Een jaar in 40 seconden

Eric Solheim nam een jaar lang iedere dag vanaf dezelfde plek een foto. Hij monteerde de beelden achter elkaar tot dit mooie filmpje: een jaar in 40 seconden.

One year in 40 seconds from Eirik Solheim on Vimeo.

Gezellige feestdagen (2)

Het filmpje van Lau en Tiny dat ruziënd kerstversiering ophangt was vorig jaar op internet een enorme hit. Nu ik het terugzie moet ik er weer om lachen. Maar ja, alles wat populair is wordt natuurlijk ‘ontdekt’ door ‘de commercie’: Bol.com haakte in op de populariteit van het echtpaar en gebruikte ze voor een commercial. Als je het filmpje moet geloven vieren Tiny en Lau dit jaar een ‘ontspannen’ kerst, ‘dankzij’ Bol.com.

Tiny en Lau vorig jaar:



Tiny en Lau in de Bol.com commercial:

Soundtrack van mijn huis

Toen ik thuiskwam en de gang inliep was de deur naar de huiskamer half geopend. Dat het buiten schemerde kon ik zien aan het licht dat zichtbaar was door de half geopende deur. De schemering is het mooiste moment van de dag: het daglicht gaat langzaam over in de avond. Uit de huiskamer klonk een Nocturne van Chopin, verder was het stil. Het was - op dat moment - ‘de perfecte soundtrack’ van mijn huis.

Afbeelding: Vilhelm Hammershøi - Tuer
Muziek: Chopin - Nocturne In C Sharp Minor, Op. Posth.

Little People in the City

In het boekje Little People In The City staan foto’s van de Engelse kunstenaar Slinkachu. Slinkachu behoort tot de top van de ‘so called’ ‘urban art scene’. Hij fotografeert miniatuurpoppetjes die hij op straat heeft neergezet en die net als wij - echte mensen - bezig zijn met dagelijkse beslommeringen. Zo zien we een poppetje bij een geldautomaat staan, een piepklein zakenmannetje een taxi aanroepen, is een bouwvakkertje bezig om een gat in het trottoir te hakken en loopt een jogger langs een paar immens grote weggegooide blikjes frisdrank. Soms zit er een niet alledaagse straatscène tussen. Op één van de foto’s zien we bijvoorbeeld een vader die - ter bescherming van zijn weggedoken dochter - met een jachtgeweer een hommel doodschiet.

Mensen zijn op de foto’s gereduceerd tot kleine poppetjes terwijl hun omgeving - de straat in een stad - hetzelfde is gebleven. Het is een beetje goochelen met verhoudingen waardoor het besef versterkt wordt dat de stadsbewoner soms kwetsbaar is en eenzaam. En de stad groot en gevaarlijk. Daarom zijn de foto’s niet alleen grappig, maar soms ook vertederend.


‘They’re not pets, Susan’:



Roadworks:



Dreams of packing it all in:



One day he will notice me:



‘Taxi!’:



Weed surgeon:



Cash machine:



• Little People in the City

The Beatles - Carnival of Light

Paul McCartney liet deze week weten dat hij het Beatlesnummer ‘Carnival of Light’ uit wil brengen. Vol verwachting klopt ons hart. Op YouTube gezocht en gevonden! In het nummer geen magische samenzang van Lennon en McCartney, wel veel geëxperimenteer met achteruit gespeelde geluidsfragmenten. Voor Beatlesliefhebbers is het wel bijzonder, maar een echte fab-four-klassieker zal het niet worden.



Nog een fragment van ‘Carnival of Light’. Dit keer het originele - niet bepaald indrukwekkende - gitaargepiel dat in het nummer vertraagd en achterstevoren werd gebruikt.

Dans! - Tussenverdieping- en hotellobbydansers

Op kantoor doe ik het wel eens. Op de tussenverdieping waar niemand het ziet: een danspasje. Een beetje Fred Astair-achtig, zwierig dus, alsof ik meespeel in een ouderwetse zwart-wit film. Het leuke is dat niemand er iets van merkt. De tussenverdieping is mijn éénpersoons ballroom. Ik vertel niemand iets over mijn ‘dubbelleven’. Terug in de kantoortuin ben ik weer die saaie loonslaaf. Maar ik weet wel beter. Ha! Ze hadden me een paar minuten geleden eens moeten zien!

Een clip die dit gevoel het best weergeeft is ‘Weapon of Choice’ van regisseur Spike Jonze op een nummer van Fatboy Slim. Danser in het filmpje is acteur Christopher Walken. We zien hem in het begin van het clipje een beetje treurig en uitgeblust zitten in de lobby van een hotel. Maar dan gebeurt het: hij staat op en lijkt wel een gedaanteverwisseling te ondergaan, want energiek begint hij zijn dans. Wat hij laat zien doet mijn danspasjes verbleken, want wat kan die man dansen zeg! Eenmaal uitgedanst, gaat hij weer zitten in zijn hotelfauteil en neemt hij opnieuw die treurige houding aan. Alsof er niets is gebeurd. Niemand heeft er iets van gezien of gemerkt, maar wij - lobby- en tussenverdiepingdansers - weten beter, wij delen een geheim met Christopher Walken.

• Bekijk ‘Weapon of Choice’ via YouTube

Xavier Ribas - Barcelona Pictures

Grappige fotoserie van de Spaanse fotograaf Xavier Ribas. De serie heet Barcelona pictures en laat mensen zien die ‘van het mooie weer willen genieten’. Ze zoeken daarvoor niet de meest voor de hand liggende plekken uit. Want ze zetten hun tafeltjes en stoeltjes neer op desolate parkeerterreinen, spreiden hun handdoekje uit op een strand waarboven een viaduct loopt, gaan zitten in treurige buitenwijken, of verzamelen zich op wat men noemt ‘braakliggende’ terreinen. Ik moet er wel om lachen als ik de foto’s zie. Ze maken me vrolijk. Mensen die zich niets aantrekken van hun omgeving.

Dubbelgangers (2) - George Bush / Steve Bridges

Je kunt zeggen over George Bush wat je wilt, maar humor had hij wel. Zelfspot om precies te zijn. En zelfspot heb ik altijd een goede eigenschap gevonden. Bij macho-mannetjes als Poetin en Berlusconi ontbreekt het daaraan, die maken altijd grappen over anderen (vooral over vrouwen) en nooit over zichzelf.

Bush wordt perfect geïmiteerd door Steve Bridges. De imitator lijkt niet alleen op de Amerikaanse president, hij praat net zo en maakt dezelfde gebaren. Hij zou Bush’ dubbelganger kunnen zijn.

Naamgenoten (2): Mijn naam is... Adolf Hitler

Het is te makkelijk om van alles wat er in je leven gebeurt je ouders de schuld te geven. Je bent zelf verantwoordelijk voor al je daden. Maar één ding mag je je ouders later wel verwijten. En dat is de keuze van je naam, want die kun je onmogelijk zelf hebben bedacht.

Van die naam kun je veel last hebben: er kunnen bijvoorbeeld flauwe woordgrapjes over worden gemaakt. Grapjes die niet stoppen bij het verlaten van de lagere school. Je naam kan je je hele leven blijven achtervolgen. Vooral wanneer die overeenkomt met de naam van een bekend (historisch) persoon. Wat is er mis met de naam Johannes? Niks toch? Maar misschien wel als je achternaam Brahms is. Of wat schort er aan de naam Karl? Ook niks. Tenzij je Marx je achternaam is.

Joseph Stalin dood? Vergeet ‘t maar want ik heb een foto van hem. Timide zittend op een bank kijkt hij in de lens van de camera.

Maar het kan altijd nóg erger, want wie noemt zijn kind nog Adolf? Niemand toch? En al helemaal niet wanneer je Hitler als achternaam hebt. Maar geloof het of niet maar Adolf Hitler is nog steeds onder ons, hij is 64 jaar en is hotelmanager in Thailand.

De foto’s zijn gemaakt door Nadja Lenz. Zij spoorde samen met Crimson Hafermalz (over rare namen gesproken!) mensen met bijzondere historische namen op en maakte daar een fotoreportage van. Ik moet er wel om (glim)lachen, maar ja, ik heet dan ook niet Adolf Hitler...

Hieronder een greep uit de reportage.

Johann Sebastian Bach (advocaat):

Marlene Dittrich:

Claudia Schiffer:

Richard Wagner:

Joseph Stalin:

Karl Marx:

En 'last but not least' Adolf Hitler:

Naamgenoten (1): mijn naam is... Jim Killeen

Het is heel goed mogelijk dat er van iedereen ergens op aarde een dubbelganger rondloopt. Fotograaf François Brunelle raakte gefascineerd door dat idee. Hij spoort ze op en portretteert ze (zie het artikel ‘dubbelgangers’).

Bijna even fascinerend zijn naamgenoten. Het opsporen van naamgenoten is dankzij zoekmachine Google makkelijker dan het vinden van je look-alike. Google maar op je naam en gij zult vinden...

Filmmaker Jim Killeen deed dat ook en vond zeven andere Jim Killeens. Hij zocht ze op, interviewde ze en maakte er een documentaire over: Google Me - The Movie.

Wil de echte Jim Killeen opstaan?

• Trailer Google Me

Stephen Wiltshire

Autist Stephen Wiltshire heeft niet alleen een fotografisch geheugen maar hij kan ook nog eens prachtig tekenen. Nadat hij een helicoptervlucht boven Rome heeft gemaakt, tekent hij feilloos een metersbreed panorama van de stad. Zelfs het aantal raampjes van huizen en zuilen van historische gebouwen klopt. Wiltshire heeft een website waar je zijn tekeningen kunt kopen.

• Website Stephen Wiltshire

Amsterdam is cool

Lovende woorden over Amsterdam op de ‘Travel page van The New York Times’. Amsterdam is cool volgens de Amerikanen. Dat blijkt ook wel uit de ‘cleane’ slide-show die je bij het artikel kunt aanklikken. Alleen.. volgens mij ontbreken er een paar plaatjes. Exclusief bij Weblogamorf: plaatjes die de door de NYT werden geschrapt...
• 36 hours in Amsterdam op de site van The New York Times (bekijk de slide show)

Plaatjes die The New York Times niet haalden:

Feyenoord - Ajax

Foto van Vincent Mentzel genomen tijdens een wedstrijd tussen Feyenoord en Ajax in 1969.
Supporters staan(!) te kijken naar wat er op het veld gebeurt. Centraal op de foto staat een man met een flesje(!) bier in zijn hand, de supporter links van hem rookt een sigaretje. Veel bebrilde toeschouwers, rechts vooraan iemand met wel heel dikke glazen. Maar het meest opvallend aan de foto is het ontbreken van sjaaltjes, shirtjes, petjes en andere ‘merchandising’ rommel. Voetbal was nog geen prooi voor commercie. Én wat opvalt is de gemoedelijke sfeer die van de foto afstraalt. Er zal toen ongetwijfeld ook zijn gescholden maar het meest in het oog springen toch de gespannen en lachende gezichten. Geen commercie en geen agressie (zou er een verband zijn tussen die twee?), wat een verschil met een Feyenoord - Ajax anno nu.

Hitler Moves East

Foto’s van Duitse soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Te zien zijn gevechtshandelingen, soldaten die sneuvelen en oprukkende troepen. Er gaat een bepaalde dreiging van uit. De beelden zijn wazig, gezichten zijn nauwelijks te onderscheiden waardoor het ontbreken van menselijkheid wordt versterkt. Je krijgt een vreemd gevoel als je de foto’s ziet, er is iets mee, maar wat?

De beelden komen uit het boek ‘Hitler Moves East: A Graphic Chronicle, 1941-1943’. Het zijn geen authentieke foto’s. De soldaten die je ziet zijn miniatuursoldaatjes neergezet in een diorama. De geschiedenis superieur nagebootst, de kijker - bijna - op het verkeerde been gezet.

Het boek verscheen al in 1977!, dus lang voor het ‘manupulatieve’ digitale tijdperk, en is nu opnieuw uitgegeven.

• Hitler Moves East: A Graphic Chronicle, 1941-1943