Gisteren overleed de Franse wielrenner Laurent Fignon. Hij zal vooral worden herinnerd als hoofdrolspeler in één van de grootste sportnederlagen aller tijden. In 1989 verloor hij de Tour de France in de laatste rit, een tijdrit door Parijs. Met een minimaal verschil van 8 seconden werd hij tweede in het eindklassement, achter winnaar Greg Lemond. Direct na de finish liet hij zich vallen op het asfalt, verslagen en vernederd lag hij daar in de gele trui. Hij kon het zelf niet geloven en ik, zittend voor de tv ook niet. Ik had medelijden met hem en ik had hem de overwinning graag gegund want Fignon was anders.
Fignon droeg namelijk een bril.
Brildragende topsporters zijn schaars. Natuurlijk is het bij de meeste sporten niet praktisch om een bril te dragen, maar dat is niet de enige reden waarom je zelden bebrilde sporters ziet, want een bril is in de sportwereld vooral een 'symbool' van zwakte en - om het maar even cru te zeggen - fysieke imperfectie.
Als ex-brildrager had ik daarom sympathie voor Fignon. Hoewel er in het verleden, vooral in de jaren vijftig, meer bebrilde wielrenners zijn geweest kreeg Fignon door zijn bril én zijn intellectuele achtergrond een stempel. Spottend werd hij in het wielerwereldje 'de professor' genoemd. Simpeler kan bijna niet: iemand met een bril die misschien iets verder denkt dan anderen = professor. Ik heb een hekel aan die bijnaam want het is een bijnaam die denigrerend is bedoeld en die door domme mensen uit frustratie aan andere - meestal slimmere - mensen wordt gegeven: we bespotten je, tenzij je je even dom gedraagt als wij.
In zijn latere jaren ging Fignon nog meer opvallen. Hij liet zijn haar groeien en bond het samen in een armoedig staartje. Nou ben ik eerlijk gezegd ook niet zo'n fan van de 'mannenstaartjes', maar een issue vond ik het bij Fignon nou ook weer niet. Laat 'm toch, dacht ik, ik ergerde mij er niet aan. Een issue werden die wapperende haren later wel. Want na die verloren Tour berekenden 'wetenschappers' dat Fignon zonder staartje de wielerronde waarschijnlijk wél had gewonnen. Dat kleine beetje lange haar zou hem namelijk veel luchtweerstand hebben opgeleverd. Geen idee of het onderzoek serieus was uitgevoerd. Maar voor mij bewees het destijds wel iets anders: namelijk dat je in de sport niet mag afwijken. Dat je mee moet doen met de groep en vooral niet teveel mag opvallen. Vooral niet tussen simpele zielen als wielrenners.
Anno nu, zijn er genoeg sporters die opvallen door een apart en 'afwijkend' uiterlijk: ze verven hun haar, zitten onder de tattoos en voetballen op zilveren schoenen. En toch is er een belangrijk verschil, want dat opvallen van tegenwoordig is allemaal image, design en ijdelheid, vaak nog gesponsord ook. Uiterlijk vertoon overgoten met een dikke vette commerciële machosaus. Fignon fietste met een eenvoudig ziekenfondsbrilletje, was een authentieke anti-held, twee keer de beste en -voor mij het belangrijkst: hij was vooral zichzelf. Salut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten