsterdamse coffeeshop heeft rondgehangen. Wat speelt hij ongeïnspireerd. En waarom zit iedereen er toch doorheen te lullen - koppen dicht!, dit is David Gray man! wilden we kwaad tegen het respectloos doorkletsende publiek roepen.
Tot na drie nummers eindelijk het kwartje viel: dit is David Gray niet, dit is het voorprogramma...
Opgelucht waren we, helemaal toen de echte David op het podium stond en het concert eindelijk losbarstte. En wat was het goed. Hij speelde veel nummers van zijn nieuwe album 'Draw the line'. Ah, eindelijk jaren na 'White Ladder' weer een meesterwerk.
't Is wel een mannetje die David, een bijna neurotische perfectionist (maar zijn alle perfectionisten niet neurotisch?) die zijn ergernis niet kon verbergen toen één van zijn vele gitaren niet goed was gestemd. Maar eigenlijk pleit dat voor hem, David raffelt zijn optreden niet af, een optreden lijkt voor hem een bijna religieuze beleving. Na twee uur was het afgelopen en kwamen we weer op adem.
Ik blijf nog ff een paar dagen doorzweven, een paar meter boven de grond, op de nagalm van David Gray.
Wist je dat Meet Me On The Other Side over de dood van z'n vader gaat? Hij voelt nog altijd dat hij tegen hem praat als hij dit zingt, zei hij in een interview.
BeantwoordenVerwijderenDat wist ik niet. Mooi nummer, één van de hoogtepunten van het concert.
BeantwoordenVerwijderen