Op de site Dear Photograph staat een kleine verzameling oude foto's die opnieuw op dezelfde plek zijn genomen. De foto's zijn niet exact hetzelfde. Op de nieuwe foto houdt een hand het 'oude' plaatje voor de lens, zodat de omgeving van nu er ruimer en als een soort passe-partout omheen valt.
De begeleidende teksten zijn soms een beetje melig. Wat ik jammer vind. Want eigenlijk is het een gevoelig, melancholisch en nostalgisch project. Omdat een gebeurtenis die ooit de moeite waard was om te fotograferen wordt herbeleeft op exact dezelfde plek, zonder dat alle personen van toen aanwezig zijn.
Ik vind dat herkenbaar. Want persoonlijk heb ik veel met plekken waar ik ooit samen met iemand een bijzonder moment beleefde. Helaas heb ik zelden zo'n moment met een camera vastgelegd. Maar in mijn hoofd zitten de plaatjes van die gebeurtenissen wel. Ze komen ongewild bij me op, als ik door de stad fiets bijvoorbeeld en weer langs zo'n plek kom: hier dronk ik met haar koffie, hier zaten we op een zomernacht urenlang op de stoep met elkaar te praten, of hier namen we afscheid en hebben we elkaar nooit meer teruggezien.
Die plekken waar al die gebeurtenissen hebben plaatsgevonden zijn voor mij een beetje heilig. Alsof er een verband bestaat tussen de unieke gebeurtenis en de grond of de omgeving waarin die plaatsvond. En daarom zijn de foto's op Dear Photograph een vrijwel perfecte weergave van wat er soms in mijn hoofd gebeurt. Het zijn een soort snapshots van mijn gedachten.
• Dear Photograph
Via: @Touaregtweet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten