Louis is boos, windt zich op. Louis briest, Louis tiert, Louis is beledigt, Louis is kwaad. En ik vind Louis leuk. Want Louis is altijd zichzelf waar hij ook is. In Amsterdam, Zeist, Alkmaar of Barcelona, het maakt Louis niet uit, want overal gaat hij tekeer, of hij nu in dienst is bij AZ of Barcelona, overal maakt hij zich druk. Druk om het voetbal en druk om ‘de pers’.
Voor het eerst van mijn leven hoop ik dat Bayern München kampioen wordt. Met onze Louis aan het roer. Ik kijk nu al uit naar de confrontaties met de Duitse verslaggevers. Ik ben voor Louis, wat hij doet en wat hij ook zegt. ‘Bin ich nu so schlim, oder sind sie so dum..’ Ah, ik kan niet wachten.
Louis is leuk en Louis is kampioen.
Daarom een kleine ode aan Louis. Met Louis, Louis, My Sweet Louis en Brother Louis...
Een beetje Beatlefan in Londen laat zich natuurlijk fotograferen op het wereldberoemde zebrapad van Abbey Road. De echte die-hard trekt natuurlijk zijn schoenen uit en legt de heilige meters op blote voeten af. Maar er zijn er meer die zich op die plek willen laten vereeuwigen.
Geniale imitatie van Pim Fortuyn door Cees Wijburg, te beluisteren op de site van de Wereldomroep. Het hoorspel werd gemaakt in 2007, vijf jaar na de moord op de politicus.
Eigenlijk vond ik Pim wel grappig, met zijn ‘Palazzo di Pietro’ waar voor de ingang de vlag met het familiewapen wapperde. Met butler Herman die hem rondreed in zijn Jaguar, samen met de twee hondjes waarvoor altijd Spa blauw werd besteld. Zijn mooie Italiaanse maatpakken waarbij die grauwe kreukcolbertjes van andere kleurloze politici verbleekten. Fortuyn was een pauw in een land vol kippen.
‘At your service’ Legendarische woorden die historisch zijn geworden. En niet te vergeten ‘ik word premier van dit land’. En het lukte hem nog bijna ook. Hij zou de eerste homosexuele darkroombezoekende premier zijn geworden. Ware het niet dat hij met voorbedachte rade werd vermoord door die fanatieke humorloze Volkert van der G.
Op de gok gekocht: ‘My Maudlin Career’, de laatste cd van Camera Obscura. Zoete geluidsgolfjes met een galm uit de jaren zestig waar ik me al een paar dagen op laat meedrijven. Het klinkt oud maar is onmiskenbaar van nu. Ik kan me voorstellen dat de muziek op een gegeven moment verveelt - na zoveel zoet wil je wel weer iets zuurs, maar zover is het nog niet, dus laat mij nog maar even drijven.
De hoofdredacteur van Weblogamorf speelt al jaren mee met een voetbalspelletje. Dit ‘volwassen mannen spelletje’ werkt als volgt: aan het begin van het seizoen selecteer je spelers uit de Nederlandse competitie die je wekelijks laat meespelen in een poule. Per week kunnen de spelers uit je team punten halen voor o.a. speelminuten, gescoorde doelpunten, assists en het ‘houden van de nul’ en ondanks het feit dat ik zelden of nooit naar Studio Sport kijk - wanneer anderen met het bord op schoot zitten, ben ik nl. bezig met het verschonen van luiers, het voorlezen uit Kikker of het zingen van slaapliedjes - en ik dus niet op de hoogte ben van de laatste voetbalontwikkelingen, weet ik de poule bijna altijd te winnen. Drie van de vier jaren dat ik meespeel werd ik eerste, één seizoen eindigde ik als tweede. ‘t Is maar dat u het weet: u heeft hier te maken met een winnaar, een champion, een favoriet.
En ook dit seizoen sta ik al een tijd ‘stijf’ bovenaan zoals dat heet. Alleen... mijn voorsprong slinkt. Ik heb nog maar één belager, en die belager komt de laatste weken steeds dichterbij. Ik voel zijn hete adem in mijn nek. Met nog maar twee speelrondes te gaan begin ik te vrezen voor het ergste, voor het zwartste scenario denkbaar, en dat is dat ik word ingehaald in de allerlaatste speelronde. Dat ik met een banddikte word geklopt op de finish na honderden kilometers alleen op kop te hebben gereden. Sommige nederlagen kunnen mooi zijn - ik heb er zelfs een speciale belangstelling voor - maar wanneer ik degene ben die wordt verslagen is het een ander verhaal.
Ik durf het niet toe te geven, maar ik ben bang, bang voor het einde, bang voor de vernedering, voor de hoon, het gelach. Want wat zal ik er ziek van zijn. En wat voel ik mij nu opeens solidair met de spelers van Bayern München die in 1999 meespeelden in de Champions League finale tegen Manchester United.
In blessuretijd stonden ze nog met 1-0 voor tegen Manchester, het was aftellen tot het laatste fluitsignaal, toen, in de allerlaatste minuut het onmogelijke gebeurde: Manchester United scoorde twee keer. In één minuut veranderde Bayern van winnaar in schlemiel, van kampioen in loser, van leeuw in geslagen hond, een grotere metarmofose is niet denkbaar. Manchester was kampioen en vierde feest, de Bayernspelers waren verslagen en zo zaten ze er ook bij.
Maar we zijn er nog niet want bij deze kleine sportgeschiedenis hoort tot slot nog een mooie anekdote. Kaiser Franz Beckenbauer - voorzitter van Bayern - zat, toen de Duitsers nog met 1-0 voorstonden op de viptribune. Toen hij zag dat de wedstrijd bijna was afgelopen stapte hij in de lift op weg naar het veld waar hij wilde meedelen in de feestvreugde van zijn spelers. Bij het betreden van de lift stond het nog 1-0 voor zijn club. Toen hij de lift uitkwam was het 2-1 voor de Engelsen...
