vrijdag 27 november 2009

Rick Prelinger: Lost Landscapes of San Francisco


Mooi filmpje van een straat in San Francisco anno 1905. Wat opvalt is het chaotische verkeer: paard en wagen en auto's rijden vlak voor de camera langs, een man rent het hele filmpje met de camera mee.

Raar idee dat van alle mensen die we in beeld zien waarschijnlijk niemand meer in leven is. Hier lijken ze nog aanwezig, want we zien ze lopen, rennen, bewegen. Alsof niet zij maar wij even in hun tijd worden verplaatst en niet andersom. Het is niet gespeeld wat we zien, het is geen slapstick maar werkelijkheid. Iemand zwaait naar ons, sommigen kijken naar de camera, recht in ons gezicht. En dat maakt het filmpje zo echt, en dat we ons verplaatst voelen als we er naar kijken, terug in de tijd.

Rick Prelinger: Lost Landscapes of San Francisco

Uit het dagboek van een vader: speelgoedchaos


Vier uur durende opname van een spelend kindje in een kinderkamer versneld afgespeeld in 2 minuten en 30 seconden. Herkenbaar voor iedere vader en moeder. We zien nl. een redelijk opgeruimde ruimte die binnen een mum van tijd wordt omgetoverd in een speelgoedchaos. En eerlijk gezegd vind ik de chaos die we zien nog wel mee vallen, ik heb het thuis wel eens erger meegemaakt. En zelfs nadat alles weer is opgeruimd sta ik nog wel 's onverwacht met m'n blote voeten op een pijnlijk scherp speelgoedautootje dat op de vloer is achtergebleven. Grrr... Maar verder niet zeuren want je krijgt er zoveel voor terug...

woensdag 25 november 2009

Melodie in mijn hoofd: Jérôme, c'est moi


Melodie in mijn hoofd: één van mijn favoriete Franse liedjes, 'Jérôme, c'est moi' van C. Jérôme uit 1974. Dankzij YouTube kunnen we naar het bijbehorende filmpje kijken. Een soort videoclip 'avant la lettre' waarin C. Jérôme zelf in beeld komt met een onvervalste jaren '70 bobbel in z'n strakke spijkerbroek. En die sigaret aan het begin van het filmpje zou in het Frankrijk van anno nu niet meer kunnen.
Maar serieus, wat een mooi liedje en wat een mooie tekst. Beetje sentimenteel maar daar hou ik van.

En nu allemaal:
Oui Jérôme, c'est moi, non je n'ai pas changé
Je suis toujours celui qui t'a aimé
Qui t'embrassait et te faisait pleurer!

Volledige tekst 'Jérôme, c'est moi'

dinsdag 24 november 2009

Catwalk


Altijd al benieuwd geweest wat je kat de hele dag uitspookt? Denk maar niet dat 'ie alleen maar ligt te slapen. Het bewijs daarvoor wordt geleverd door de zogenaamde Catcam, een klein fototoestelletje dat om het halsje van de poes wordt gehangen en dat iedere minuut een foto neemt. Leuk om te zien hoe contact gezocht wordt met andere katten, hoe je poes door de tuin van de buren sluipt of onder een geparkeerde auto ligt. En het levert nog artistieke foto's op ook! Bekendste catcam-kat is mr. Lee uit de VS. Zijn foto's zijn zelfs bekroond met de 'Kleine Hans': Worlds biggest small photo award.
Kijk op de site ook naar de portrettengallerij van andere fotograferende katten, want mr. Lee is niet alleen.
Mr. Lee Catcam









maandag 23 november 2009

Farewell


Een beetje zeppelinliefhebber mag de documentaire Farewell natuurlijk niet missen. Farewell is een aaneenschakeling van achter elkaar geplakte historische beelden van het tot de verbeelding sprekende luchtschip. In de film zit ook een waargebeurde love story verweven, nl. die tussen Lady Hay en een andere passagier Karl Von Wiegand. De twee ontmoetten elkaar tijdens de reis om de wereld met de Graf Zeppelin in 1929. 't Was een geheime liefde want Von Wiegand was als getrouwd man niet beschikbaar. Vreemdgaan in een zeppelin zullen we maar zeggen, weer 's wat anders dan het uitgekauwde cliché van sex in een vliegtuig.

Ben benieuwd, verheug me al op de beelden van traag door de lucht vliegende zeppelins boven wereldsteden en boven zee, van dinerende passagiers en enthousiaste menigten die naar de grote luchtsigaar wuiven. De documentaire draait op het IDFA, en vanaf 4 maart 2010 in de bioscoop.

Weblogamorf: De grote sympathieke luchtsigaar

zondag 22 november 2009

Let the Right One In


Onterecht op het plankje horror terechtgekomen: de film 'Let the Right One In'. Want de Zweedse film is naar mijn mening een onvervalste love story, wel een beetje een rare nl. eentje tussen een vampiermeisje en haar veel gepeste buurjongetje Oskar. Twee outcasts die elkaar hebben gevonden in een troosteloze dikbesneeuwde Scandinavische buitenwijk. Er zitten natuurlijk wel een paar gruwelscènes in, een vampier leeft immers van mensenbloed, maar die wegen niet op tegen de romantiek in de film.

De meeste lovecouples op het witte doek zijn 'twee goeien', zeldzamer zijn de stelletjes die beiden slecht zijn (ik kan me eigenlijk alleen Bonny en Clyde herinneren). Maar vanaf nu is er ook een love story tussen een onschuldige jongen en zijn vampiervriendinnetje, wat de film uniek maakt in het romantische genre. Ook nog 's mooi gefilmd deze geweldige film.

Trailer Let the Right One In

donderdag 19 november 2009

Het fluitje (in de popmuziek)


Ik fluit veel, op de fiets, op mijn werk, thuis. Fluiten is iets bijzonders, de meest ingewikkelde en gecompliceerde melodieën kun je nafluiten zonder dat het al teveel moeite kost. Waar de zangstem bij de eerste de beste hoge noot moet afhaken, fluit het fluitje vrolijk verder. En wat ook bijzonder aan fluiten is: bijna iedereen kan het.

Omdat ik zo'n veelfluiter ben, én ik veel naar popmuziek luister, let ik in het bijzonder op het fluitje in popmuziek. Sommige singer-songwriters maken er veel gebruik van. Henny Vrienten is bijvoorbeeld zo iemand. Henny fluit heel wat af in zijn liedjes, maar daarover in een later blogje meer.

Want voorrang krijgt het mooiste fluitje in de populaire muziek, namelijk dat uit Kill Bill vol. 1. Ik heb het dan over het melodietje dat wordt gefloten door actrice Daryl Hannah (die moordlustige eenogige blonde verpleegster - liefhebbers van de Tarantino geweldsorgie weten dan meteen over wie ik het heb). Ze is koel, 'kill' en eng, en fluit een mooie melodie die door haar rol als moordenares iets lugubers krijgt.

Het origineel: Twisted Nerve - Bernard Herrmann

maandag 16 november 2009

Interieur: de keuken (2)


Foto bij een advertentie van Bulthaup, een specialist in 'keukenarchitectuur'. Wat we zien is een keuken waar alles is klaargezet voor een feestje. Zo te zien is het een buffet want er staan schalen waaruit opgeschept kan worden, bordjes staan netjes opgestapeld op het keukeneiland onder de afzuigkap. Voor wijn is ook gezorgd en voor die saaie non-alcoholico's is er mineraalwater. Niet zomaar een watertje, nee volgens mij is het San Pellegrini. Een paar kaarsen in modieuze kandelaars zorgen voor sfeer.

Wat een mooie keuken, er hangt geen pannetje aan de muur en er is geen theedoek of pannenlap te zien. Alles is weggestopt en verborgen in strak vormgegeven laadjes. Wat zou ik graag zo'n keuken willen hebben. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik de weg kwijt zou zijn, de weg in mijn eigen keuken. Want waar heb ik ook alweer dat handige pannetje opgeborgen? Achter welk handgreeploos deurtje ligt het verstopt? En waar heb ik die opscheplepels ook alweer gelaten? Ik zie het al voor me: een onhandige man in een keuken waar alles is opgeborgen. Ah in het begin geweldig tevreden met de moderne soft close kastjes, maar langzaam maar zeker steeds hopelozer op zoek naar garde, opscheplepel, wok of melkpannetje.

Deze keuken werkt op mij stressverhogend. Het bezoek zit te wachten aan tafel, terwijl ik steeds nerveuzer alle laadjes opentrek op zoek naar die leuke Italiaanse espressokopjes. Het gesprek aan de eettafel valt zo nu en dan stil, ik voel dat ze naar me kijken. Ze zeggen niets en zijn verlegen met de situatie, hebben medelijden met hun gastheer die zo gejaagd en steeds moedelozer alle keukendeuren opentrekt. Hij begon zo overtuigend in z'n keuken ("het kost een paar centen maar dan heb je wel wat!"), maar maakt naar mate de avond vordert een steeds hulpelozere indruk. Ik voel dat ze kijken, ze kijken naar een man die de weg kwijt is. De weg in zijn eigen mooie, hypermoderne keuken.

zondag 15 november 2009

Patrick Watson: Close to Paradise


Nog maar eens een nummer van Patrick Watson. Omdat hij zulke geweldige muziek maakt en omdat de datum van zijn concert nadert: 30 november, de dag waarop Watson in Paradiso staat. 'The Storm' komt van de cd 'Close to Paradise'. Het album komt inderdaad dichtbij het paradijs van wat er in de popmuziek haalbaar is. 'Close to Paradise' is een meesterwerk. Mooier dan de recent verschenen 'Wooden Arms' en daarom - tot nu toe - zijn Magnum opus. De songs op 'Close to Paradise' zitten vol geluidseffecten, melodieën en mysterieuze sferen. Het geheel is rijk gevuld tot aan de rand, die net niet overloopt. Dit is geniaal. Als ik ooit nog eens naar het paradijs ga... mag deze cd dan mee?

Patrick Watson: Close to Paradise

woensdag 11 november 2009

Coldplay: Strawberry Swing


Nog een videoclip meesterwerkje. Dit keer het filmpje dat werd werd gemaakt bij het nummer Strawberry Swing van Coldplay. Applaus voor Coldplay dat altijd originele clipjes laat maken en natuurlijk voor de regisseur van het clipje Shynola.

Coldplay: Strawberry Swing

dinsdag 10 november 2009

Ramona Falls: I Say Fever


Sommige videoclips zijn kleine kunstwerkjes. Zoals deze gemaakt bij het nummer I Say Fever van Ramona Falls. Mooi zijn vooral de bewegende 'line-art' afbeeldingen in het clipje.

Ramona Falls: I Say Fever

zondag 1 november 2009

Interieur: de keuken


Mooie foto uit het Volkskrantmagazine van vorige week. De man die geknield uit het raam hangt is Martin Simek. Om hem gaat het niet, het gaat mij om de keuken op de foto. Het is de keuken van de vriendin van Simek.

We zien een oude keuken, eentje die je nog maar zelden ziet maar die vroeger 'zo gewoon' was. Er hangt een houten afwasborstel, plankjes zijn aan de muur getimmerd, bijna niks is weggestopt achter deurtjes. Vooral links naast de geiser lijkt alles lukraak te zijn opgehangen: een rasp, een andere borstel, een klein melkpannetje. De afvoerleiding van de geiser is niet weggewerkt, een dikke metalen buis loopt richting het plafond. Linksboven staat op een plankje een kandelaar, daarnaast wat voorraadbussen. Een 'servies' is er niet: borden, bekers en glazen lijken een allegaartje. Van een consequent doorgevoerde styling is geen sprake, dit is een ouderwetse keuken waar alles nog praktisch en functioneel is. De tegeltjes zijn ouderwets wit, de houten kastjes waarschijnlijk nooit vervangen, deurtjes en laadjes sluiten niet.

Ik kan heel lang naar zo'n foto kijken. Mijn gedachten maken een sprongetje naar vroeger. Naar thuis, of naar het huis van mijn oma. Naar een tijd waar niemand nog om inrichting, kleur en vormgeving gaf, maar alles praktisch was.

Begrijp met niet verkeerd: ik verlang niet terug naar die tijd, ik ben niet van de afdeling nostalgie. Ik ben supertevreden met mijn vaatwasser, magnetron, espresso-apparaat en oven met tijdklok. Ik zou niet zonder kunnen. Waar het me omgaat is de sfeer die van deze keuken uitgaat. Alles in de keuken is aangeschaft niet omdat het mooi is of bij elkaar past, maar vanwege het praktisch nut. De inrichting is ontstaan en niet uitgezocht of bedacht en op elkaar afgestemd. En toch is deze keuken gezelliger en huiselijker dan de meeste keukens van nu. In deze keuken wordt niet alleen gekookt maar ook geleefd. Hier kan geen stylist aan tippen.

Bekijk de foto in het groot