Elliott Smith, singer-songwriter van het meesterwerk XO. Ik heb XO altijd een vrolijke plaat gevonden terwijl Elliott - dubbel l en dubbel t - zelf niet één van de vrolijkste was, tenminste dat beweert men. Ik moet wel toegeven dat het een vreemde vrolijkheid is. Ik denk dat je het best kunt omschrijven als vrolijkheid waar een soort ‘eenzaamheid’ in doorklinkt. Opgewektheid met een cynisch en soms treurig kantje. Of beter gezegd: vrolijkheid van iemand die zich al verschillende keren heeft bezeerd aan scherpe levensrandjes.
Elliott is niet oud geworden en zijn dood is raadselachtig. De officiële lezing luidt dat hij zelfmoord pleegde door zichzelf twee keer met een mes in de borst te steken. Op zich al een vreemde keuze om jezelf neer te steken als je een eind aan je leven wilt maken, maar het verhaal wordt nog vreemder, want Elliott liet een afscheidsbriefje na waarin hij een spelfout maakte, niet in de tekst maar in zijn eigen naam...
Één van zijn bekendste en ook één van mijn favoriete nummers is Waltz #2. Een ‘opgewekt’ liedje dat wordt voortgestuwd door het ritme van een wals. Ik verdiep me eigenlijk nooit in de tekst van een liedje - meestal valt er geen touw aan vast te knopen of ze zijn zo slecht dat het zonde van de tijd is om ze überhaupt te lezen, maar de laatste zin van het refrein van Waltz #2 vind ik mooi en gaat een beetje met mijn verbeelding aan de haal:
‘I’m never gonna know you now, but I’m gonna love you anyhow’.
Hmm, nogmaals geen idee waar de rest van de tekst over gaat, maar deze zin vind ik mooi. Alsof een onbereikbare liefde wordt geobserveerd. Een eindeloze aanbidding, in stilte en op afstand, onvoorwaardelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten