Ondertussen in New York (livestream)

Watch live streaming video from nyc at livestream.com

De boekenkast van Bart Meijer

Misschien zegt de naam Bart Meijer alleen de jongste lezertjes van deze website iets. Want Bart Meijer is presentator van het jeugdprogramma Klokhuis dat dagelijks om half zeven ‘s avonds op tv wordt uitgezonden. Het programma informeert kinderen in de nieuwsgierige leeftijd van 9 tot 12 jaar over de wereld om hen heen. De meest uiteenlopende onderwerpen komen daarbij aan bod: hoe worden bruggen gebouwd, wat voor dieren leven er op de wadden, en wat gebeurt er in een paardenkliniek, om er maar een paar te noemen. Fijne afleveringen zonder valse verborgen commerciële bedoelingen – lang leve de publieke omroep! – waar ouders zelf ook nog iets van op kunnen steken. [lees verder]

David Lynch kookt Quinoa

We blijven in de keuken (zie vorige post over Allerhande ballen). Dit keer laat regisseur David Lynch zien hoe je Quinoa moet bereiden. Kie-wat?! Quinoa, spreek uit als 'kienwa', Ottolenghi keukenhipsters weten precies waar ik het over heb. Maar voor iedereen die niet het modieuze kookboek in de kast heeft staan: Quinoa is een graankorrel uit Zuid-Amerika met een nootachtige smaak. Supergezond, zegt men.
David Lynch laat in het instructiefilmpje zien hoe je Quinoa moet bereiden. Nou ja, laat zien, veel valt er niet te zien want de eigenzinnige filmregisseur heeft het licht wel erg gedimpt. Mooi ook hoe hij aanraadt om de pan met nice fresh water te vullen. En let ook op de fanatieke manier waarop Lynch het pannetje schoonboent. Smetvrees, mr. Lynch? Anyway, eet smakelijk.

Recept: Micha Wertheim maakt Allerhande ballen

Micha Wertheim maakt van de stapel Allerhandes die iedereen in de kast heeft liggen Allerhande ballen.

De boekenkast van Ischa Meijer

‘Wat voor systeem heb je in je kast?’ ‘Er is geen verband. Dat is het systeem.’ antwoordt Ischa Meijer filosofisch op een vraag van Rik Zaal. Zaal interviewde Ischa Meijer voor Zaal over de vloer een programma dat in de jaren 90 werd uitgezonden door de lokale tv-zender AT-5. Hij bezocht Ischa Meijer samen met cameraman Frans Bromet die door het huis liep en sommige dingen tot in detail filmde waaronder de drie boekenkasten van Ischa.

Wat las Ischa Meijer? In de kasten zit geen systeem, dat klopt, maar zijn voorkeur is wel meteen zichtbaar {lees verder}

My neighbor Magritte. The surrealist next door.

Stripje getekend door Grant Snider. Op zijn site is meer geniaal werk van hem te zien. Onderstaande cartoon bijvoorbeeld: De Haruki Marakami Bingo.

(klik op de afbeelding voor een vergroting)

De tuin van Virginia Woolf

Het tuinhuis

'A woman must have money and a room of her own if she is to write fiction.' Mooie uitspraak van Virginia Woolf, schrijver van de wereldberoemde klassieker To the Lighthouse. Virginia Woolf zonderde zich inderdaad af wanneer ze wilde schrijven. Ze woonde in Londen maar trok zich regelmatig met haar man terug in Monk's house, een cottage in Sussex. In de tuin rond het cottage stond een groot tuinhuis waar ze achter een schrijftafeltje zat te schrijven. Op een foto is het houten huisje te zien, beschut door twee grote bomen. Het cottage zelf is weelderig begroeit met onder andere een prachtige rozenstruik.

Had de afzondering misschien een slechte invloed? Virginia Woolf hoorde stemmen in haar hoofd en dacht dat ze gek werd. In 1941 verzwaarde ze haar kleding met stenen en liep een rivier in, een zelfverkozen dood tegemoet.

• Website Monk's House

Monk's House

De tuin bij Monk's House

Schrijftafeltje, papier en pen liggen al klaar!

Schlijper in love

klik op de afbeeldingen voor een vergroting

Mooie fotoserie van Schlijper. De fotograaf legt het leven in Amsterdam vast. Zijn favoriete plek is de Haarlemmerstraat en omstreken. Ik loop daar vaak rond maar sta nog steeds niet op één van zijn foto's, helaas. Bovenstaande plaatjes zijn ergens in die buurt op één van de grachten gemaakt. Zijn complete oeuvre vind je op www.schlijper.nl

Eerste 'selfie' ooit

Selfie is gekozen tot Brits woord van het jaar. Een selfie is een zelfportret, meestal gemaakt met een smartphone. De allereerste selfie ooit, werd gemaakt in 1839 door Robert Cornelius in Philadelphia. Een zelfportret vastgelegd met een Daguerrotype, de voorloper van het fototoestel. Het is een bijzonder portret dat verrassend eigentijds aandoet. Alsof er een vintage-Photoshop filter op een hedendaagse foto is toegepast. Robert Cornelius heeft zijn armen over elkaar geslagen en kijkt een beetje weg van de lens, met een nogal afwerende blik. Alsof hij de camera niet helemaal vertrouwt. Het eerste gefotografeerde zelfportret heeft een Nederlands tintje, want Robert Cornelius was zoon van een Nederlandse immigrant. Er bestaan nog meer portretten van Robert Cornelius. Op de foto's is hij ouder geworden, maar nog steeds herkenbaar.

• Zie ook Vine, avant la lettre

Apocalyps in de Lage Landen

Amsterdam CS

'Een 100 jaar verlaten Nederland' heet de illustratieserie gemaakt door Roy Korpel. Alsof er een atoomramp heeft plaatsgevonden en er niemand meer in leven is. Lugubere situaties waar je wel eens over fantaseert en die de Photoshop-tovenaar griezelig zichtbaar heeft gemaakt. In onderstaand time-lapse-filmpje zie je hoe.

• website Roy Korpel

Eindhoven

Rotterdam

Verlaten kantoor in Rotterdam

Utrecht

Verlaten trein in Nederlands landschap

De werkplek van Ischa Meijer

Sommige werkplekken hebben iets heiligs. Vooral wanneer ze er eenvoudig uitzien. Alsof er voor het ontstaan van bijzondere werken geen supersonische omstandigheden nodig zijn. Dit is zo'n werkplek. Het is het bureau van Ischa Meijer die in 1995, op zijn verjaardag, plotseling overleed. Een beroemd interviewer, 'de beste' zoals vaak werd gezegd. Voor Het Parool schreef hij een column, De dikke man, die dagelijks op de voorpagina verscheen.

Hier zat hij te schrijven. Aan twee tegen elkaar geschoven houten tafeltjes, op een electrische typemachine. Naast de typemachine ligt een stapeltje wit papier. Binnen handbereik en klaar om gebruikt te worden. Aan de rechterkant ligt een opengeslagen agenda met een steen erop zodat de blaadjes niet om kunnen slaan wanneer de ramen open staan. Helemaal rechts, op de hoek van het tweede tafeltje staat een antwoordapparaat. In het oog springt de grote witte prullenmand onder het bureau. Zouden daar veel mislukte beginstukjes in terecht zijn gekomen? Het geheel is een mini-kantoortje. Simpel en daarom intrigerend.

Na zijn dood zijn deze spulletjes waarschijnlijk van elkaar gescheiden. Zijn ze weggegooid? Of is alleen de typemachine bewaard gebleven? Je zou willen dat dit allemaal voor altijd zo blijft staan. De agenda en de stapel papier naast de typemachine. De bureaulamp die onaangereroerd op de toetsen bijft gericht. En dat je de twee tafeltjes met al die spulletjes ergens zou kunnen bekijken. Om je te realisteren dat het hier allemaal ontstond, achter die twee eenvoudige tafeltjes, op die eenvoudige typemachine.

Het beeld is afkomstig uit Zaal over de vloer. Over de doden niets dan goed.

De boekenkast van presentator Derk Bolt

Een kijkje in de boekenkast van Derk Bolt. Aan de koffers te zien is de Spoorloos-presentator net thuisgekomen van een verre reis. Derk heeft waarschijnlijk eerst een pilsje opengetrokken. Het lege glas met bierschuimrestjes staat nog op tafel vlakbij een paar briefjes 'vreemde valuta'. De presentator is altijd on the road. Ver weg in verre landen op zoek naar ouders van geadopteerde kinderen, verdwenen vaders en moeders of andere zoekgeraakte dierbaren. Derk Bolt heeft veel vlieguren gemaakt en ontelbare hotelkamers van binnen gezien.
Wat leest iemand die veel reist? Lees meer

Slotzinnen: Jens Christian Grøndahl

Ze nam maar één foto van mij, in de kerkruïne op de Largo do Carmo. […] Ik glimlach naar haar, de onzichtbare fotograaf, maar zij heeft te veel tijd nodig gehad voor het instellen, de glimlach is verstard. Eigenlijk is er helemaal geen sprake meer van een glimlach, alleen maar van een ingespannen, sullige grimas, waardoor ik mijn eigen blik ontmoet, alsof ik dwars door haar heen kijk. Alsof ik door mezelf in de ogen te zien een leegte open, waarin zij reeds is verdwenen.

Slotzin uit 'Stilte in oktober' van Jens Christian Gröndahl

De boekenkast van Arthur Docters van Leeuwen

Arthur Docters van Leeuwen werd begin jaren 90 bekend als hoofd van de BVD (nu AIVD). In die functie gaf hij wel eens een persconferentie en kwam hij zo nu en dan op tv of haalde hij de kranten. Hij deed het goed en werd gepromoveerd tot hoogste baas van het Openbaar Ministerie. Na een knallende ruzie met de toenmalige minister van Justitie  Winnie Sorgdrager, werd het aandoenlijke D66 dikkertje de laan uitgestuurd. Docters van Leeuwen kreeg een andere baan en verdween uit het nieuws.  lees meer

Vine, avant la lettre

Het eerste filmpje ooit. Bijzonder om deze mensen uit 1888 te zien. Waarschijnlijk wisten ze dat hun bewegingen werden vastgelegd, maar een voorstelling konden zij zich er niet van maken, want film bestond nog niet. Ze besloten om een klein dansje te maken. De twee vrouwen wiebelen een beetje heen en weer. De mannen komen het meest in beweging. Vooral de oudere man achter in beeld is grappig om naar te kijken, hij maakt een vrolijk rondje. De hele voorstelling maakt een lollige indruk. Ik kan er vaak naar kijken. Want het is bijzonder om te zien hoeveel er in een filmpje van maar twee seconden kan worden overgebracht: een tijd, geschiedenis, vriendschap, plezier. Het lijkt wel een vine-filmpje avant la lettre.

Paradijs

We hadden de laatste twee weken van juni bij Ingrid en Vidar gelogeerd en ik was heen en weer tussen Stockholm gependeld, waar ik zat te schrijven. Dat was een perfect bestaan geweest. Om zes uur op, een boterham voor het ontbijt, een sigaret en een kop koffie op de stoep voor het huis, die al verwarmd was door de zon, met uitzicht over de wei naar de bosrand, dan op de fiets naar het station met in mijn rugzak een lunchpakket dat Ingrid voor me had klaargemaakt, lezen in de trein op weg naar de stad, naar kantoor om te schrijven, om een uur of zes terug door het in het licht van de zon nog weelderige en kleurrijk glinsterende bos, op de fiets tussen de landerijen door naar het kleine huis, waar het eten wachtte, 's avonds eventueel een duik in het meer samen met Linda, buiten wat zitten lezen, vroeg naar bed.

Uit: Liefde van Karl Ove Knausgard

Van oude menschen, portretten van Amerikaanse eeuwelingen

Foto's van de oudste mensen uit de tijd dat de fotografie nog maar net was uitgevonden. Amerikanen, geboren in de jaren veertig van de zeventiende eeuw. Dik in de 90 en 100 toen ze werden geportretteerd. De drie mannen vochten mee in de Amerikaanse burgeroorlog (1775-1783) en moeten de inauguratie van George Washington (1789) als eerste president van de Verenigde Staten bewust hebben meegemaakt. Veertig en vijftig waren ze toen Mozart en Beethoven nog leefden, hoewel ze waarschijnlijk nooit een noot van hun muziek hebben gehoord want de grammofoonplaat moest nog worden uitgevonden. Bijzonder om deze vier zoveel eeuwen later in de ogen te kijken.

Van boven naar beneden:
Baltus Stone (1747-1846)
Dr. Ezra Green (1746-1847)
Hannah Stilley Gorby (1746-1840/50?)
Conrad Heyer (1749-1856)

Via Laurens Bontes op Facebook

The History of Typography

Mooi animatiefilmpje waarin de geschiedenis van de Typografie wordt behandeld.

Regen

De regen viel met bakken uit de hemel en kletterde op de stof van de uitgeklapte parasol. Ik zat onder het grote doek, bleef droog en luisterde naar het tikkende geluid. Op dat moment vond er een gedachtensprongetje plaats. Want dat geluid deed me denken aan vroeger, toen ik met mijn ouders op vakantie ging en alleen in een klein tentje sliep. Soms werd ik 's nachts of 's ochtends wakker van de regen en dan luisterde ik naar het fijne geluid van de vallende druppels op het tentdoek. Daarbinnen was het droog en daar lag ik. Warm in mijn donzen slaapzak.

Doe je ogen dicht en luister naar onderstaand fragment. Misschien krijg jij ook een gedachtensprongetje.

De tuin van Karl Ove Knausgard

Karl Ove Knausgard is niet alleen een fanatiek schrijver, maar ook iemand die vaak met zijn vingers in de grond zit te wroeten. In de tuin werken is voor Knausgard therapie. 'Het is rustgevend' zegt hij tegen Wim Brands. Brands interviewde Knausgard voor de eerste aflevering van Boeken op Reis, die afgelopen zondag werd uitgezonden. In de uitzending komt de tuin van de schrijver in beeld. Een flinke, met een groot gazon waar Karl Ove met een handgrasmaaier de strijd mee aangaat. Pff... Best zwaar lijkt me. Even later is Karl Ove onkruid aan het wieden. Mooi zo'n tuinierende schrijver, of moeten we vanaf nu schrijvende tuinman zeggen?

Jo Hedwig Teeuwisse

Jo Hedwig is fulltime jaren dertig. Ze leidt een leven alsof ze in het interbellum leeft. Haar kleding, haar meubels, de complete inrichting van haar huis, alles komt uit die tijd. Een pak melk uit de supermarkt giet ze thuis over in een glazen fles om zoveel mogelijk het gevoel van toen te krijgen.

Zo'n leven is een statement. Een stil protest tegen de huidige tijd. Want toen waren mensen beleefd, droegen andere kleding, waren meubels nog geen design, en werd er 's avonds nog een spelletje gespeeld. Techniek was nog niet zo prominent aanwezig in het dagelijks leven als nu. Een tv zul je bij Jo Hedwig dus niet aantreffen. Wel een computer, maar die is ergens weggemoffeld en wordt uitsluitend gebruikt* om te speuren naar autentieke kleding en andere interbellum spulletjes.

Ik bewonder zo'n levensproject. Ik vind het dapper om zo door het leven te gaan. Want vergis je niet, Jo Hedwig ziet er niet alleen binnenshuis zo uit, maar ook buiten op straat en in de tram. En wat sommige onderdelen betreft vind ik het ook wel aantrekkelijk. Zo'n leven heeft iets knus, iets veiligs. Het is een poging om je te ontrekken aan de lawaaiige hectiek en snelheid van tegenwoordig. Eigenlijk wel bizar, want juist in de jaren dertig ontstond het idee voor de grootste misdaad ever, dus zo vreedzaam was die tijd niet.

Jo Hedwig is niet de enige. Andere jaren dertig liefhebbers hebben zich verenigd in Club Interbellum. Ze spreken regelmatig af, geven soms een feestje, of maken een uitstapje.

* En voor social media, dat dan weer wel ;), want Jo Hedwig Teeuwisse heeft een Facebookpagina en ze zit op twitter.

Club Interbellum:

Was!

Ik word altijd een beetje gelukkig van was aan een waslijn. Aan de kleding kun je zien wie er woont. Een gezin? Dan hangen er vrolijke kinderkleertjes tussen. Bejaarden? Dan vallen de grote witte onderbroeken het meest op. Het spotten van een waslijn scheelt mij weer een pilletje prozac. Want het gevoel dat ik erbij krijg is moeilijk te omschrijven, maar heeft te maken met de volgende woorden: schoon, mooi weer, fris en geur.
Kom mensen, zet die lawaaimakende wasdroger - het irritantst is de piep wanneer de was droog is - buiten bij het vuilnis. Scheelt flink wat euro's in de energierekening. Hang je was op. Buiten! Daar wordt iedereen blij van.

Sworn Virgins of Albania

Fotoserie van Albanese vrouwen die door het leven gaan als man. De vrouwen doen dit om te ontsnappen aan de strenge leefregels die vooral in de bergen nog gangbaar zijn: vrouwen zijn ondergeschikt aan de man en worden gezien als hun bezit.
Op sommige foto's zijn nog vrouwelijke trekken te zien. Bij andere niet. Die vrouwen lijken helemaal te zijn opgegaan in hun mannelijke identiteit.

• Bekijk de complete serie, gemaakt door Jill Peters

De tuin van Atte Jongstra

Het huisje in Frankrijk heeft 'ie verkocht. Dus eigenlijk is het de ex-tuin van Atte Jongstra. Een Fries in Frankrijk, hoe zou zijn Frans klinken? Er staan twee parasols. Bij de linker staat een tafel, bij de rechter alleen een stoel. Zou Atte daar soms zitten schrijven? Een beetje afgezonderd van de rest? Aan weerszijden van het smalle trapje groeien Hortensia's. Hortensia's Annabelle zo te zien.