It's only Rock 'n' Roll...

Rocksterren zijn ook maar mensen. Tijdschrift LIFE zette in de jaren '70 popsterren samen met hun mams en/of paps op de foto. Het leverde een bijna aandoenlijke reportage op. Want zelfs de grootste hardcore rocker krijgt iets kinderlijks in de huiskamer van zijn ouders. We zien Frank Zappa met een poes op zijn arm, voor de bank waarop zijn ouders zitten. David Crosby - mister hippie himself - wordt een ondeugend kijkend jongetje naast zijn vader: een kalende oude man in een streng grijs pak. En wanneer je de foto van Joe Cocker ziet, lijkt het wel alsof die nog steeds bij zijn moeder op schoot zit.
(Klik op de foto's voor een vergroting)

Grace Slick (Jefferson Airplane) samen met haar moeder



Donovan met zijn trotse ouders



David Crosby met vader



En Joe Cocker met zijn moeder


• Bekijk de hele serie op de website van LIFE

Papier hier!

Leuk animatiefilmpje, gemaakt door een echte 'paper-lover'. Een bootje komt uit een pagina tevoorschijn en vaart weg. Muren worden omhooggeklapt tot een klein huisje waar 's avonds een lampje brandt. Een handje komt uit het papier, zwaait naar de camera en loopt op zijn vingertjes uit beeld. Papier passé?, pfff... papier leeft!

Het paradijs (bestaat niet)

Leven in een paradijs, wie wil dat niet. Sommigen hebben er alles voor over: ze blazen zich op in de hoop op een eeuwig plekje tussen tientallen maagden. Anderen zijn minder radicaal en zoeken het in het buitenland - een paar weken per jaar tijdens vakantie.

De Engelse kunstenaar Michael Samuels maakt kleine paradijslijke miniatuureilandjes. Ze liggen in een strakblauwe zee en voldoen helemaal aan het clichébeeld dat we van een paradijs hebben: we zien een aanlokkelijk wit strand met palmboompjes, omringend door water dat uitnodigt tot een duik. Mijn god, wat zien ze er van een afstandje Idyllisch uit. Maar ze roepen wel vragen op, want ze zijn gebouwd op een werkbank. Alsof Samuels wil zeggen dat het paradijs niet bestaat, dat het een constructie is die we hebben bedacht en die we nooit zullen vinden.

Die cynische kijk wordt bevestigd door een eilandje dat uitsluitend uit rotsen bestaat: wanneer je inzoomt zie je niet alleen steentjes maar ook kleine doodskopjes. Nee, dit is geen paradijs helaas.
Maakt niet uit, ik laat de Samuelseilandjes links liggen en vaar verder.

• Website Michael Samuels

Help! Mijn buurman is klusser!

Eindelijk mooi weer. Dus de ramen kunnen voor het eerst sinds lange tijd weer worden opengezet. Ik woon in de stad, dus helemaal rustig is het buiten nooit: er rijdt een auto voorbij, kinderen spelen op straat en er vliegt wel eens een vliegtuig over. Geluiden waar ik aan gewend ben geraakt en die ik nauwelijks meer hoor. Ik nestel mij met een krantje, koffie en croissantje voor het open raam in de zon. Klaar om te genieten van het mooie weer.

Maar zodra de zomer is begonnen weet ik ook dat mijn buurman gaat beginnen met zijn hobby: klussen in de buitenlucht. Zijn basismateriaal daarbij is hout, waar hij helemaal op 'los gaat'. Hout is zeg maar helemaal 'zijn ding'. En dat hout moet dwangmatig worden bewerkt. Eerst met een zaag en daarna langdurig met een electrische schuurmachine. Een geluid dat boven alles uitsnerpt... En hij doet er nog een irritatieverhogend schepje bovenop door tijdens het klussen hard maar vooral vrolijk mee te fluiten. En misschien irriteert mij dat nog het meest: dat stomme vrolijke gefluit, van 'kijk mij eens opgewekt bezig zijn'. Ga toch een boek lezen, blije lul!, denk ik dan. Zucht.

• Luister naar mijn klussende buurman

Herinnering aan New York

De laatste tijd komt steeds dezelfde herinnering aan New York uit mijn geheugen naar boven borrelen. Het is niet het Empire State building, het Statue of Liberty of een andere toeristische attractie waar ik dan aan denk, nee het is een wandeling door Chelsea die ik in een paar seconden herbeleef. Vreemd, want toen ik er liep maakten de straten in die wijk niet zo'n indruk. Integendeel, ik vond het er nogal rommelig, qua architectuur, en niet echt mooi. De omstandigheden hielpen ook niet mee, want het regende, het begon te schemeren en ik was moe van een lange wandeltocht. En dat is het vreemde van zo'n herinnering, dat juist zo'n nietszeggend moment later op een aangename manier om het geheugenhoekje komt kijken.

Op de weblog van Dirk van Weelden staat daar een stukje over. Het is niet helemaal wat ik bedoel, maar het komt wel in de buurt. Bij een foto van een 'lelijk' stukje New York - een foto van een viaduct - schrijft Dirk van Weelden dat juist dié plek een New Yorker waarschijnlijk 'een thuisgevoel' geeft. Die rommelige plek waar gebouwen door elkaar staan en het uizicht horizontaal wordt doorsneden door een viaduct. Een plek waar niets anders te zien is dan een paar oninteressante wolkenkrabbers, oude laagbouw en een brede verkeersweg. Maar het is waarschijnlijk juist dat beeld, dat typerend is voor Manhattan.

Ik ben natuurlijk geen New Yorker maar het is wel frappant dat ongeveer hetzelfde straatbeeld als een soort 'heimweemoment' bij mij naar boven komt. Nadat het zich een lange tijd verborgen heeft gehouden, ergens in mijn geheugen.

Foto van Dirk van Weelden:



• Weblog Dirk van Weelden
• Een maand in Manhattan door Dirk van Weelden

De beste routeplanner

Als er iemand vaak de weg kwijt raakt ben ik het wel. Wanneer ik via een 'onbekende' route ergens naar toe moet, raak ik al snel gedesoriënteerd en ben ik in een mum van tijd verdwaald. Met de auto - ik ga nog steeds TomTom-loos door het leven - is dat een hel van draaien en keren. Maar ook op de fiets in Amsterdam, mijn geboortestad, fiets ik vaak de verkeerde kant op. Zelfs met een stratenboekje bij de hand blijft een tocht van A naar B voor mij spoorzoeken.

Julia Turner heeft daar een interessante theorie over. Zij beweert namelijk dat 'handmade maps' de beste plattegrondjes zijn om de weg te vinden. Met 'handmade maps' bedoelt ze van die goedbedoelde krabbelkaartjes die je mee krijgt van iemand die de weg wèl weet.
Het zou best kunnen wat Turner beweert omdat alles wat niet relevant is voor de route op zo'n krabbelkaartje is weggelaten. Maar helemaal overtuigd ben ik niet, vooral niet wanneer ik onderstaand kaartje bekijk. Anyway, het blijft een interessante theorie.

Voorbeeld van een handmade map en het bijgeleverde commentaar:

Consider this map of Fort Wayne, Ind., submitted by reader Hollie Briggs. It was drawn hastily by her father-in-law—in pink crayon—to show the way from his home (the circle at the top of the map) back to the interstate. The map worked so well when it was made six years ago that Briggs has kept it and used it ever since. Like Calder's map, it eliminates unnecessary information: There are a number of side streets between Union Chapel Road and Dupont, for example, but Briggs' father-in-law left them off because they're irrelevant to the route.


• Lees het artikel over handmade maps op www.slate.com

Bezoek Brands' blog!

Goed nieuws uit blogland, want Wim Brands blogt weer. Een tijd geleden stopte zijn radio6-blog nogal abrupt, zonder bericht of opgaaf van reden. Zeker geen zin meer, dacht ik. Maar sinds kort is op de site van Tirade een nieuwe blog van hem te lezen. Bezoek Brands' blog! (niks moet hoor, dus alleen als je van poëzie en literatuur houdt).
• Mooi kort verhaal op de nieuwe blog van Wim Brands
• Brands blogt (al heel lang niet meer)

Geef ons de gulden terug!

Ik heb heimwee naar de gulden. De euro heeft alleen maar ellende gebracht. Dat begon al bij de invoering van de Europese munt toen alles in één klap duurder werd. Een plotselinge prijsverhoging die we te danken hadden aan brokkenbankier Gerrit Zalm, die de gulden tegen een onvoordelige koers inwisselde voor de euro. Ja gillen was dat met Gerrit, zoals we op de foto zien, maar het lachen is mij ondertussen wel vergaan.

Want nu gaan we geld overmaken aan landen die bijna failliet zijn, omdat ze van hun begroting de afgelopen jaren een zooitje hebben gemaakt. Ze krijgen een lening die misschien nooit wordt terugbetaald. Pff... en dat alleen maar om de euro te redden.

En die rotmunt is nog lelijk ook.

Met weemoed denk ik terug aan die mooie papieren guldenbriefjes, geweldig vormgegeven door Jaap Drupsteen en Ootje Oxenaar. In het buitenland werden mensen jaloers wanneer je wapperde met een tientje of een biljet van vijfentwintig. Ze konden hun ogen niet geloven: wat een mooie briefjes, zo modern vormgegeven!

Ik heb heimwee. Heimwee naar de snip, naar die prachtige zonnebloem op het biljet van 50 en naar het vuurtorentje op het biljet van 250. Ik heb heimwee naar de gulden...
Ik wil de gulden terug!

• De Nederlandsche Bank hield niet van grapjes

Het tien gulden biljet (ontworpen door Drupsteen)



De Snip (ontworpen door Oxenaar)



De Zonnebloem (ontworpen door Oxenaar)



En de Vuurtoren (ontworpen door Oxenaar)

A Portrait of an Artist....

Het zelfportret is iets bijzonders, vind ik. Want het is altijd interessant om te zien hoe een kunstenaar zichzelf ziet.
Rembrandt heeft veel zelfportretten geschilderd en van al die schilderijen is een filmpje gemaakt. We zien hem ouder worden en zo nu en dan zorgelijk kijken. Ooit naar zichzelf, en nu naar ons...

Dutch design: Leen Bakker

In binnen- en buitenland wordt vol lof gesproken over Nederlandse ontwerpers. Marcel Wanders, Hella Jongerius, Tord Boontje en Richard Hutten: overal krijgen ze een staande ovatie. In 'het buitenland' zullen ze daarom wel denken dat iedere Nederlandse huiskamer vol staat met geweldige designmeubels. Maar oef, wat is dat een misvatting. Want een kort bezoekje aan huizensite Funda laat een onvergetelijke andere indruk achter. Het is namelijk vooral Leen Bakker die de inrichting van de gemiddelde rijtjeswoning in Nederland heeft bepaald. En dat typisch Nederlandse onvertaalbare woord 'gezellig' kan ook wel uit de Van Dale worden geschrapt, want mijn god wat zijn die huis-, slaap en studeerkamers ONgezellig!
Look en feel.

Gezellig hè!


Vanavond eten we zalm jongens!


Mediterrane sfeer...


Plavuizen binnen, plavuizen buiten:


Minimalistisch ingerichte kamer...


En ook hier weer: less is more!


Dezelfde slaapkamer vanuit een ander hoek